Rozdział XI

„Gdy na zewnątrz jest zimno i szczękacie zębami, wkładacie ciepłe płaszcze, szaliki i rękawiczki, żeby nie złapać grypy, prawda? Pomyślcie sobie zatem, że granice są jak czapki, kapelusze i płaszcze dla całego kraju. Chronią nas przed najgorszą chorobą i zapewniają zdrowie.

Po ustanowieniu granic prezydent i Konsorcjum musieli zadbać jeszcze o jedno, by zapewnić nam całkowite szczęście i bezpieczeństwo. Wielkie Oczyszczanie* (czasem zwane blitzem) trwało niecały miesiąc i po jego zakończeniu choroba została wypleniona na wszystkich dzikich obszarach. Wymiatanie śmieci wyglądało identycznie jak porządki w waszych domach, gdy mama bierze ścierkę i ściera kurze – trochę wysiłku i wszystko lśni.

* Oczyszczanie: 1. doprowadzanie do stanu czystości, 2. uwalnianie od elementów niepożądanych.

Doktora Richarda historia dla dzieci, rozdział pierwszy”

„Wszystko lśni”

He. He. Hehehehehe.

Wiecie co? W pewnym sensie nawet lubię te cytaty z „Delirium”, które traktują o Głuszy. Ci z was, którzy nie znają całej serii nie mają pojęcia, jak zabawnie wyglądają one w zestawieniu z czekającym na nas światem przedstawionym kolejnych tomów.

Zdradzę wam jeszcze jeden sekret mojej rodziny: kilka miesięcy przed swoim zabiegiem Rachel zachorowała na delirię.

...Oliver, jakim cudem ta familia jeszcze nie zasiedliła jakiegoś gułagu?

Zakochała się w chłopaku o imieniu Thomas, także nieleczonym. Całymi dniami leżeli na łące pełnej kwiatów, zasłaniając oczy przed słońcem i szepcząc sobie obietnice, których nie byli w stanie dotrzymać.

Ach, te sielskie, dystopiczne łąki pełne żółciutkich kaczeńców, na których wrogowie systemu mogą urządzać sobie romantyczne pikniki na przekór Małemu Bratu!

Rachel ciągle wtedy płakała i raz wyznała mi, że Thomas suszył jej łzy pocałunkami. Do tej pory, gdy wspominam tamte dni – a miałam wtedy zaledwie osiem lat – mam w pamięci smak soli.

Chyba nie do końca rozumiem, jak powiązane są ze sobą te zdania.

Choroba powoli toczyła ją coraz bardziej, zżerała ją od środka jak robak. Rachel nie mogła jeść. To, co brała do ust po naszych usilnych namowach, natychmiast wypluwała. Bałam się o jej życie.

W komentarzach pod ostatnim rozdziałem kilka osób wspomniało, że w Oliverversum osoby mające problemy natury psychicznej muszą mieć mocno przechlapane, skoro wszelakie możliwe odchylenia są tam wrzucane do wielkiego wora z napisem „ADN”. Ale wiecie co? Powinniśmy wykazać się większą tolerancją dla tamtejszych lekarzy, bowiem...

Thomas, co było do przewidzenia, złamał jej serce. Księga SZZ mówi: „Amor deliria nervosa wywołuje zmiany w korze przedczołowej mózgu, skutkiem czego są fantazje i urojenia, które prowadzą do załamania nerwowego” (zob. rozdział Efekty, s. 36). Po tym wydarzeniu Rachel całymi dniami leżała w łóżku i obserwowała pełzające po ścianach cienie, a jej żebra podnosiły się pod białą skórą jak drewno wypierane przez wodę. Jednak nawet wtedy odmówiła poddania się zabiegowi i skorzystania z ukojenia, jakie on przynosi, i kiedy nadszedł ten dzień, potrzeba było czterech porządkowych i kilku strzykawek ze środkami uspokajającymi, by się poddała, przestała drapać długimi, ostrymi paznokciami, których nie obcinała przez całe tygodnie, przestała krzyczeć, kląć i wzywać Thomasa. Widziałam, jak po nią przyszli, żeby zabrać ją do laboratorium. Siedziałam w kącie, przerażona, patrzyłam, jak Rachel pluje, syczy i kopie, i myślałam o mamie i tacie.

