Rozdział XIV

Ludzie z natury są nieobliczalni, nieodpowiedzialni i nieszczęśliwi. Dopiero gdy poskromi się ich zwierzęce instynkty, mogą stać się odpowiedzialnymi, godnymi zaufania i zadowolonymi istotami.

Księga SZZ

Bullshit. Usunięcie miłości to nie to samo, co usunięcie „zwierzęcych instynktów”, skoro najgorsze ludzkie przywary i tak zostają. Ale to już przecież wiemy, więc ten "cytat" niczego nie wnosi.

Lenka znajduje się w samym środku obławy. Jadzie, Zdzisie, Wieśki i ich rozszczekane pupile wylewają się zewsząd, wdzierają przez drzwi i okna, wyskakują z lodówki i sedesu. Przy całej tej panice, hałasie i ścisku, jakimś cudem nasza bohaterka rejestruje wszystko bardzo wyraźnie. Ofkors, to tak jak Wanda umierająca z odwodnienia poetycko opisywała swoje przejścia na pustyni w Intruzie.

Jakimś cudem udaje mi się przedrzeć do przodu w tym ogarniętym paniką tłumie, który napiera w stronę tyłów domu. Za sobą słyszę porządkowych wymachujących ciężkimi pałkami oraz kłapanie psich zębów. Krzyk tylu gardeł zlewa się w jeden potężny wrzask. Tuż za mną przewraca się jakaś dziewczyna. Potyka się, leci do przodu i łapie mnie, gdy pałka uderza ją w tył głowy z przyprawiającym o mdłości trzaskiem. Zaciska palce na moim podkoszulku, ale strząsam jej rękę i pcham się do przodu. Nie mam czasu na współczucie, nie mam czasu na strach. Nie mam czasu na nic, tylko na ruch, parcie naprzód i jedną, jedyną myśl: uciekaj, uciekaj, uciekaj.

Co dziwne, przez chwilę w całym tym zgiełku i chaosie widzę wszystko niezwykle wyraźnie, jak na filmie w zwolnionym tempie: widzę psa, którzy rzuca się na chłopaka po mojej lewej. Widzę, jak kolana się pod nim uginają, jak się przewraca, wydając z siebie cichy jęk, coś niczym oddech lub westchnienie, jak z szyi rozszarpanej przez psie kły tryska fontanna krwi. Dziewczyna z błyszczącymi jasnymi włosami przewraca się pod ciosami pałek i na jej widok serce mi staje. Przez chwilę mam wrażenie, że umarłam. Że już po wszystkim. Lecz gdy z krzykiem obraca twarz w moją stronę, atakowana przez porządkowych gazem pieprzowym, i okazuje się, że to nie Hana, czuję ulgę nie do opisania.

Eee, ja rozumiem szok i fokle, ale czas najwyższy ruszyć zad, moja droga, bo szanse na ujście z życiem i wolnością i tak masz bardzo małe, więc nie pogarszaj jeszcze swojej sytuacji.

Kolejne ujęcia. To film, to tylko film. To się nie dzieje naprawdę, coś takiego nie mogło się wydarzyć.

Ależ oczywiście, że mogło, nie udawaj zdziwionej. Dobrze wiedziałaś, że takie rzeczy się już zdarzały. Co więcej, leząc na tą niedozwoloną imprezę, zdawałaś sobie ewidentnie sprawę z tego, że z dużym prawdopodobieństwem tak się właśnie ta noc skończy.

Chłopak i dziewczyna chcą się dostać do jednego z bocznych pokoi, może myślą, że tam jest wyjście. Drzwi są zbyt małe, żeby oboje mogli przejść przez nie jednocześnie. Chłopak jest ubrany w niebieską bluzę z napisem: SZKOŁA MORSKA W PORTLAND, a dziewczyna ma długie płomiennie rude włosy. Zaledwie pięć minut temu razem śmiali się i rozmawiali, stali tak blisko siebie, że gdyby jedno z nich nachyliło się ku drugiemu, mogliby się przez przypadek pocałować. Teraz walczą z sobą, ale dziewczyna jest za mała. Zaciska zęby na jego ramieniu jak pies, jak dzikie zwierzę. Chłopak ryczy, z wściekłością chwyta ją za ramiona i rzuca nią o ścianę. Dziewczyna chwieje się, upada, ślizga, próbuje podnieść. Jeden z porządkowych, olbrzymi mężczyzna o paskudnie czerwonej twarzy, wczepia palce w jej kucyk i podnosi ją do góry. Chłopakowi też nie udaje się umknąć. Biegnie za nim dwóch porządkowych i zaraz potem dochodzi mnie łomot pałek i zniekształcony krzyk. Zwierzęta – myślę. Jesteśmy jak zwierzęta.

