Część XII

HANA

Dzisiejszy odcinek to taka mini-analiza, bo fragment Hanki jest mega krótki.

Boże, wybacz mi, bo zgrzeszyłam. Oczyść mnie z namiętności, gdyż zarażeni zostaną strąceni w otchłań, a tylko czyści dostaną się do nieba.

Mieszanie religii i Biblii z delirką (jeden z moich ulubionych fragmentów jeszcze przed nami) nie przestaje mnie bawić. Nie prościej byłoby postarać się totalnie wyeradykować wiarę w chrześcijańskiego Boga (już nie wspomnę o innych religiach, bo Oliver sobie tym głowy długo nie zaprzątała poza małą wzmianką), bo „Bóg jest miłością”  to delirka, zamiast przepisywać Biblię, którą ludzie starsi będą jeszcze pamiętać? W Biblii jest wystarczająca ilość cytatów, które jeżą włos na głowie i świetnie nadają się na antyreligijną propagandę. Dwie pieczenie przy jednym ogniu. A jak pamiętamy z pierwszego tomu, Mały Brat stwierdził, że stare religie oparte na miłości to rzeczywiście zUo, więc doklejmy trochę nauki i modlitwy do pierwiastków, to będzie miodzio.

Ludzie nie powinni się zmieniać. Na tym polega piękno parowania — można złączyć ich ze sobą, sprawić, że ich zainteresowania się spotkają, a różnice między nimi zostaną zminimalizowane. To właśnie obiecuje remedium. Ale to kłamstwo.

Może nie tak do końca, tobie się, ptysiu, po prostu trafił naczelny złol wszystkich złoli. Jako najlepsza psiapsiółka głównej bohaterki miałaś na to zawsze bardzo duże szanse, albowiem ponieważ drama. Jak to mawia moja mama, gdy jęczę, że pacjenci mnie wyprowadzają z równowagi – „dziecko, taka praca”.

Fred nie jestem Fredem — a przynajmniej nie jest tym, kim myślałam, że jest. I ja nie jestem Haną, którą powinnam być. Nie jestem Haną, którą — jak wszyscy mówili — miałam się stać po zabiegu. Uświadomienie sobie tego przynosi rozczarowanie — ale i ulgę.

Jeżeli to miał być dramatic reveal, to nie wyszło. To, że magiczne PING nie podziałało na Hankę, było oczywiste od samego początku.

W poranek po zaprzysiężeniu Freda wstaję i biorę prysznic, a moje zmysły są wyostrzone i wyczulone na wszystko. Dociera do mnie ze zdwojoną mocą jasność świateł, dochodzące z dołu pikanie automatu do kawy oraz dudnienie ubrań w suszarce. Energia, energia: jest wszędzie wokół nas, wszystko nią pulsuje.

Pan Roth znowu do nas wpadł obejrzeć wiadomości. Jeśli będzie grzeczny, być może szef Departamentu Energii przywróci mu dostęp do prądu, a wtedy nie będę go musiała oglądać co rano. Powinnam porozmawiać o tym z Fredem.

Ale, że co, chcesz, żeby Fredek się za nim wstawił, żeby miał znów prąd szybciej, czy zlecił jego egzekucję, żebyś już naprawdę nie musiała więcej oglądać jego mordy?

Na samą myśl o tym o mało nie parskam śmiechem.

Cóż, druga opcja nawet by mnie rozweseliła.

Przeglądam dobrze zaopatrzone półki w kredensie, przebiegam palcami po pudełkach płatków i ryżu, identycznych słoikach masła orzechowego i kilku rodzajów dżemu.

Rzecz jasna, muszę zachować ostrożność i nie kraść zbyt dużo naraz. 

Hanka podpierdziela, co może, w tym wlaną do butelki po mleku benzynę z garażu i udaje się na Wynnewood Road, żeby zobaczyć się  z Grace.

Znowu czuję w powietrzu słaby zapach dymu.Zastanawiam się, ile z tych domów jest zamieszkanych i jakie rodziny zostały zmuszone do przeprowadzki tutaj, do życia w skrajnej nędzy. Nie wiem, jak przetrwają zimę. Nic dziwnego, że Jenny, Willow i Grace mają takie blade i ściągnięte twarze — to cud, że w ogóle jeszcze żyją.

Raz na ruski rok pojawia się w tej książeczynie jakiś przebłysk nienajgorszej dystopii. Szkoda, że tak rzadko.

Myślę o tym, co powiedział Fred: będą musieli się nauczyć, że wolność nie ogrzewa.

Więc nieposłuszeństwo powoli ich zabije. Jeśli uda mi się znaleźć dom państwa Tiddle'ów, zostawię im jedzenie i butelkę z benzyną. To niewiele, ale zawsze coś. Gdy tylko skręcam w Wynnewood Road — zaledwie dwie przecznice od Brooks Street — znowu widzę Grace, tym razem przykucniętą na chodniku tuż przed starym zniszczonym domem. Rzuca kamienie w trawę, jak gdyby puszczała kaczki na wodzie.

Biorę głęboki oddech i wychodzę spomiędzy drzew.

Grace zastyga momentalnie.

— Nie uciekaj - mówię delikatnie, ponieważ mała wygląda tak, jakby miała zerwać się do biegu. Ostrożnie robię krok, a ona podnosi się, więc przystaję. Nie odrywając wzroku od jej oczu, zdejmuję plecak z ramion. - Pewnie mnie nie pamiętasz. Byłam przyjaciółką Leny. — Jej imię z trudem przechodzi mi przez gardło i muszę przełknąć ślinę. — Nie zrobię ci krzywdy.