… w tym świecie najwyraźniej ze świecą szukać kogoś, kto okazywałby miłość w cywilizowany sposób.

Słuchajcie, ja wszystko rozumiem. Uczucia to poważna sprawa, a jeśli dołoży się do tego kwestię pierwszej miłości i nastoletnich hormonów, powstaje istna emocjonalna burza. Ale problem polega na tym, że w świecie Oliver zakochanie wyraża się najczęściej przez zachowania ekstremalne. Przypomnijcie sobie pierwszy rozdział – Lena opisuje tam „zarażone” osoby jako bandę niebezpiecznych szaleńców, wspomina dziewczynę, która przed samym zabiegiem rzuciła się z dachu. Teraz mamy plującą, drapiącą, a wcześniej doprowadzoną niemal do katatonii Rachel – Rachel, która swoim zachowaniem niemal stuprocentowo potwierdza „fakty” zawarte w ulotce medycznej z poprzedniego rozdziału. Jakkolwiek nieprawdopodobnie i głupio by to nie brzmiało, wygląda na to, że w świecie Małego Brata miłość naprawdę wiąże się z tym wszystkim, przed czym ostrzegał ów nieszczęsny wstęp z rozdziału dziesiątego. I tak, celowo mówię tu o miłości – Rachel nie walczyła tak dziko o możliwość zachowania całej gamy uczuć czy o swą niezależność, ale o tru loffa. A w związku z tym czuję się w obowiązku poruszyć kilka kwestii:

a) Dlaczego, na litość, w tym uniwersum wszyscy muszą przechodzić rozstanie metodą „na Bellę Swan”? Czy Rachel mogła do tego stopnia przeżywać (narzucone z góry) zerwanie ze swym chłopakiem? Możliwe; ale mówiąc szczerze, byłabym nieco bardziej skłonna uwierzyć w jej histerię, gdyby praktycznie każdy znaczący bohater tej serii, po zostaniu trafionym strzałą amora, nie musiał spędzać reszty życia z ową strzałą między półdupkami. Większość nie-statystów w Oliverversum, kiedy już raz odda swe serduszko bliźniemu, traci je na wieki, a rozdzielenie z drugą połówką pomarańczy jest równoznaczne z z końcem świata. Ponownie: tak też się w życiu zdarza (a syndrom zakazanego owocu robi wszak swoje), ale kiedy tego rodzaju zachowanie staje się regułą, człowiek zaczyna tęsknić za bodaj jednym nastolatkiem, którego ze swą potajemną miłością rozdzieliło nie Przeznaczenie, ale zwykły proces dojrzewania i zdrowy rozsądek, który podpowiedział mu, że jakkolwiek motyle w brzuchu są bardzo miłe, to wizja spędzenia reszty życia poza czterema ścianami Krypt jest jeszcze milsza (a ukochana jest wprawdzie przepiękna i przemiła, ale zdobycie dyplomu prestiżowej uczelni znajduje się kilka oczek wyżej na drabinie życiowych aspiracji).

b) Jakim cudem rodzina Leny nadal nie została pokazowo rozstrzelana? Mąż kuzynki – buntownik i zbieg, matka – samobójczyni odporna na remedium, a teraz jeszcze starsza siostra, która została zawleczona na zabieg siłą z powodu potajemnego związku z chłopakiem. Autorko, daj mi jeden, jedyny argument, dlaczego Lena może przystępować do ewaluacji – i funkcjonować w społeczeństwie w ogóle - na tej samej zasadzie, co reszta praworządnych obywateli.

c) Biorąc pod uwagę powyższą historię – właściwie dlaczego to matka, a nie starsza siostra, jest źródłem panicznego lęku Leny przed chorobą?