A ty sobie tak stoisz, obserwujesz te dantejskie sceny i dłubiesz w nosie. Bardzo mądrze. Ale tak to jest, gdy ałtorka chce koniecznie opisać jakąś scenę intensywnej akcji lub chce pokazać, jak blisko śmierci jest bohaterka, ale niestety zdecydowała się na narrację w pierwszej osobie. I wychodzi scena, w której wbrew logice z głównej bohaterki wyłazi ukradkiem narrator wszechwiedzący.

Ludzie się popychają, ciągną, używają innych jako tarcz; porządkowi szarżują dalej, napierają, atakują; psy kąsają wściekle; pałki przelatują tak blisko mojej głowy, że czuję na szyi świst powietrza. Wyobrażam sobie przeszywający ból, oczyma wyobraźni widzę czerwień. Gdy porządkowi posuwają się naprzód, tłum wokół mnie rzednie. Ludzie jeden po drugim upadają z krzykiem, otoczeni natychmiast przez trzy, cztery, pięć psów. Krzyki, krzyki. Jeden wielki wrzask.

Zbyt klinicznie to wszystko brzmi, zbyt spokojnie. Jakoś nie czuję tutaj bezmiaru przerażenia bohaterki, tylko jakieś suche opisy, z kilkoma lepszymi wstawkami. Może się za bardzo czepiam, ale to wygląda jak narracja trzecioosobowa z małymi dodatkami.

Jakimś cudem udaje mi się uniknąć złapania i biegnę dalej. Przez wąskie, skrzypiące korytarze, obok rozmazanych pokoi, rozmazanych uciekających i porządkowych. Mijam kolejne światła, kolejne roztrzaskane okna. Słyszę dźwięk silników. Otoczyli cały dom. I wtedy wyrastają przede mną otwarte tylne drzwi – a za nimi ciemne drzewa z tyłu domu, szumiące spokojnie. Jeśli uda mi się wydostać na zewnątrz... jeśli uda mi się przebiec między światłami...

Rzecz jasna, nie może być za łatwo. Tzn. gdyby to była taka Bella, to pewnie czmychnęłaby bez jednego zadraśnięcia, na szczęście Oliver aż tak się nie rozckliwia nad swoimi pacynkami. Lenka prawie dopada drzwi, gdy za łydkę łapie ją Ciapek, pies pana Zenka, hydraulika z zawodu.

Odwracam się i widzę go: porządkowego z czerwoną twarzą, błyszczącymi oczami i uśmiechem na ustach – nie do wiary, on się uśmiecha, jemu to sprawia przyjemność! – z uniesioną pałką, gotową do ciosu.

Tak się dzieje, gdy usunie się pozytywne emocje, nie ruszając tych negatywnych, da się kolesiowi pałkę i agresywnego psa. Nikt nie powinien być zdziwiony.

Zamykam oczy, wyobrażam sobie ból jak ocean, krwawoczerwone morze. I myślę o mamie. Wtem szarpnięcie, ktoś odciąga mnie na bok, dobiegają mnie trzask i skowyt, i głos porządkowego: „cholera!”. Ogień w nodze ustaje, ciężar psa znika, czyjeś ramię chwyta mnie w pasie, a w uchu słyszę głos – w tej chwili tak bliski i znajomy, jak gdybym czekała na niego przez cały czas, jak gdybym słyszała go od zawsze w swoich snach – szepczący: „tędy”.

Cóż to za rycerz właśnie ocalił Lence dupę? Toż to niespodzianka sezonu!

Magiczna moc jesiennego truloffa działa natychmiast. W domu wypełnionym po brzegi porządkowymi i ich zwierzyną trafiają na pusty korytarz, którym łatwo biec. Zenek co  prawda leci za nimi, teraz już bez psa, któremu w całej tej szamotaninie przez przypadek rozwalił łeb, ale wiadomo, że Alex dokona cudu, bo mamy jeszcze sporo książki przed sobą.

