Rozdział XXII

„Ludzie nienaprostowani są okrutni i kapryśni, brutalni i samolubni, nieszczęśliwi i kłótliwi. Dopiero gdy ich instynkty i pierwotne emocje zostaną poddane kontroli, mają szansę stać się szczęśliwi, wspaniałomyślni i dobrzy.

Księga SZZ”

Chyba już wiem, dlaczego wolę, kiedy rozdziały zaczynają się rymowankami – wszystkie te propagandowe wstępy są pisane na jedno kopyto.

Nagle ogarnia mnie przeraźliwy strach przed pójściem dalej. W głębi brzucha zaciska się niewidzialna pięść, utrudniając mi oddychanie. Nie mogę iść dalej. Nie chcę wiedzieć.

– Może nie powinniśmy... Strażnik powiedział, że tam nie wolno.

Alex wyciąga dłoń, jakby miał zamiar mnie dotknąć, a potem przypomina sobie, gdzie jesteśmy, i przyciska ręce do ciała.

– Nie martw się. Mam tu znajomych.

Zaczynam podejrzewać, że Oliver podczas tworzenia Plastikowej Simorośli inspirowała się dowcipem o Bubce.

– To pewnie nawet nie jest ona. – Mój głos staje się coraz bardziej piskliwy i boję się, że zaraz się rozkleję. Oblizuję usta, starając się wziąć w garść. – To był błąd. Nie powinniśmy byli tu przychodzić. Chcę do domu. – Wiem, że zachowuję się jak rozkapryszone dziecko, ale nic na to nie poradzę. Przejście przez te drzwi wydaje mi się absolutnie niemożliwe.

Jak widać, Lena wcale nie wykazuje chęci poznania prawdy o swojej matce i ma ku temu całkiem niezłe powody:

a) dziewczynę ewidentnie przeraża myśl, że jej mama mogła spędzić kilkanaście lat w takim miejscu; z dwojga złego woli już żyć w kłamstwie i wierzyć, że rodzicielka zmarła dawno temu i nikt obecnie jej nie krzywdzi. Można by długo dyskutować, czy taka postawa jest właściwa, ale z pewnością wiarygodna i po ludzku zrozumiała

b) Lena już kilka razy podkreśliła, że znajdują się w dużym niebezpieczeństwie i nie ma sensu dalej się narażać; ich historyjka o konieczności naprostowania małolaty jest cienka jak rzyć węża, a jeżeli ktoś ich zdemaskuje, to będą mogli oglądać sobie wnętrze Krypt, ile dusza zapragnie.

Podsumowując, mamy tu dwa argumenty, jeden opierający się na zdrowym rozsądku, drugi na emocjach. Z pewnością tego rodzaju tłumaczenie przekona PŚ, że wycieczka (na którą, notabene, ukochana od początku nie miała ochoty) powinna w tym momencie się zakończyć...

– Lena, daj spokój. Musisz mi zaufać. – Tym razem pozwala sobie na dotyk, przelotny, muska jednym palcem moje przedramię. – Okej? Zaufaj mi.

...a, nie, jednak nie, tru loff nadal wie najlepiej, czego potrzeba jego wybrance.

– Ufam ci, tylko... – To powietrze, smród, ciemność i to wrażenie gnicia: wszystko to budzi we mnie pragnienie ucieczki. – Jeśli jej tu nie ma... trudno. Ale jeśli tu jest... wydaje mi się... wydaje mi się, że to by było jeszcze gorsze.

Alex przez moment przygląda mi się bacznie.

– Musisz to sprawdzić, Lena – mówi po chwili stanowczo i wiem, że ma rację. Kiwam głową.

Nie. Nie musi. Oliver, Plastikowa Simorośl jest już wystarczająco odstręczająca; naprawdę nie trzeba dopisywać jej kolejnych uroczych cech charakteru, jak przekonanie, że to on ma najwięcej do powiedzenia w tak intymnej i delikatnej kwestii.

Co właściwie nasz leśny ludek chce osiągnąć przez całą tą eskapadę? Uwolnić damę swego serca z sieci kłamstw? Fantastycznie; załóżmy, że się nie pomylił i mama Leny faktycznie siedzi w kazamatach...i co dalej?