Nasza bohaterka miała osiem lat, gdy jej siostrę zabrano na zabieg, wspomnienia z tego okresu powinny być zatem świeższe, niż z lat wcześniejszych. A nawet, gdyby nie brać pod uwagę upływu czasu – historia Rachel przemawia za niebezpieczeństwami delirii znacznie bardziej, niż ta jej matki.

Owszem, mamę dziewcząt w pewnym sensie zabiło przywiązanie do swego męża – ale z tego, co dotychczas się dowiedzieliśmy o pani Haloway wynika, że bezpośrednią przyczyną śmierci było niewspółgranie jej organizmu z remedium, prowadzące do samobójstwa, i wścibstwo porządkowych. Miłość jako taka, paradoksalnie, nie tylko nie krzywdziła nikogo z jej bliskich, a wręcz była źródłem najlepszych wspomnień naszej narratorki, jako że to dzięki temu uczuciu matka Leny zapewniła swym pociechom wesołe, pełne śmiechu dzieciństwo. Jasne, związek przyczynowo -skutkowy ostatecznie prowadzi nas do ADN, ale gdyby Lena miała bardziej buntowniczą naturę, mogłaby jednak uznać, że problem leży nie tyle w emocjach, co w niedoskonałości remedium.

A teraz porównajmy to z sytuacją Rachel: Rachel, która wplątuje się w nielegalny związek z nieleczonym chłopakiem, „zapada” na delirię... I w efekcie najpierw spędza całe dnie, płacząc z powodu swojego okropnego położenia, później staje się żywym trupem, a na końcu zmienia się w dzikusa, próbującego skrzywdzić każdego, kto staje na jej drodze. Siostra Leny to spełniony sen Małego Brata, podręcznikowy wręcz przykład tego, jak zgubną siłą jest miłość i chodzący dowód na to, że zmienia ona człowieka w monstrum (porównajmy to sobie z mamą bohaterki, śpiewającą piosenki i urządzającą córkom mini-potańcówki!). Dlaczego zatem to nie Rachel była od początku kreowana na jedną z ważniejszych osób w życiu Leny, szczególnie gdy w grę wchodzi stosunek naszej heroiny do delirii?

* wzdycha * Cóż, tak naprawdę doskonale znam odpowiedź na to pytanie, a w swoim czasie poznacie ją i Wy. Uwierzcie, nie ma czego wyczekiwać.

Tamtego popołudnia, chociaż do ocalenia miałam jeszcze ponad dziesięć lat, zaczęłam odliczać miesiące do zabiegu. Wreszcie moja siostra została wyleczona. Wróciła do domu spokojna i poważna, paznokcie miała krótkie i czyste, a włosy zaplecione w długi, gruby warkocz.

Widzicie, drogie dzieci? Jak przestaniecie pałać żądzą do sąsiada z klatki obok, to automatycznie stracicie poczucie humoru!

Parę miesięcy wcześniej została sparowana z informatykiem w jej wieku i wyszła za niego kilka tygodni po zakończeniu studiów. Stali pod baldachimem i trzymali się luźno za ręce, patrząc prosto przed siebie, jak gdyby widzieli tam przyszłość wolną od trosk, niepokojów i kłótni, złożoną z podobnych do siebie dni jak serie starannie wydmuchanych baniek mydlanych.

Mhm. No, chyba że nagle stracą pracę, komornik położy łapę na ich domu, a aby zarobić na leczenie znienawidzonego potomka, będą musieli sprzedać organy na czarnym rynku. Wiem, że brzmię jak zdarta płyta, ale Oliver, brak wzruszeń i radości doprawdy nie równa się z automatu spokojnemu żywotowi.

Thomas również został wyleczony. Ożenił się z Ellą, niegdyś najlepszą przyjaciółką mojej siostry, i teraz wszyscy są szczęśliwi.

No...chyba jednak niezupełnie, skoro remedium skutecznie morduje możliwość odczuwania wszelakich pochodnych szczęścia.

Okazuje się, że niczym w sielskich reklamach telewizyjnych obie pary często spędzają ze sobą czas na różnorakich imprezach i doskonale bawią się w swoim towarzystwie; niestety, narratorka nie wyjaśnia nam, dlaczego ludzie rzekomo nie będący w stanie odczuwać żadnej radości życia w ogóle decydują się marnować czas na weekendowe pikniki.