– Tędy – mówi i dajemy nura do innego pokoju. Ta część domu musiała być zamknięta dla gości. W pokoju panuje absolutna ciemność, mimo to Alex nie zwalnia, idzie dalej pewnym krokiem. Pozwalam, by prowadził mnie dotyk jego palców – w lewo, w prawo, w lewo, w prawo. Śmierdzi tu pleśnią i jeszcze czymś: niby świeżą farbą i dymem, jakby ktoś tutaj gotował. Ale to przecież niemożliwe. Te domy są puste od lat.

Albo Simorośl tu pomieszkiwał, albo koleś jest tak zajebisty, że nie musi znać rozkładu domu, żeby po ciemku się po nim szybko przemieszczać.

Porządkowy za nami przedziera się przez ciemność. Uderza o coś i klnie siarczyście. W chwilę później coś spada na podłogę. Słychać brzęk tłuczonego szkła. Kolejne przekleństwa. Z natężenia jego głosu wnioskuję, że zostaje w tyle.

Żaden porządkowy nie dorówna liściastej mocy truloffa.

Gołąbeczkom udaje się wydostać przez okno na zewnątrz, ale to nie koniec kłopotów. W lesie otaczającym dom czają się Wieśki z latarkami, przeczesując cały obszar.

Z ciemności wyłania się mała drewniana szopa, stara, rozpadająca się, porośnięta mchem i winoroślą. Nawet z odległości kilku kroków wygląda jak plątanina liści i gałęzi. Muszę się pochylić, żeby wejść do środka i od progu odrzuca mnie silny odór zwierzęcego moczu i mokrej sierści. Alex wchodzi za mną i zamyka drzwi. Słyszę szelest i widzę, jak klęcząc, wciska koc w szparę między drzwiami a ziemią. To koc musi być źródłem tego smrodu. Cuchnie niemiłosiernie.

– O Boże – wyrywa mi się. To pierwsze słowa, które do niego wypowiedziałam, zatykając przy tym ręką usta i nos.

– Dzięki temu psy nie wyczują naszego zapachu – wyjaśnia rzeczowo.

Psy psami, ale wątpię, żeby ta szopa była na tyle daleko od całego bajzlu, żeby porządkowi jej nie zauważyli. Skrupulatny porządkowy i tak powinien sprawdzić takie miejsce na wszelki wypadek. No tak, ale skoro na akcje idą panie z warzywniaka, to może jestem zbyt optymistycznie nastawiona do ich umiejętności.

Lena ma mętlik w głowie, ale powoli zaczyna widzieć wszystko w nowych barwach. Porządkowi, którzy mieli chronić społeczeństwo, okazali się potworami, a Odmieniec właśnie uratował jej życie.

– Usiądź – szepcze tym samym wzbudzającym respekt głosem. Słuchanie jego cichych, stanowczych poleceń, świadomość, że mogę już odpuścić, działa na mnie jak balsam.

Osuwam się na ziemię. Podłoga jest wilgotna i szorstka. Księżyc właśnie przebił się zza chmur i przez szpary w ścianach oraz dachu wpadają do środka pasma srebrzystego światła. Udaje mi się dostrzec kilka półek nad głową Aleksa, jakieś puszki – może z farbą? – stojące w kącie. Teraz, kiedy oboje siedzimy, widzę, że nie zostało zbyt wiele miejsca do manewru – cała konstrukcja jest szeroka na metr albo dwa.

– A teraz obejrzę twoją nogę, dobrze? – pyta szeptem.

Kiwam głową. Nawet gdy siedzę, ciągle kręci mi się w głowie. Alex przyklęka i kładzie moją nogę na swoim kolanie. Dopiero gdy zaczyna podwijać nogawkę, czuję, jak mokry jest materiał. Pewnie krwawię. Przygryzam wargę i przyciskam plecy mocno do ściany w oczekiwaniu na ból, ale dotyk jego rąk – chłodny i silny – jakoś wszystko łagodzi.

Magia truloffa to mocny shit.

Podwinąwszy mi spodnie do kolana, przechyla mnie delikatnie, żeby obejrzeć tył łydki. Opieram łokieć o podłogę i czuję, jak wszystko wokół się kołysze. Muszę naprawdę mocno krwawić. Spomiędzy jego ust wydobywa się szybki syk.