W czym niby ta wiedza ma pomóc Lenie? Dziewczyna już i tak regularnie miewa koszmary z matką w roli głównej, a przecież do tej pory była głęboko przekonana, że ta zmarła dawno temu; świadomość, że ukochana mama jednak żyje i jest codziennie torturowana/bita/głodzona równie dobrze mogłaby doprowadzić ją do obłędu. Lena nie ma żadnych środków, które umożliwiłyby jej uratowanie rodzicielki; jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to PŚ za chwilę zmusi ją, aby stanęła twarzą w twarz z wyniszczoną, być może oszalałą na skutek cierpienia kobietą, która może jej nawet nie poznać i której ocalenie jest absolutnie niewykonalne. Ba; niewykonalne byłyby nawet zwykłe, regularne odwiedziny, biorąc pod uwagę, że na Oddział Szósty nie może wejść nikt poza upoważnionymi pracownikami.

Alex uśmiecha się blado i otwiera drzwi Oddziału Szóstego.

Wchodzimy do przedsionka wyglądającego dokładnie tak, jak wyobrażałam sobie cele w Kryptach: betonowe ściany i podłogi, które – niezależnie od farby, jaką je kiedyś pomalowano – mają teraz brudny szary kolor, przypominający mech. Wysoko na suficie pali się pojedyncza żarówka, która ledwo oświetla to małe pomieszczenie. W kącie na taborecie siedzi strażnik. Ten akurat jest normalnych rozmiarów – nawet chudy, ze śladami po trądziku i włosami, które przypominają rozgotowane spaghetti.

Innymi słowy, wszystko w normie, dla dopełnienia obrazu nędzy i rozpaczy brakuje tylko dementorów (nawiasem mówiąc, twórcy serialu nie popisali się; na poniższym zdjęciu można z łatwością zidentyfikować kolor ścian i dostrzec kilka działających lamp):

Gdy przechodzimy przez drzwi, strażnik odruchowo dotyka broni, przysuwając ją bliżej ciała i nieznacznie przekręca lufę w naszym kierunku. Alex sztywnieje. W głowie włącza mi się alarm.

– Nie można tu wchodzić – mówi strażnik. – To teren o ograniczonym dostępie.

Po raz pierwszy od kiedy weszliśmy do Krypt, Alex wydaje się zbity z tropu.

- Zbysiu, no co się wygłupiasz, kumpla nie wpuścisz?

Nerwowo bawi się identyfikatorem.

– Myślałem... myślałem, że zastanę tu Thomasa. (…)

– Ależ jest tu, jak najbardziej. Teraz jest tu już cały czas. – Strażnik uśmiecha się ponuro, a jego palce spoczywają na spuście. Kiedy mówi, jego wargi odsłaniają dziąsła pełne krzywych żółtych zębów. – A co wiesz na temat Thomasa?

W powietrzu czuć ten sam bezruch i napięcie co na zewnątrz, jak tuż przed uderzeniem pioruna. Alex przejawia małą oznakę zdenerwowania: zgina i prostuje palce na udzie. Niemal widzę, jak intensywnie myśli, co odpowiedzieć.

Z jednej strony mógłby sprzedać Zbyszkowi świeżą plotkę, jak to Thomas z Mariolą poszli w tango podczas ostatniej imprezy integracyjnej; z drugiej – diabli wiedzą, czy nie wypapla, a Stasiek, starszy brat Marioli, zawsze załatwia mu bezpłatne wejściówki na koncerty...

Wzmianka o Thomasie musiała być złym posunięciem – nawet ja słyszę pogardę i podejrzliwość w głosie strażnika, gdy wymawia jego imię. Po czasie, który zdaje się wiecznością – choć pewnie trwało to kilka sekund – twarz Aleksa znów staje się nieprzeniknioną, oficjalną maską.

– Chodzą słuchy, że były jakieś problemy, i tyle. – Wyjaśnienie jest wystarczająco ogólnikowe, a założenie zapewne słuszne.

Zaiste, genialna strategia, milordzie; wystarczy, aby pryszczaty Zbyszek podpuścił go teraz tekstem: „A co konkretnie słyszałeś?”, żeby cały misterny plan poszedł w pizdu. Zdaję sobie sprawę, że w tym momencie Plastikowa Simorośl nie ma zbyt wielu opcji, ale cóż, kochaneczku; trzeba było myśleć zawczasu, co zrobicie, jeśli krytyczny element układanki (znajomy cieć) zawiedzie.

Alex leniwie obraca identyfikator między dwoma palcami. Strażnik rzuca na niego okiem i widzę, że się rozluźnia. Na szczęście nie próbuje przyjrzeć mu się bliżej. Alex ma certyfikat bezpieczeństwa na poziomie pierwszym, co oznacza, że ledwo ma prawo do odwiedzania magazynu, ale raczej nie powinien paradować po terenach zamkniętych, tu czy gdzie indziej w Portland, jakby były jego własnością.