Na tym właśnie polega piękno remedium. Nikt z nich nie wraca do tych dawnych, gorących dni spędzonych na łące, kiedy Thomas osuszał pocałunkami łzy Rachel i wymyślał światy po to tylko, by móc je jej obiecać, a ona wolała umrzeć, niż żyć bez niego. Jestem pewna, że wstydzi się tamtych chwil, o ile w ogóle je pamięta.

A dlaczegóż to miałaby nie pamiętać? Nic nam nie wiadomo, by remedium w jakikolwiek sposób wpływało na wspomnienia, a zgodnie z prawami opek YA niemożliwym jest kiedykolwiek zapomnieć swoją Tru Loff.

Lena przyznaje, że Rachel odwiedza ją tylko wtedy, gdy czuje, że powinna spełnić swój siostrzany obowiązek i że remedium w pewien sposób na zawsze pozbawiło ją rodzeństwa, ale upiera się, że najważniejszym pozostaje fakt, iż Rachel jest teraz bezpieczna z dala od macek delirii.

Może wam się wydawać, że przeszłość ma wam coś do powiedzenia. Może wam się wydawać, że powinniście wytężać słuch, by uchwycić jej szepty, odwracać się za siebie, pochylać się nisko, by usłyszeć jej głos niesiony z wydechem ziemi, z umarłych miejsc. Możecie myśleć, że jest w tym dla was jakiś przekaz, coś, co można zrozumieć lub nadać temu sens. Ale ja wam powiem prawdę, którą poznałam w noce Zimna. Wiem, że przeszłość pociągnie was ku ziemi, każe wyłapywać szepty wiatru i bezsensowne opowieści drzew ocierających się o siebie. Będziecie rozszyfrowywać dziwne kody, próbować złożyć w całość to, co się rozpadło. To zupełnie bezcelowe. Przeszłość jest wyłącznie ciężarem: kulą u nogi, kamieniem u szyi.

Wiecie co? Dziś chyba po raz pierwszy zdałam sobie w pełni sprawę z faktu, że gdyby nie tego rodzaju opisy, ta książka byłaby krótsza o dobre kilkanaście stron. Poważnie, nie macie pojęcia, ile tego rodzaju pseudo poetyckich przemyśleń narratorki – przemyśleń, które ani nie wpływają w żaden sposób na właściwą akcję ani, co gorsza, nie budują nawet atmosfery dzieła – wyrzucamy przy każdej analizie. Leno, daj sobie spokój z Plastikową Simoroślą, mam dla ciebie znacznie lepszego kandydata na ukochanego. Wprawdzie jest już zaobrączkowany, ale nic to; jestem pewna, że po usłyszeniu mądrości płynących z twych ust wnet zrozumie, kto jest jego prawdziwą drugą połówką.

Przez kilka dni po wyznaniu Aleksa ciągle szukam u siebie symptomów choroby. Stojąc przy kasie w sklepie wujka, opieram się na łokciach z ręką na policzku, żeby ukradkiem sprawdzić puls na szyi i upewnić się, że jest normalny. Codziennie rano robię głębokie, powolne oddechy, nasłuchując szmerów w płucach. Wciąż myję ręce. Wiem, że deliria nie jest jak przeziębienie – nie można jej złapać drogą kropelkową – ale mimo wszystko jest to choroba zakaźna.

Nie jest przeziębieniem – ale szmerów w płucach można śmiało nasłuchiwać.