– Tak źle to wygląda? – pytam, bojąc się spojrzeć na ranę.

– Nie ruszaj się – mówi. Wiem, że jest naprawdę źle i że mi tego nie powie, i w tej chwili zalewa mnie taka fala wdzięczności dla niego i nienawiści do ludzi z zewnątrz – tych prymitywów, myśliwych z ostrymi zębami i ciężkimi pałkami – że aż zapiera mi dech.

Alex, nie zdejmując mojej nogi z kolana, sięga do kąta. Szpera koło jakiegoś pudełka, słychać szczęk metalowych zatrzasków, a potem znowu pochyla się nad moją nogą z butelką w ręku.

– Teraz przez chwilkę zapiecze – uprzedza. Czuję płyn rozlewający się po skórze, ostry zapach alkoholu rozszerza mi nozdrza i nagle płomienie obejmują moją nogę. O mało nie krzyknę. Alex wyciąga do mnie rękę i ściskam ją bez namysłu.

– Co to takiego? – pytam przez zaciśnięte zęby.

– Spirytus do odkażania ran. Zapobiegnie infekcji.

Jak to dobrze że akurat znajdował się w tej szopie. PRZEZNACZENIE <3 A może po prostu Imperatyw Z Rzyci

– Skąd wiedziałeś, że tu jest? – pytam, lecz on nie odpowiada.

No baaa.

Odsuwa rękę i uświadamiam sobie, jak mocno ją ściskałam. Ale nie mam siły na wstyd ani lęk: całe pomieszczenie zdaje się pulsować, półmrok rozmywa się jeszcze bardziej.

– Cholera – mruczy Alex. – Krwawienie jest poważne.

– Nie boli za bardzo – szepczę, choć to nieprawda. Skoro on jest taki spokojny, tak panuje nad wszystkim, to i ja próbuję wykrzesać z siebie odrobinę odwagi.

Wszystko stało się teraz dziwnie odległe – odgłosy bieganiny i krzyki na zewnątrz są zniekształcone, jak gdyby dochodziły spod wody, i mam wrażenie, że Alex jest oddalony ode mnie o całe kilometry. Zaczynam się zastanawiać, czy śnię, czy też za chwilę zemdleję. A wtedy stwierdzam, że z całą pewnością śnię, ponieważ Alex ściąga podkoszulek.

No jak żądni krwi porządkowi cię nie przekonali, po której stronie stanąć, to teraz nie powinnaś już mieć wątpliwości. Dobry sixpack nie jest zły.

– Co ty wyprawiasz? – pytam niemal z krzykiem. Alex zaczyna rozdzierać materiał na długie paski, rzucając w stronę drzwi nerwowe spojrzenia i nasłuchując za każdym razem, gdy tkanina pruje się z trzaskiem.

Może lepiej powiedz lasi, żeby ta przestała krzyczeć.

Nigdy w życiu nie widziałam chłopca bez koszulki, z wyjątkiem naprawdę małych dzieci daleko na plaży, ale nawet im bałam się przyglądać, żeby nie napytać sobie biedy.

Bo gdyby się przyglądała to by znaczyło, że… Oskarżyliby ją o pedofilię, czy co?

Czas na opis pięknego liściowłosego, którego uroda zapewne wymaże wspomnienia o jakże przerażającym spotkaniu nad morzem.

Za to teraz nie mogę oderwać oczu. Światło księżyca ledwie muska łopatki Aleksa, błyszczące delikatnie jak koniuszki anielskich skrzydeł z rysunków, które widziałam w książkach. Jest szczupły, ale muskularny: każdy jego ruch podkreśla zarys ramion i piersi, tak dziwnie i cudownie odmiennej od dziewczęcej. To ciało przywodzi na myśl bieg na wolnym powietrzu, ciepło i pot. Czuję uderzenie gorąca, wibrowanie, jak gdyby w mojej piersi wypuszczono tysiące maleńkich ptaszków. Nie wiem, czy to od upływu krwi, lecz wydaje mi się, że pokój wiruje tak szybko, że zaraz odlecimy w ciemność. Przedtem Alex wydawał się odległy. Teraz zaś wypełnia całe pomieszczenie: jest tak blisko, że nie mogę oddychać, ruszyć się, mówić, ani nawet myśleć. Przy jego najlżejszym dotyku czas zdaje się drgać przez chwilę, jakby miał się rozpłynąć. Cały świat się rozpływa – stwierdzam. Z wyjątkiem nas. Nas.