…

…

...PŚ wlazł na teren ściśle tajnych kazamatów...ponieważ ma legitymację, która w żaden sposób nie uprawnia go do przebywania na terenie Krypt.

Powtarzam: PŚ wlazł na teren ściśle tajnych kazamatów, machając strażnikom przed nosem dokumentem o podobnej wartości, co karta biblioteczna.

...I nikt go nawet nie wylegitymował.

Cóż, drodzy czytelnicy, ostrzegałam Was w komentarzach pod poprzednim rozdziałem: jeżeli uważacie, że Krypty nie mogą stać się jeszcze bardziej kuriozalne, to nie doceniacie przeciwnika w osobie autorki tego dzieła.

– To w porę się obudziłeś – stwierdza strażnik bezbarwnym głosem. – Thomas nie pracuje tu już od kilku miesięcy. Choć pewnie WKI byłoby zadowolone. To nie jest coś, czym chcielibyśmy się chwalić. – WKI to Wydział Kontroli Informacji (...) Coś dziwnego musiało się wydarzyć na Oddziale Szóstym, skoro wmieszało się w to WKI.

Ale w sumie – po co Plastikowej Simorośli jakiekolwiek sfałszowane dokumenty czy przekonująca historyjka, skoro Oliver w swojej łaskawości stawia na jego drodze naiwniaków, którzy sami dają mu broń do ręki, beztrosko wyrzucając z siebie ściśle tajne informacje?

...Wiecie co? Chciałabym zobaczyć alternatywną wizję tego rozdziału, w której PŚ trafia na kompetentnego strażnika; to byłaby naprawdę piękna katastrofa.

– Wiesz, jak to jest – wzdycha Alex. Już wrócił do siebie po początkowym szoku. W jego głosie znów słychać pewność siebie i luz. – Nie da się tutaj usłyszeć od nikogo normalnej odpowiedzi. – Kolejne ogólnikowe stwierdzenie, ale strażnik tylko kiwa głową.

- No raczej, że się nie da – strażnik powoli pokiwał głową, zastanawiając się, jakim cudem to indywiduum nie zostało zatrzymane już przy bramie – Kolego, jesteś w rządowym więzieniu, a nie u cioci na imieninach. A tak w ogóle, to pokaż mi przepustkę, jeśli łaska.

– Mnie nie musisz tego mówić. – A potem wskazuje na mnie brodą. – A to kto?

Czuję, jak wpatruje się w moją szyję, zauważając brak blizny po zabiegu. Jak wielu ludzi, odruchowo się cofa – nieznacznie, ale to wystarcza, by ogarnęło mnie to dawne uczucie upokorzenia, uczucie, że coś jest ze mną nie tak.

Chyba coś przespałam. Kiedy to niby ktokolwiek (może poza osobami zaznajomionymi historią jej rodziny, jak koleżanki z klasy) odruchowo cofał się na widok Leny?

– Nikt – mówi Alex i chociaż wiem, że musiał tak rzec, odczuwam w piersi tępy ból. – Miałem jej pokazać Krypty i tyle. W celach reedukacyjnych, jeśli wiesz, o czym mówię.

Oliver, zmiłuj się: jaki jest właściwie status Oddziału Szóstego? Bo jeżeli jest to faktycznie - jak próbujesz nam wmówić - najgorsza z najgorszych sekcji, w której przetrzymywani są w nieludzkich warunkach wrogowie systemu i do której nie można wejść bez bardzo konkretnego powodu, to tłustowłosy Zbyszek powinien w tym momencie dostać kolki ze śmiechu.

Wstrzymuję oddech, przekonana, że w każdej chwili strażnik wyrzuci nas stąd, niemal tego pragnę.

W takim razie jest nas dwie.

Ale z drugiej strony... Tuż za jego taboretem znajdują się jednoskrzydłowe drzwi z ciężkiego, grubego metalu, chronione kodem elektronicznym. Przypomina mi to skarbiec w banku.

Swoją drogą, owe drzwi na kod elektroniczny doprawdy fantastycznie komponują się z zapleśniałymi ścianami i ogólnym stanem nędzy i rozpaczy, w którym znajduje się ten budynek.