Oliver, powiedz, proszę – dlaczego ta propaganda musi być tak niesamowicie głupia? Pomijając już powtarzany przez nas od początku analiz argument, że co najmniej połowa społeczeństwa powinna nadal mieć dziadków pamiętających, czym charakteryzuje się miłość... jaki jest właściwie sens wciskania ludowi podobnych bajek? Lena szuka u siebie czysto fizycznych symptomów choroby i wierzy, że jest to coś, co można złapać niczym grypę. Propagując tego rodzaju bzdury, władza w dwójnasób strzela sobie w kolano:

a) obywatele najwyraźniej nie potrafią odróżnić miłości od rzeczywistej choroby, co znaczną część z nich musi prowadzić do niewesołego końca (nawiasem mówiąc, ciekawa jestem, co o tym wszystkim myślą tamtejsi lekarze; czyżby na uniwersytetach także kładziono studentom do głów, że biegunka i wymioty to objawy zakochania? A może są jedyną „oświeconą” częścią społeczeństwa, a więc i niejako z konieczności swoistą elitą, objętą zmową milczenia?)

b) jak tłuszcza ma unikać rzeczywistych związków emocjonalnych, skoro Mały Brat robi, co może, by jak najbardziej utrudnić im zadanie poprzez podawanie fałszywych informacji dotyczących objawów rodzącego się uczucia?

A kiedy obudziłam się dzień po naszym spotkaniu na East Endzie, z wciąż ciężkimi nogami, a głową lekką jak balon, do tego z uporczywym bólem gardła, moją pierwszą myślą było, że zostałam zarażona.

Kilkanaście dni później zmarłam na anginę. Koniec.

Teraz, po kilku dniach czuję się już lepiej. Jedyną niepokojącą rzeczą jest dziwne stępienie zmysłów. Wszystko wydaje się wyblakłe jak kiepska kolorowa odbitka. Muszę sobie dosypywać tony soli do jedzenia, zanim poczuję jej smak, a gdy Carol coś do mnie mówi, wydaje mi się, że jej głos jest o kilka stopni przyciszony. Przejrzałam wszystkie znane symptomy z Księgi SZZ i nic nie pasuje, więc w końcu uznałam, że nic mi nie grozi.

„Faza druga: okresy euforii, histeryczny śmiech i zwiększona energia; okresy rozpaczy, apatia; zmiany apetytu, gwałtowna utrata wagi lub przybieranie na wadze; fiksacja, utrata zainteresowań; zaburzona zdolność logicznego myślenia, zniekształcenie postrzegania rzeczywistości”

Leno, obawiam się, że spałaś podczas porannych apeli w szkole.

Ostrożności jednak nigdy nie za wiele. Wiem, że nie mogę sobie pozwolić na choćby jeden fałszywy krok i niczego bardziej nie pragnę, jak udowodnić sobie, że nie jestem taka jak mama, że historia z Aleksem była przypadkiem, straszliwą pomyłką. Nie mogę zlekceważyć faktu, że byłam tak blisko zagrożenia. Nie chcę nawet myśleć, co by było, gdyby ktokolwiek dowiedział się, kim jest Alex, gdyby ktokolwiek wiedział, że staliśmy razem w wodzie, że rozmawialiśmy, śmialiśmy się, dotykaliśmy. Na samą myśl o tym robi mi się słabo.

Spójrzcie tylko na te agonalne drgawki gasnącego zdrowego rozsądku heroiny! Aż smutek człowieka ogarnia, gdy patrzy, jak na jego oczach umiera pomysł na interesującą bohaterkę.

Muszę ciągle powtarzać sobie, że do zabiegu zostały mi niecałe dwa miesiące. Muszę się jedynie nie wychylać i przetrwać jakoś te następne siedem tygodni, a wszystko będzie dobrze.

Przykro mi to mówić, skarbie, ale obawiam się, że Imperatyw z Rzyci rozgrywa tę bitwę przeciw tobie.

Lena stara się żyć jak przykładowy obywatel: wraca do domu na długo przed godziną policyjną, pomaga w pracach domowych i w sklepie (za darmochę), a nawet nie kontaktuje się z Haną.

Gracie chodzi do szkoły letniej. Jest dopiero w pierwszej klasie, a już mówią, żeby ją tam zostawić na drugi rok, więc co wieczór biorę ją na kolana i pomagam przebrnąć przez zadanie domowe, szepcząc jej do ucha błagania, aby się odezwała, skupiła, słuchała, i proszę ją dopóty, dopóki nie uda mi się jej nakłonić do napisania choćby połowy odpowiedzi w zeszycie.