Cóż, to idealny moment na amory. Bliskie spotkanie ze śmiercią, które wcale się jeszcze na dobrą sprawę nie zakończyło, strasznie boląca, rozorana noga i zapach zwierzęcego moczu unoszący się w zatęchłym powietrzu. Can you feel the love tonight? No ale różne fetysze ludzie mają..

– Hej. – Wyciąga rękę i dotyka mojego ramienia tylko na moment, ale wtedy moje ciało kurczy się tak, że całe mieści się pod jego dłonią i promienieje ciepłem. Nigdy się tak nie czułam, tak spokojnie i błogo. Może umieram. Dziwne, ale myśl o tym wcale mnie nie przeraża. A nawet wydaje się na swój sposób zabawna. – Wszystko w porządku?

– Tak. – Zaczynam chichotać cichutko. – Tylko jesteś goły.

Oj, kochanie, nie do końca, ale wszystko w swoim czasie. Czeka cię jeszcze przynajmniej jedna spora (albo i niezbyt spora, ale to truloff, więc ma się pewnie czym pochwalić) niespodzianka. A wtedy dopiero się ubawisz.

– Co? – Nawet mimo ciemności wiem, że dziwnie na mnie patrzy.

– Nigdy wcześniej nie widziałam chłopaka jak... jak ty teraz. Bez koszulki. Z bliska.

Alex zaczyna owijać podarty podkoszulek wokół mojej nogi, ostrożnie, ale mocno.

– Pies paskudnie cię dziabnął – mówi. – To powinno zatamować krwotok.

Może Alex ma inne fetysze i nie zbiera mu się na karesy lub ewentualnie dalszy striptiz. Cóż, może wie, że i tak nie przebije filmowego Dżejkoba, który w Nju Munie dramatycznie zdzierał koszulkę i napinał kaloryfer, żeby otrzeć Belce małe draśnięcie na czole.

Zwrot „zatamować krwotok” brzmi tak medycznie i przerażająco, że pomaga mi wrócić do rzeczywistości i wziąć się w garść. Chłopak kończy wiązanie prowizorycznego bandaża i palący ból ustępuje miejsca tępemu pulsowaniu. Alex ostrożnie zdejmuje moją nogę z kolana i kładzie ją na ziemi.

– W porządku? – pyta, a ja kiwam głową. A potem siada obok mnie, opiera plecy o ścianę i siedzimy tak jedno obok drugiego, dotykając się jedynie łokciami. Od ciepła bijącego z jego nagiej skóry robi mi się gorąco. Zamykam oczy i próbuję nie myśleć o tym, jak blisko siebie jesteśmy, ani nie zastanawiać się, jak by to było przejechać ręką po jego ramionach i piersi.

Na zewnątrz odgłosy obławy stają się coraz odleglejsze, krzyki rzadsze, a głosy cichsze. Patrole muszą już odchodzić.

Odmawiam w myślach modlitwę, by Hanie udało się uciec. Nawet nie mam odwagi pomyśleć, że mogłoby się stać inaczej. Mimo zapadającej ciszy żadne z nas się nie porusza. Mam wrażenie, że zaraz zasnę ze zmęczenia i że mogłabym spać w nieskończoność. Dom wydaje się niewiarygodnie daleko. Nie mam pojęcia, jak tam wrócę. Nagle Alex odzywa się:

– Posłuchaj, Lena – mówi głosem cichym i pospiesznym. – To, co stało się na plaży... naprawdę przykro mi z tego powodu. Powinienem był ci powiedzieć wcześniej, ale nie chciałem cię odstraszyć.

Bujać to my, a nie nas, panie żółty jesienny liść, wybrałeś czas i miejsce z premedytacją, więc się nie kryguj.

– Nie musisz się tłumaczyć.

– Ale chcę. Chcę, żebyś wiedziała, że nie miałem zamiaru...

– Posłuchaj – przerywam mu. – Nikomu nie powiem, okej? Nie zamierzam wpakować cię w kłopoty ani nic takiego. Alex milczy przez chwilę. Wyczuwam w ciemności, że odwraca się w moją stronę, ale nadal wbijam wzrok przed siebie.– Nie obchodzi mnie to – odpowiada jeszcze ciszej. Po kolejnej chwili milczenia dodaje: – Po prostu nie chcę, żebyś mnie nienawidziła.