Moja matka może być za tymi drzwiami. Może być w środku. Alex miał rację: muszę się dowiedzieć. Po raz pierwszy zaczynam w pełni pojmować znaczenie tego, co mi powiedział ubiegłej nocy: być może przez cały ten czas moja mama żyła. Kiedy ja oddychałam, oddychała i ona. Kiedy ja spałam, ona gdzie indziej też spała. Kiedy o niej myślałam, ona również mogła myśleć o mnie. Ta świadomość jest oszałamiająca, jednocześnie cudowna i na wskroś bolesna.

No, już lepiej; teraz przynajmniej jest to decyzja podejmowana samodzielnie przez Lenę (cóż, przynajmniej w duszy, w rzeczywistości to PŚ nadal pociąga za sznurki; jeżeli w tym momencie odwidzi mu się ciągnąć to przedstawienie, uczucia dziewczyny nie będą miały większego znaczenia).

Alex i strażnik przez chwilę spoglądają na siebie w milczeniu. Alex dalej obraca wokół palca łańcuszek z identyfikatorem. To najwyraźniej uspokaja strażnika.

Zbigniew wiedział, że zasadniczo powinien był już dawno wezwać chłopaków i skierować bezczelnego gówniarza na przesłuchanie, ale nie mógł się powstrzymać od uczestnictwa w tej komedii; czegoś tak zabawnego, jak dzieciak w uniformie próbujący uśpić jego czujność za pomocą legitymacji studenckiej pomalowanej plakatówką nie widział już od dawna.

– Nie mogę was tu wpuścić – mówi znowu, ale tym razem przepraszającym tonem.

– Nie macie pojęcia, jak bardzo chciałbym sprawdzić, jak też spróbujecie się wykpić od okazania dokumentów, ale niestety, jeżeli was zamkną, to ja będę siedział po godzinach, tworząc raport dla szefostwa, a szwagier ma dzisiaj imieniny.

– W porządku, po prostu robisz, co do ciebie należy – odpowiada Alex głosem pozbawionym emocji. – Więc przyszedłeś na miejsce Thomasa?

– Tak jest. (...) Frank Dorset. Przeniesiony z Trójki w lutym, po tym incydencie.

Wybacz, kolego, ale dla mnie już zawsze będziesz Zbyszkiem. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu.

– Chyba trochę bolało, nie? – Alex opiera się o ścianę, niczym wcielenie luzu i swobody. Jedynie ja wyczuwam zdenerwowanie w jego głosie. Gra na zwłokę. Nie wie, co ma teraz zrobić, ani jak załatwić nam wejście do środka.

Gdyby dwa samotne neurony w mózgu PŚ wreszcie się ze sobą zderzyły, być może wykoncypowałby, że nie mając absolutnie żadnego asa w rękawie najbezpieczniejszą opcją w tym momencie byłoby wykorzystać pokojowe nastawienie Zbyszka, grzecznie się pożegnać i wiać, ile sił w nogach; niestety, wygląda na to, że jego fetysz narażania zdrowia i życia lubej nadal nie został w pełni zaspokojony.

– Czy ja wiem? Tutaj na pewno jest spokojniej. Nikt nie wchodzi ani nie wychodzi. Albo prawie nikt. – Znowu się uśmiecha, prezentując swoje koszmarne uzębienie, ale jego oczy pozostają dalej dziwnie bez wyrazu, jakby zasnuwała je jakaś zasłona. Zastanawiam się, czy w jego wypadku był to właśnie efekt uboczny remedium czy też zawsze taki był.

Cóż, stawiałabym raczej na opcję numer dwa, nie bardzo bowiem rozumiem, z jakiej racji rząd mógłby chcieć, aby wariat po spapranym zabiegu odpowiadał za nadzór nad oddziałem o zaostrzonym rygorze.

– No więc skąd się dowiedziałeś o Thomasie?

Alex dalej gra obojętnego, uśmiecha się i kręci identyfikatorem. identyfikatorem.

– Słyszy się to i owo – mówi, wzruszając ramionami. – Wiesz, jak to jest.

– Nie, nie wiem - odpowiedział Zbyszek, udając głęboko zafascynowanego tą kwestią. - Opowiedz mi zatem, proszę, co dokładnie wiesz o Thomasie. Wszystkie szczegóły. I nie zapomnij o nazwiskach.

– Wiem, jak to jest – potwierdza Frank. – Ale WKI nie było tym zachwycone. Byliśmy pod obserwacją przez kilka miesięcy. A dokładnie to co słyszałeś?

Domyślam się, że od odpowiedzi na to pytanie zależy wszystko, że to jakiś rodzaj testu. Uważaj – mówię w myślach do Aleksa.

