Część XXV

Dzisiejsza analiza będzie raczej krótka, a to z tego powodu, że chciałyśmy podzielić fragmenty tak, by wyjaśnienie Wielkiej Intrygi zostawić na osobną analizę. 

No to jedziemy!

Ranek jednak nadchodzi.

A nie mówiłam ;).

Odnajduje sobie drogę przez szczeliny w ścianach i w dachu i wraz z nastaniem mętnej szarości ciemność powoli odpływa. Moje pierwsze chwile świadomości są rozmyte: wydaje mi się, że jestem z Aleksem. Ale nie. To Julian. Czuję na sobie jego rękę, a na karku gorący oddech. Przez sen skopałam pościel — leży teraz zwinięta w nogach łóżka. Kątem oka dostrzegam ruch w korytarzu i stwierdzam, że pewnie kot dostał się do domu.

Dziewczyno, twój instynkt samozachowawczy naprawę musiał umrzeć straszną śmiercią, aż mi się żal zrobiło.

A potem narasta we mnie przekonanie, że to niemożliwe, ostatniej nocy na pewno zamknęłam drzwi na klucz - i zdjęta nagłym przerażeniem podnoszę się na łóżku.

— Julian...

No nareszcie…

Wtedy wszystko wokół eksploduje: policja i porządkowi w maskach gazowych i szarych mundurach pośród wrzasków wlewają się przez drzwi, rozwalają ściany.

Rozwalanie ścian dla dwóch smarkaczy, którzy są tak głupi, że nie zauważyli zbliżającej się obławy, to chyba lekka przesada.  Można ich było capnąć spokojnie, jak spali.  No chyba że atakujący spodziewali się jeszcze poukrywanych po kątach dwudziestu Odmieńców uzbrojonych po zęby. 

Jeden z nich łapie mnie, a drugi wyciąga z łóżka Juliana, który mnie przywołuje, wyrwany nagle ze snu, ale nie słyszę nic ponad kakofonią dźwięków, ponad krzykiem, który musi wydobywać się z mojej piersi. Chwytam plecak, wciąż zwinięty w nogach łóżka, żeby uderzyć nim porządkowego, ale gdy otacza mnie kolejnych trzech, stwierdzam, że to bez sensu. Przypominam sobie, że broń zostawiłam w łazience — a więc ta możliwość obrony odpada. Ktoś ciągnie mnie za kołnierz, duszę się. Jeszcze inny porządkowy wykręca mi rękę i zakuwa w kajdanki, a potem popycha do przodu, i w ten sposób — na poły o własnych siłach, a na poły wleczona — wychodzę na zewnątrz, gdzie w jasnych promieniach słońca czeka jeszcze więcej policjantów i antyterrorystów, wszyscy z bronią i w maskach przeciwgazowych: w bezruchu, w ciszy, w oczekiwaniu. Przez fale zalewającej mnie paniki przedziera się jedno słowo: zasadzka. To musi być zasadzka.

— Mamy ich — oznajmia ktoś do krótkofalówki i nagle wszystko wraca do życia, zaczyna wibrować dźwiękiem: ludzie krzyczą coś do siebie, gestykulują. Dwóch policjantów na motocyklach wciska gaz do dechy i w nozdrza uderza mnie smród spalin. Ze wszystkich stron atakuje mnie szum dochodzący z niezliczonych krótkofalówek.

— Dziesięć-cztery, dziesięć-cztery. Mamy ich.

Czyli nie jest to żadna randomowa akcja wesołej gromadki Małego Brata, jednak chodziło konkretnie o Lenkę i Juleczka. Ponawiam więc pytanie, po co ten cały batalion dla tych dwóch półgłówków.

— Trzydzieści kilometrów od rządowych terenów... wygląda to na ich kryjówkę.

— Jednostka 508 do bazy...

Juliana wloką zaraz za mną, w eskorcie czterech porządkowych. Jego także zakuto w kajdanki.

— Lena! Lena! — słyszę jego głos. Próbuję się odwrócić, ale idący za mną porządkowy popycha mnie do przodu.

— Nie zatrzymuj się. — Ku swojemu zaskoczeniu słyszę kobiecy głos, zniekształcony przez maskę przeciwgazową.

Na drodze, którą tu dotarliśmy, stoi sznur samochodów, a przy nich kolejne grupy policjantów i antyterrorystów. Niektórzy są w pełnym rynsztunku, ale reszta w cywilnych ubraniach. Opierają się beztrosko o samochody, rozmawiają i popijają kawę z jednorazowych kubków.

Ja rozumiem że Juleczek jest ważną osobistością, ale to jest po prostu śmieszne. Chyba Mały Brat naprawdę nie ma na co pieniędzy wydawać. 

Gdy ich mijam, ledwo zaszczycają mnie spojrzeniem. Przepełnia mnie ślepa furia, mam ochotę rzucić się na nich z pięściami. Widać, że dla nich to tylko rutynowa akcja. Pod koniec dnia wrócą do domów, do swoich nieskazitelnych mieszkań i rodzin, i nawet nie wspomną w myślach o widzianej dziś dziewczynie, którą wleczono na ich oczach, prawdopodobnie na śmierć.