Trzeba było się nie zachowywać jak jakiś seryjny morderca albo inny psychopata.

I znowu pokój zdaje się kurczyć, zacieśniać wokół nas. Czuję na sobie jego wzrok, pali mnie jak gorący dotyk, ale za bardzo boję się na niego spojrzeć. Boję się, że jeśli to zrobię, utonę w jego oczach, zapomnę o tych wszystkich rzeczach, które powinnam powiedzieć. W lesie na zewnątrz zapadła zupełna cisza. Patrole odeszły.

I kompletnie olały waszą szopkę przeznaczenia. Pfff, jakże wygodnie.

– Dlaczego tak ci na tym zależy? – pytam cicho.

– Mówiłem ci – odpowiada szeptem. Jego oddech łaskocze mnie tuż za uchem, jeżąc mi włosy na karku. – Lubię cię.

– Nie znasz mnie.

– Ale chciałbym cię poznać.

Pokój wiruje coraz prędzej. Przyciskam plecy jeszcze mocniej do ściany, próbując powstrzymać zawroty głowy. To niemożliwe: on ma odpowiedź na wszystko. To dzieje się zbyt szybko. To musi być pułapka. Przyciskam ręce do wilgotnej podłogi, szukając ukojenia w twardości szorstkiego drewna.

– Dlaczego akurat mnie? – Nie miałam zamiaru zadawać tego pytania, ale samo mi się wyrwało. – Nie jestem przecież nikim... – Chcę powiedzieć, że nie jestem nikim wyjątkowym, jednak słowa odparowują mi na ustach. Tak właśnie wyobrażam sobie wspinaczkę na szczyt góry, gdzie atmosfera jest tak rzadka, że choćby się brało nie wiadomo ile wdechów, ciągle ma się wrażenie, że nie da się zaczerpnąć powietrza.

Fałszywa skromność plus górnolotne jęczenie to dopiero kombinacja. Aby się z tym zmierzyć i umotywować swoje zainteresowanie, Simorośl opowiada Lence całe swoje backstory. Poznajmy więc trochę naszego liściastego bożka.

– Urodziłem się w Głuszy. Moja matka zmarła zaraz po moich narodzinach, ojciec też nie żyje. Nigdy się nawet nie dowiedział, że ma syna. Mieszkałem tam przez pierwszą część swojego życia, przenosząc się z miejsca na miejsce. Wszyscy – tu zacina się na chwilę, a potem wymawia niechętnie – Odmieńcy zajęli się mną na zasadzie wspólnoty. (…)

– Do Portland przybyłem, kiedy miałem dziesięć lat, żeby dołączyć do ruchu oporu. Nie powiem ci jak. W każdym razie nie było to proste. Dostałem numer dowodu. Dostałem nowe nazwisko, nowy adres. Jest nas więcej, niż ci się wydaje, Odmieńców, sympatyków; więcej, niż ktokolwiek się domyśla. Mamy ludzi w policji i w urzędach miejskich. Mamy ludzi nawet w laboratorium.

I stać was tylko na happeningi z krowami? No cóż, ale jaki Mały Brat, taki ruch oporu.

Jego słowa przyprawiają mnie o gęsią skórkę.

– Chcę przez to powiedzieć, że można się dostać do miasta i się z niego wydostać. Nie jest to łatwe, ale możliwe. Wprowadziłem się do dwojga obcych osób, sympatyków, i nazywałem ich ciocią i wujkiem. – Czuję, że wzrusza ramionami.

– Nie miało to dla mnie znaczenia. Nie znałem rodziców, a wychowały mnie dziesiątki rozmaitych wujków i cioć. Nie robiło mi to żadnej różnicy.

(…)

– Nienawidziłem tego miasta. Nawet nie potrafisz sobie wyobrazić, jak bardzo nienawidziłem tego wszystkiego. Budynki były szare, ludzie wydawali się tacy otępiali, a do tego te zapachy, ciasnota i zakazy; gdzie tylko się obrócisz mury i zakazy, mury i zakazy. To było dla mnie obce. Czułem się jak w klatce. Zresztą taka jest rzeczywistość, jesteśmy zamknięci w klatce: w klatce otoczonej granicą.