Gracie od początku funkcjonowała w rodzinie jako nieco opóźniona, a jej brak postępów w nauce zdaje się potwierdzać tę teorię – dlaczego zatem dziadkowie nie posłali jej do jakiejś wyrównawczej placówki, skoro nie mają żadnych złudzeń co do jej ograniczonych możliwości intelektualnych?

Po tygodniu Carol przestaje mi rzucać podejrzliwe spojrzenia, gdy wracam do domu, przestaje mnie wypytywać, gdzie byłam, i spada mi z serca kolejny ciężar – ciotka znowu mi ufa. Nie było łatwo wytłumaczyć, co strzeliło do głowy mnie i Sophii Hennerson, że zachciało nam się nagle – i do tego w ubraniach – popływać w oceanie tuż po dużej rodzinnej kolacji, a jeszcze trudniej było wyjaśnić, dlaczego wróciłam do domu blada i roztrzęsiona. Byłam pewna, że Carol tego nie kupiła.

No raczej, biorąc pod uwagę, czyją jesteś córką i siostrą i jak nędzna jest ta histo...

Po jakimś czasie jednak wszystko wróciło do normy i ciotka przestała spoglądać na mnie nieufnie jak na zamknięte w klatce zwierzę, które może powtórnie zdziczeć.

… nieważne, Imperatyw trzyma się mocno. Ale autorko, naprawdę – mam uwierzyć, że kobieta, która jak nikt inny zdaje sobie sprawę z klątwy ciążącej nad jej rodziną nawet nie zadzwoniła do rodziców Sophii, żeby zweryfikować tę opowiastkę?

W Portland trwa koszmarnie gorące lato; Lena stwierdza, że musi tymczasowo zrezygnować z biegania. Upał nie jest jednak jedyną przyczyną przerwy w treningach:

Podczas ostatniej dłuższej trasy nogi niosą mnie na Monument Square, do Gubernatora. Słońce świeci za wysoką białą mgiełką, budynki odcinają się ostro na tle nieba jak rzędy metalowych zębów. Gdy dobiegam do pomnika, dyszę ciężko z wyczerpania i kręci mi się w głowie. Kiedy łapię Gubernatora za rękę i podciągam się na cokół, metal pali mnie w skórę, światła kołyszą się i cały świat wiruje jak szalony. Wiem, że powinnam się schować, uciec od upału, ale mój umysł spowija mgła i nagle łapię się na tym, że badam palcami wnętrze dłoni Gubernatora. (...) I wtedy natrafiam na coś innego, chłodnego i świeżego, zgiętego w kwadracik: liścik. Otwieram go na pół przytomna, ale wciąż nie spodziewam się tak naprawdę, że mógłby być od niego. Ręce zaczynają mi się trząść, gdy czytam:

„Lena, przepraszam. Wybacz mi. Alex”

Widzę, że Plastikowa Simorośl sumiennie przestudiowała rozdział piąty Podręcznika dla Tru Loffów, zatytułowany: „Stalking. Wyraź swą miłość przez naruszanie jej strefy komfortu”.

Co by nie mówić o takim Wardzie, Bella przynajmniej dawała mu wyraźne znaki, że jest zainteresowana kontynuowaniem znajomości. Doprawdy nie wiem, co jeszcze – może poza użyciem gazu pieprzowego – mogłaby zrobić Lena, by dać PŚ do zrozumienia, że nie ma ochoty na dalsze z nim kontakty.

...Choć z drugiej strony, biorąc pod uwagę, że właśnie przez nikogo nie przymuszana wygrzebała wiadomość z tajnej skrytki (a PŚ, jak wiemy, ma doskonały widok na pomnik)... Leno, czasem naprawdę ciężko mi cię bronić.