Cóż, przecież to wywrotowiec, wróg systemu i fokle, po co się mają taką hołotą przejmować. 

Widzę czarny samochód; biała, wąska twarz Thomasa Finemana obserwuje mnie beznamiętnie. Gdybym miała wolne ręce, walnęłabym nimi w szybę. Chciałabym widzieć, jak odłamki szkła lądują na jego twarzy, przekonać się, czy wtedy będzie tak samo spokojny.

— Hej, tutaj! — Jakiś policjant macha w naszą stronę, wskazując na policyjną furgonetkę. Czarne słowa widniejące na tle lśniącej białej farby głoszą: MIASTO NOWY JORK, WYDZIAŁ WYCHOWANIA, OŚWIECENIA I NAWRACANIA. W Portland jest tylko jedno więzienie, Krypty, siedzą w nim wszyscy kryminaliści i opozycjoniści, a także wariaci, których choroba często jest skutkiem nieudanych lub zbyt wczesnych zabiegów. W Nowym Jorku i siostrzanych miastach istnieje cała sieć powiązanych z sobą zakładów karnych, z nazwą prawie tak samo złowrogą jak ta, którą Portland nadało swojemu więzieniu: WON.

Ahahahahahahahahahaha!!! Mam nadzieję, że tłumaczka zrobiła to specjalnie.  Won z porządnego społeczeństwa, zakały!

— Tutaj, tędy! — Teraz inny policjant macha na nas, byśmy podeszli do jego furgonetki. Znowu powstaje zamieszanie.

Stwierdzam, że ta akcja jest dużo bardziej chaotyczna niż naloty, które do tej pory widziałam. Jest zbyt wielu ludzi.

Prawda? Przecież to idiotyczne. Mamy powtórkę z pierwszego tomu, kiedy za Lenką i Simoroślą uganiali się wszyscy krewni i znajomi królika zaopatrzeni w artylerię i helikoptery. 

Zbyt wiele samochodów zatruwających powietrze spalinami, zbyt wiele krótkofalówek szumiących jednocześnie, zbyt wielu ludzi rozmawiających i przywołujących jeden drugiego. Słyszę, jak jakiś porządkowy i członek grupy antyterrorystycznej sprzeczają się o podział kompetencji. Głowa mnie boli, słońce świeci mi prosto w oczy. Widzę jedynie jego oślepiający blask, metalową rzekę samochodów i motocykli oraz spaliny zamieniające powietrze w miraż, w gęsty i wibrujący dym. Nagle wzbiera we mnie kolejna fala paniki. Nie wiem, co się stało z Julianem. Nie ma go już za mną, nie widzę go też w tłumie.

Lenka wzywa Juliana, ale ten nie odpowiada. Kobieta w masce gazowej pogania dziewczynę do przodu, a Juleczka ni widu, ni słychu. Lenka obawia się powtórki z rozrywki, nie chce przeżyć śmierci następnego trulawera. 

— Julian! — krzyczę, kopiąc jednocześnie w tył nogą, która trafia kobietę w goleń. Słyszę przekleństwo i przez chwilę jej uścisk słabnie. Ale zaraz znowu się zacieśnia. Szarpie mnie za nadgarstki tak mocno, że z jękiem odginam się do tyłu. Gdy staram się trwać w tej pozycji, by ulżyć rękom, złapać oddech i powstrzymać łzy, kobieta nachyla się ku mnie, a jej maska uderza mnie w uszy.

— Lena — mówi cichym głosem. — Proszę. Nie chcę ci zrobić krzywdy. Jestem bojowniczką o wolność.

Na te słowa nieruchomieję: to hasło, jakim sympatycy i Odmieńcy ujawniają swoją przynależność do ruchu oporu.

Bardzo subtelne hasło, nie ma co. Zero kreatywności, gdzie żyrafy, gdzie pawiany? Gdzie porządna konspira?

Kobieta prowadzi Lenkę do innej furgonetki, która również ma cudnej urody napis WON, jednak jest on trochę inny niż te pozostałe. Lena od razu to zauważa, ale nikt z oddziału Małego Brata się nie skapnął, bo oczywiście że nie. Zresztą i tak za mało im płacą za uganianie się za jakimiś małolatami, też bym miała wylane na takie pierdoły.

Członkini ruchu oporu wsadza Lenę do furgonetki i rozkuwa ją. Nie mówi jej jednak, dokąd jadą, a jedynie, że będzie bezpieczna. Dziewczyna odczuwa ulgę, ale jednocześnie martwi się o Juleczka, którego tatuś zapewne nie przytuli do ojcowskiej piersi.

Zastanawiam się, co się z nim stanie. Może — tli się we mnie iskierka nadziei — potraktują go łagodnie, ze względu na ojca. Może uznają, że po prostu popełnił błąd. Bo to był błąd: całowanie, sposób, w jaki się dotykaliśmy. Prawda...?