Jego słowa są dla mnie wstrząsem. Przez całe siedemnaście lat i jedenaście miesięcy mojego życia nigdy, przenigdy nie pomyślałam o tym w ten sposób.

Normalnie powiedziałabym, że to dlatego, że propaganda Małego Brata była taka świetna, ale jak widzę ogólny idiotyzm systemu, nie chce mi się w to wierzyć.

Tak bardzo przywykłam do myślenia, że granice nas chronią, że nigdy nawet nie przyszło mi do głowy, że również ograniczają. Teraz zaś widzę to oczami Aleksa i rozumiem już, co czuł.

– Na początku przepełniała mnie wściekłość. Ze złości wrzucałem różne rzeczy do ognia. Luźne kartki, książki, podręczniki. Dzięki temu czułem się lepiej. – Śmieje się cicho. – Spaliłem nawet swój egzemplarz Księgi SZZ.

Nieszczególnie to było mądre. Skoro księga SZZ to świętość i rzecz niezbędna każdemu, to jej brak może budzić podejrzenia pani Jadzi. Akurat Simorośl nie może sobie pozwolić na zwracanie na siebie takiej uwagi.

I znów przechodzą mnie ciarki: zbezczeszczenie lub zniszczenie Księgi SZZ to świętokradztwo.

Ano właśnie.

– Codziennie godzinami wałęsałem się wzdłuż granicy. Czasami płakałem. – Wzdryga się przy tych słowach i domyślam się, że jest zażenowany. To pierwszy znak od dłuższego czasu świadczący o tym, że jest świadomy mojej obecności i że mówi do mnie, i nagle ogarnia mnie przemożna chęć, by chwycić go za rękę, uścisnąć albo jakoś inaczej dodać mu otuchy. Mimo to nie odrywam dłoni od podłogi. – Ale po jakimś czasie zacząłem po prostu spacerować. Lubiłem obserwować ptaki. Podrywały się z ziemi i szybowały ponad Głuszą, lekko i swobodnie, tam i z powrotem. Mogłem obserwować je bez końca. Były wolne. Zupełnie wolne. Przedtem myślałem, że nic i nikt nie może być wolny w Portland, a jednak się myliłem. Ptaki były wolne.

Ohohohoho, I know where this is going!

– Gdy cię po raz pierwszy ujrzałem, przy Gubernatorze, od lat już nie obserwowałem ptaków przy granicy. Ale to właśnie o nich pomyślałem na twój widok. Podskakiwałaś radośnie, aż włosy wypadły ci z kucyka, krzyczałaś coś przy tym i byłaś taka zwinna i szybka... – Kręci głową. – Jak błyskawica, i momentalnie zniknęłaś. Dokładnie tak jak ptak.

BINGO!

Nie wiem, jak to się stało – nie zamierzałam się ruszyć ani nawet nie zauważyłam, jak to zrobiłam – ale jakimś cudem siedzimy teraz twarzą w twarz i dzieli nas zaledwie kilka centymetrów.

– Wszyscy tu są otępiali od lat, praktycznie martwi. A ty... wydajesz się taka żywa, prawdziwa. – Alex zamyka oczy i otwiera je z powrotem. – Mam już dość martwoty.

Cóż, Lena jest jeszcze przed zabiegiem, więc nie dziwota, że nie zachowuje się jak zombie. Pytanie czy takie wybuchy radości i spontaniczności są dobrze widziane w Oliversum? Czy nie podpadłoby to komuś, nawet jeśli Lena nie jest wyleczona? Skoro i tak powinna być na cenzurowanym z powodu jej rodziny, spokojnie możnaby przyjąć, że jej zachowanie może zwiastować problemy w przyszłości, np. to, że będzie odporna na remedium jak mamusia.

W głowie Leny dzwonią jeszcze resztki propagandy, które przypominają jej, że to nie jest właściwe zachowanie. Ale Simorośl zaczyna dobierać się z łapskami i macać dziewczynę po licu, a wtedy wszystkie wcześniejsze przekonania ulatują.

– Czego się boisz?

– Zrozum to. Po prostu chcę być szczęśliwa – udaje mi się z trudem wyszeptać. Mój umysł jest spowity mgłą, nie istnieje nic, tylko jego palce ślizgające się po mojej skórze, po włosach.