Nie pamiętam drogi powrotnej do domu. Carol znalazła mnie potem na pół omdlałą w hallu, mruczącą coś pod nosem. Wsadziła mnie do wanny pełnej lodu, by zbić temperaturę. Gdy wreszcie przychodzę do siebie, nigdzie nie mogę znaleźć tamtej kartki. Musiałam ją upuścić, co przyjmuję w połowie z ulgą, w połowie z rozczarowaniem.

Ja natomiast przyjęłabym to w 100% z przerażeniem, zastanawiając się, czy podniesie ją:

a) ciotka

b) wuj

c) pani Jadzia

a także, ile osób widziało, że wylatuje ona akurat z MOJEJ kieszeni. A nawet, gdyby nie widzieli... Zakładając, że bohaterka upuściła ją gdzieś niedaleko domu – ileż to innych dziewcząt w sąsiedztwie może mieć na imię Lena?

Wieczorem podają w wiadomościach, że Centrum Pomiaru Czasu i Temperatury zarejestrowało dziś trzydzieści dziewięć stopni Celsjusza – najgorętszy dzień tego roku. Carol zabrania mi biegać przez resztę lata. Nawet nie protestuję. Nie ufam sobie, nie mogę być pewna, czy nogi nie zaprowadzą mnie znowu do Gubernatora, na plaże East Endu albo do laboratorium.

Ech, takie nogi działające niezależnie od woli właściciela, jego instynktu samozachowawczego i zdrowego rozsądku to jednak straszna sprawa.

Lena podchodzi do swej drugiej, tym razem wolnej od rogacizny, ewaluacji; pomna ostatniej porażki, przed egzaminem ładnie ćwiczy odpowiedzi (cóż, rychło w czas):

Przy pytaniu o ulubiony kolor tylko przez drobny ułamek sekundy w moim umyśle pojawia się barwa lśniącego na niebie srebra i wydaje mi się, że słyszę słowo „szary” wyszeptane wprost do mego ucha. Mówię: niebieski, i wszyscy się uśmiechają.

Muszę przyznać, że jestem zdumiona, byłam pewna, że tym razem pokusa przybierze formę jesienno – złocistą.

Mówię: chciałabym studiować psychologię i regulacje społeczne; lubię słuchać muzyki, ale niezbyt głośno;

Coś czuję, że Hana obleje tę rundę...

...zaraz. Z wyciętego przeze mnie wcześniej fragmentu:

„Carol znowu towarzyszy mi w drodze do laboratorium, lecz tym razem nie widzę tam Hany. Nie widzę nikogo znajomego.”

Skoro krowy zeżarły wyniki oryginalnej ewaluacji, to czy wszyscy egzaminowani owego feralnego dnia nie powinni przystąpić do „poprawki” w tym samym terminie?

Po zakończonej ewaluacji Lena zerka na platformę, ale tym razem nie czai się tam żadna liściopodobna forma życia.

Dwa dni później dostaję wynik egzaminów końcowych – wszystkie zdane – i ostateczną punktację: osiem.

...Nie. Wiecie co? Nie. Powiedziałam już wszystko, co mogłam na ten temat; nie mam siły po raz kolejny pochylać się nad tym konkretnym fabularnym bezsensem.

Cała rodzina jest oczywiście wstrząśnięta, zmieszana i dumna z heroiny. Ale wyniki testu to nie wszystko, Lena otrzymuje jeszcze jedną, równie ważną przesyłkę:

Dostałam też listę swoich kandydatów złożoną z czterech nazwisk i krótkich informacji – wiek, ostateczny wynik egzaminów i ewaluacji, zainteresowania, zalecana ścieżka kariery, prognozy przyszłych dochodów – wydrukowanych równo na białej kartce z herbem Portland u góry.

Tak, tak – czas na wybór partnera!

Swoją drogą, będę cyniczna, ale skoro małżonkowie w Oliverversum tak czy inaczej niczego do siebie nie czują, to czy młodzież nie byłaby z miejsca zachęcana przez opiekunów do zaklepywania sobie najbogatszej partii – zwłaszcza, że szarym obywatelom najwyraźniej się nie przelewa (auta w roli krasnali ogrodowych, oszczędzanie na energii elektrycznej)?