Mała trochę się rozluźnia, gdy widzi, że Hanka wyciąga z plecaka prowiant.

- Przyniosłam ci kilka rzeczy. — Powoli sięgam do środka i wyciągam to, co zabrałam z domu: owsiankę, grysik, dwa opakowania makaronu z sosem serowym, kilka puszek zupy, warzywa i tuńczyka w puszce oraz paczkę ciastek. Wykładam to wszystko po kolei na chodnik. Grace robi mały krok naprzód.

Na końcu wyjmuję butelkę po mleku napełnioną benzyną.

- To także dla ciebie. Dla twojej rodziny. - Z niepokojem dostrzegam poruszenie w oknie na górze. Ale to tylko brudny ręcznik udający zasłonę powiewa na wietrze.

Nagle Grace rzuca się do przodu i wyrywa mi z rąk butelkę.

- Ostrożnie. To benzyna. Trzeba z nią bardzo uważać. Pomyślałam, że moglibyście jej użyć do podpałki - kończę mało przekonująco.

Grace nie odpowiada. Próbuje pozbierać całe jedzenie, które przyniosłam. Kiedy przykucam, by jej pomóc, łapie paczkę ciastek i przyciska ją do piersi jak skarb.

- Spokojnie — mówię. - Chcę ci tylko pomóc.

Całkiem niezły opis zabiedzonego dziecka, które traktuje paczkę ciastek jak największy skarb. Widzisz, Oliver, jak chcesz, to potrafisz. Takie opisy jeszcze bardziej uzmysławiają to, jak bardzo Lenka ma w dupie swoją rodzinę. Wszak nie dość, że to ona jest powodem, dla którego Tiddle’owie są w takiej sytuacji, a w dodatku tak szybko o nich zapomniała, że aż strach. No ale ważniejsze są miłosne wielokąty i to, że Alex posmyrał Coral nogą po nodze.

Mała kręci nosem, ale pozwala mi zebrać i ułożyć w stos puszki z warzywami i zupą. Z tej odległości czuję jej oddech, kwaśny i głodny. Pod paznokciami widzę brud, na kolanach źdźbła trawy. Nigdy przedtem nie byłam tak blisko Grace i łapię się na tym, że szukam w jej twarzy podobieństwa do Leny. Nos małej jest ostrzejszy, jak u Jenny, ale dziewczynka ma te same wielkie brązowe oczy i ciemne włosy co Lena. Nagle coś ściska mnie głęboko w środku, echo powracające z innego życia, uczucia, które do tej pory powinny ucichnąć na zawsze. Nikt nie może się o tym dowiedzieć, nikt nie może niczego nawet podejrzewać.

Średnio ci chwilowo idzie udawanie obojętnej, musisz więcej ćwiczyć.

- Mam dla ciebie jeszcze więcej - dodaję szybko, gdy mała się podnosi, trzymając w swoich ramionach chybotliwy stos paczek i torebek wraz z plastikową butelką. -Wrócę tu niedługo. Mogę zabrać ze sobą tylko kilka rzeczy na raz.

Grace stoi nieruchomo, wpatrując się we mnie oczyma Leny.

- Jeśli cię tu nie zastanę, zostawię jedzenie w jakimś bezpiecznym miejscu. Gdzieś, gdzie... się nie zniszczy. - W ostatniej chwili powstrzymuję się przed powiedzeniem: gdzie nikt go nie ukradnie. - Znasz jakąś dobrą kryjówkę?

Dziewczynka odwraca się nagle i rusza przez zapuszczony skrawek trawnika obok szarego domu, zarośnięty wysokimi chwastami. Nie wiem, czy mam za nią iść, ale tak właśnie robię. Farba na budynku się łuszczy. Jedna z okiennic na drugim piętrze zwisa krzywo z framugi i postukuje na wietrze.

Mała czeka na mnie na tyłach domu, przy dużych drewnianych drzwiach w ziemi, które muszą prowadzić do piwnicy. Kładzie jedzenie ostrożnie na trawie, a potem chwyta zardzewiały metalowy uchwyt klapy i podciąga ją. Ukazuje się ziejąca ciemna dziura i drewniane schody wiodące w dół do małego pomieszczenia z ubitą podłogą. W środku jest pusto, nie licząc wypaczonych drewnianych półek, na których leżą latarka, dwie butelki wody i kilka baterii.

— To miejsce jest idealne - oznajmiam. Twarz Grace przez chwilę promienieje dumą.

Wiecie co, tak jak te książki strasznie mnie wkurzają, a bohaterów wystrzelałabym bez mrugnięcia okiem, tak Grace autentycznie mi żal. No i stanuję Juleczka, rzecz jasna. Oni mogą zostać, reszta won!

Pomagam jej znieść na dół jedzenie i poukładać na półkach. Butelkę z benzyną stawiam przy ścianie. Paczkę ciastek Grace przyciska mocno do piersi i nie chce jej oddać. Pomieszczenie wydziela ten sam zapach, co oddech małej: kwaśny i ziemisty. Witam z ulgą chwilę, kiedy wychodzimy z powrotem na słońce. Czuję na piersi ciężar, który nie chce ustąpić.

— Wkrótce tu wrócę - mówię do Grace.

Już prawie jestem za rogiem, kiedy mała się odzywa:

— Pamiętam cię — oświadcza głosem niewiele głośniejszym od szeptu. Odwracam się zaskoczona. Ale ona już biegnie szybko w stronę drzew i znika, zanim mam szansę jej odpowiedzieć.

I tym smutnym akcentem kończymy dziś mini-analizę. W następnym odcinku Waterbury.

Buziaki

Beige