Chciałabym, żeby przestał. I chciałabym, żeby to trwało wiecznie. – Chcę być normalna, jak wszyscy.

– Jesteś pewna, że takie życie cię uszczęśliwi? – Jego oddech pieści moje ucho i szyję, usta muskają moją skórę. I wtedy pojawia się myśl, że może rzeczywiście umarłam. Może ugryzł mnie pies, a potem dostałam w głowę i wszystko to jest tylko snem, a reszta świata zniknęła. Został tylko on. Tylko ja. Tylko my.

– Nie znam innego sposobu. – Nie czuję, żebym miała otwarte usta, nie czuję wychodzących z nich słów, ale jednak jakimś cudem ulatują w ciemność.

– Chodź, pokażę ci – odpowiada.

I w ten sposób liściowłosy adonis pieczętuje przemianę wewnętrzną Leny poprzez intensywną wymianę śliny. To jasne, że nie jest to suchy buziak, jaki dziewczyna widziała wcześniej na weselach zombie, tylko stary dobry make-out. Oszczędzę wam opisów fal światła, skrzydeł i innych takich pierdół. Jest zajebiście, to chyba oczywiste. Lena oficjalnie zapomina o wszystkich swoich obawach.

Kiedy wreszcie Alex odrywa się od moich ust, jest tak, jakby na mój umysł opadł gruby koc, gasząc pożar myśli i pytań, napełniając mnie spokojem i szczęściem głębokim i kojącym jak śnieg. Zostało tam tylko jedno słowo: tak. Tak na wszystko.

Naprawdę cię lubię, Lena. Wierzysz mi już?

Tak.

Mogę cię odprowadzić do domu?

Tak.

Zobaczymy się jutro?

Tak, tak, tak.

No to pozamiatane. Lena jest już stracona. Pozwala się odprowadzić do domu i ma generalnie w dupie jakiekolwiek środki ostrożności, bo musk jej się w tej szopie kompletnie ugotował. Boru, co ta chuć robi z człowiekiem.

Ulice opustoszały. Całe miasto jest ciche i nieruchome. Zresztą mogłoby się obrócić w proch, spłonąć do cna, podczas gdy my kryliśmy się w tamtej szopie, a pewnie bym tego nie zauważyła i niewiele by mnie to obeszło. Powrót do domu zdaje się jak sen. Przez całą drogę Alex trzyma mnie za rękę, dwa razy zatrzymujemy się w ciemnych zakamarkach, by się pocałować.

Za każdym razem marzę, by cienie były rzeczywiste, miały ciężar, by zamknęły się nad nami i pogrzebały nas tam, byśmy mogli tak zostać na wieki – pierś przy piersi, usta przy ustach. Za każdym razem czuję, że mój oddech się rwie, kiedy Alex odrywa się od moich warg, bierze mnie za rękę i musimy ruszyć dalej, jak gdybym nagle była w stanie oddychać prawidłowo tylko podczas całowania.

Aż tu wtem zza rogu wyskakuje pani Jadzia z pałą i posyła ich szybciutko do Krypt. Och, jakżebym chciała, żeby to się tak skończyło.

Sama nie wiem jak – w każdym razie zbyt szybko – staję przed domem, szepczę mu „do zobaczenia” i jego usta muskają moje po raz ostatni, lekko jak wiatr. A potem wślizguję się do domu, na górę, do sypialni, i dopiero gdy leżę w łóżku przez długi czas, nie mogąc zasnąć, gdy cała drżę z udręki, z już odczuwanej tęsknoty, uświadamiam sobie, że Carol, nauczyciele i lekarze mieli rację co do delirii. Teraz, gdy ból przeszywa mi pierś, przepełnia mnie tępy niepokój, a pragnienie, by być z Aleksem, jest tak silne, że przypomina haczykowate ostrze, które orze moje ciało i rozdziera mnie na strzępy. Mam w głowie tylko jedną myśl: To mnie zabije, to mnie zabije, to mnie zabije. Ale mam to gdzieś.

Chciałabyś. A przynajmniej ja bym chciała. Przed nami niestety jeszcze ponad dwa tomy twojego górnolotnego jęczenia.

Za tydzień dowiemy się, co się stało z Haną. 

Do zobaczenia!

Beige