Przynajmniej nie ma na niej Andrew Marcusa.

Uff, jednego chłopca do bicia mniej.

Tylko jedno nazwisko brzmi znajomo: Chris McDonnell. Chłopak ma jasnorude włosy i zęby wystające jak u królika. Kojarzę go, ponieważ w zeszłym roku, kiedy bawiłam się na zewnątrz z Gracie, zaczął śpiewać: „oto idiotka i sierotka”, a ja bez zastanowienia porwałam kamień z ziemi i rzuciłam w jego kierunku. Dostał w skroń. Na chwilę jego oczy zrobiły zeza, a potem wróciły do normalnej pozycji.

Zaryzykuję i ośmielę się założyć, że Chris nie ma szans na zaszczytny tytuł Tru Loffa nr 2.

Przez następne kilka dni bałam się, że gdy tylko wyjdę z domu, zostanę aresztowana i wrzucona do Krypt. Jego ojciec prowadzi serwis techniczny, a poza tym jest porządkowym ochotnikiem. Byłam przekonana, że przyjdzie po mnie za to, co zrobiłam jego synowi.

A nie zrobił tego, bo...?

Autorko, naprawdę; na tym etapie Lena powinna mieć na karku jakieś dwa wyroki dożywocia.

Lena może wybierać między czterema nazwiskami: Chris McDonnell, Phinneas Jonston, Edward Wung i Brian Scharff.

W połowie lipca, kiedy do zabiegu zostało mi tylko siedem tygodni, nadchodzi pora na decyzję. Zaznaczam swoje typy losowo, wpisując numery obok nazwisk: Phinneas Jonston (1); Chris McDonnell (2); Brian Scharff (3); Edward Wung (4).

Primo: Twoja rodzina jest raczej biedna, skoro jest ci wsio rawno, to wykaż się przynajmniej praktycznym podejściem do życia i ustawiaj ich względem spodziewanych dochodów.

Secundo: Leno, wiem, że Plastikowa Simorośl zawróciła ci w głowie i w ogóle, ale, no... Decydujesz w tym momencie, z kim spędzisz resztę swego życia. Może jednak zaangażuj się w ten proces chociaż w minimalnym stopniu? Wybierz chłopca, który lubi te same lektury szkolne, co ty? Jest przystojny (nie słyszymy, by do formularzy dodawane były zdjęcia, ale jak widać, Lena kojarzy z widzenia przynajmniej część z nich)? Jest wnuczkiem pani Basi z naprzeciwka, a ta zawsze go chwali, że taki z niego zaradny młody mężczyzna, co to sam potrafi złożyć meble z IKEI? Cokolwiek?

Tertio: ...Dałaś na drugim miejscu gościa, któremu przywaliłaś kamieniem i którego ojciec w każdej chwili może donieść na ciebie władzom?

Chłopcy też uszeregują swoje typy. Komisja ewaluacyjna postara się dopasować je jak najlepiej.

Dwa dni później dostaję oficjalne zawiadomienie: resztę swojego życia spędzę z Brianem Scharffem, którego hobby obejmuje „oglądanie wiadomości” i „fantasy baseball”, który chciałby pracować „w zawodzie elektryka”, i który „pewnego dnia powinien zarabiać czterdzieści pięć tysięcy dolarów rocznie”, co powinno wystarczyć na „utrzymanie dwojga lub trojga dzieci”.

Cóż, jak dla mnie brzmi całkiem sensownie: chłopak ma plan na życie, chce zdobyć konkretny fach, interesuje się zmianami w kraju i sportem.

...O co zakład, że autorka nie podziela moich przekonań?

Zostaniemy sobie przyrzeczeni, jeszcze zanim jesienią rozpocznę studia na Regional College of Portland. A kiedy je skończę, pobierzemy się.

Nocami nie nawiedzają mnie żadne sny. Rankami budzę się wśród mgły.

I to już wszystko na dziś. A w następnym odcinku: Hana i Lena przeprowadzają ze sobą tylko na pozór błahą rozmowę.

Zostańcie z nami!

Maryboo