Nie pogrążaj się naiwnością, moja droga, cały czas plujesz jadem, jak to zombiaki po remedium to potwory, a władza to zło absolutne, więc nagłe łudzenie się, że pogłaskają jedynie Julka po główce, jest bez sensu.

Furgonetka zostaje zatrzymana przez kontrolę, ale na szczęście strażnik nie doszukuje się niczego w papierach kobiety i puszcza samochód dalej.

Oddycham z ulgą, która niemal przeradza się w szloch. Teraz, jak przypuszczam, wjechaliśmy do tunelu pod rzeką Hudson: w długą, czarną gardziel, w której rozbrzmiewają echa wilgotnej przestrzeni. Wyobrażam sobie płynącą nad nami rzekę upstrzoną plamkami szarości. Myślę o oczach Juliana, które zmieniały kolor niczym woda odbijająca światło.

Ofkors.

Rzuca mną, gdy samochód wjeżdża w dziurę, a potem wczołguję się wyżej i nasłuchuję. Z zewnątrz dobiegają mnie sporadyczne dźwięki ruchu ulicznego: odległe wycie syren, beczący w pobliżu klakson. To musi być Nowy Jork. Pewnie furgonetka zatrzyma się lada chwila. Za każdym razem, gdy przystajemy, nastawiam się, że drzwi zaraz się rozsuną i kobieta w masce — choć twierdziła, że jest po mojej stronie — zaciągnie mnie do WON, jednak mija kolejne dwadzieścia minut, a my wciąż jedziemy. Przestałam już zgadywać, gdzie jesteśmy.

Po jakimś czasie furgonetka staje, a Lena zostaje wypuszczona na zewnątrz.

Rozglądam się wokół z rozczarowaniem. Miałam nadzieję, że otoczenie da mi jakieś wskazówki, dlaczego zostałam porwana i przez kogo. Tymczasem znajduję się w szarym pomieszczeniu, w którym nie ma nic oprócz betonu i gołych stalowych belek. Z jednej strony widzę ogromne podwójne drzwi, na tyle szerokie, by mogła się w nich zmieścić furgonetka, po przeciwnej zaś znajdują się drugie, metalowe i pomalowane na ten sam szary kolor, co wszystko wokół. Przynajmniej widzę światło elektryczne, a to znaczy, że jesteśmy w mieście albo gdzieś blisko niego. Kobieta zdjęła maskę przeciwgazową, ale wciąż ma na głowie nylonową kominiarkę z wyciętymi otworami na usta, nos i oczy.

— Co to za miejsce? — pytam, podnosząc się i zakładając plecak. — Kim jesteś?

Nie odpowiada, tylko obserwuje mnie uważnie. Oczy ma szare, koloru nieba podczas burzy. Nagle wyciąga rękę, jak gdyby chciała dotknąć mojej twarzy. Odskakuję w tył, wpadając na samochód. Ona także cofa się i zaciska rękę w pięść.

Dziwne zachowanie, powiedziałby kto, ale nie trzeba być Einsteinem, żeby rozkminić ten subtelny foreshadowing. Prawda?

— Zaczekaj tutaj — mówi. Odwraca się i już rusza w stronę drzwi, przez które wjechaliśmy, kiedy łapię ją za nadgarstek.

— Chcę wiedzieć, co tu się dzieje. — Mam już dość gładkich ścian, zamkniętych pomieszczeń, masek i gier. Pragnę odpowiedzi. — Chcę wiedzieć, jak mnie znalazłaś i kto cię po mnie przysłał.

— Nie jestem osobą, która może odpowiedzieć na twoje pytania — mówi i stara się uwolnić z mojego uścisku.

— Zdejmij kominiarkę. — Przez krótką chwilę wydaje mi się, że w jej oczach błyska strach.

— Puść mnie. — Jej głos jest cichy, ale stanowczy.

— Nie, to nie. Sama ją zdejmę.

Wyciągam rękę. Kobieta próbuje mnie odepchnąć, ale jestem szybsza. Udaje mi się podciągnąć róg materiału i odsłonić szyję, na której od ucha biegną pionowo w dół wytatuowane drobne cyfry: 5996. Ale zanim mam szansę bardziej uchylić kominiarkę, kobieta chwyta mnie mocno za nadgarstek i odsuwa moją rękę.

— Lena, proszę — mówi błagalnym głosem.

No chyba nie ma już żadnych wątpliwości, kim jest owa tajemnicza członkini ruchu oporu.

— Przestań zwracać się do mnie po imieniu! — Gniew wzbiera mi w piersi. Kim ona jest, że pozwala sobie na taką poufałość? Próbuję ją uderzyć plecakiem, ale się uchyla. Gdy zamierzam ponowić próbę, drzwi za moimi plecami otwierają się i do pomieszczenia wkracza... Raven.

DUN DUN DUN!!!

Ojejku, jej icoteras? Dowiecie się 27 stycznia. Wielki Sprytny Plan zostanie wreszcie wyjaśniony. Zaopatrzcie się w jakieś poduszki do podłożenia pod głowę, żeby nie dostać wstrząśnienia mózgu od headdesków.

Do zobaczenia!

Beige