No być nie może! Czyżby Zbyszek wreszcie dodał dwa do dwóch i zauważył, jak marną ściemę próbuje mu wcisnąć ta dwójka?

Alex waha się tylko przez sekundę, a potem odpowiada:

– Słyszałem, że sympatyzował z drugą stroną.

Nagle wszystko zaczyna się układać w całość: słowa Aleksa, że ma tu przyjaciół, fakt, że najwyraźniej miał w przeszłości dostęp do Oddziału Szóstego. Jeden ze strażników musiał być sympatykiem, może aktywnym członkiem ruchu oporu. Znów wracają do mnie powtarzane przez Aleksa jak refren słowa: „jest nas więcej, niż ci się wydaje”.

Frank w widoczny sposób się odpręża. Najwyraźniej była to dobra odpowiedź. Musiał stwierdzić, że Alex jest jednak godny zaufania.

Jakim cudem, na litość?! Facet jest kompletnie niezaangażowany w wewnętrzne sprawy Krypt, na dobrą sprawę nie wiadomo, skąd się w ogóle wziął i po co łazi po obiekcie. W tym momencie Zbyszkowi powinno odezwać się w głowie dwadzieścia syren alarmowych: skąd jakiś przypadkowy typ wie, że jeden ze strażników ściśle tajnego obiektu okazał się sympatykiem?

– To prawda. Dla mnie to był kompletny szok. Oczywiście mało go znałem, widywałem go czasami w kantynie, raz albo dwa w kiblu, i tyle. Raczej typ milczka. To by nawet pasowało. Musiał się robić gadatliwy przy Odmieńcach.

To pierwszy raz, kiedy słyszę kogoś na oficjalnym stanowisku potwierdzającego istnienie ludzi w Głuszy, i szybko wciągam powietrze do płuc. Wiem, że dla Aleksa musi to być bolesne: stać tu i mówić lekceważąco o swoim przyjacielu, który został złapany za sprzyjanie takim jak on.

Znając zawczasu historię Thomasa, muszę powiedzieć, że nie dziwi mnie specjalnie, iż przyjaźnił się z Plastikową Simoroślą – intelektualnie znajdują się na dosyć podobnym poziomie.

Niesamowite, że głos Aleksa ani drgnie.

– Z czym się sypnął?

– Chłopie, no chyba żartujesz – Zbyszek popatrzył na niego z niedowierzaniem. - Już i tak wystarczająco długo ciągniemy ten cyrk. Naprawdę sądzisz, że powiem jakiemuś przypadkowemu gościowi, na czym dokładnie polegało przestępstwo jednego z rządowych pracowników?!

– Nie chodziło o to. (...) Musiał wiedzieć coś o ucieczce. Był odpowiedzialny za inspekcje cel. A tunel nie pojawił się nagle w ciągu jednej nocy.

...Zbyszku, dlaczego?!

Ale, ale; „tunel” to słowo klucz, które oznacza, że nieuchronnie zbliżamy się do najbardziej kuriozalnej części tego wątku. Przygotujcie sobie coś miękkiego pod głowę, czytelnicy, zaręczam, że będzie zabawnie.

– O ucieczce? – wyrywa mi się. Serce zaczyna się boleśnie szarpać w mojej piersi. Nikt nigdy, przenigdy nie uciekł z Krypt. Przez chwilę ręka Franka zatrzymuje się na broni, a jego palce znów zaczynają tańczyć na spuście.

– Tak – odpowiada, wbijając wzrok w Aleksa, jakby mnie tam w ogóle nie było. – Musiałeś o tym słyszeć.

Poddaję się. Dlaczego Zbyszek z uporem maniaka przyjmuje, że koleś znikąd jest doskonale zorientowany w szczegółach zawirowań wewnątrz tajnego rządowego budynku? Czyżby PŚ faktycznie był Bubką?

– Coś tam obiło mi się o uszy. Ale nic potwierdzonego.

Frank wybucha śmiechem. (…)

– O, to jest potwierdzone – mówi.

Innymi słowy, game over, PŚ właśnie się zdemaskował. To teraz zabiorą go na przyjacielską rozmowę do jednego z przytulnych pokoików należących do porządkowych, prawda? Prawda?!

– Zdarzyło się to w lutym. To właśnie Thomas nas zaalarmował. Oczywiście jeśli był zamieszany w całą sprawę, mogła zyskać dzięki niemu jakieś sześć, siedem godzin przewagi.

...Nope, zamiast tego Kapitan Ekspozycja osobiście włoży mu broń do ręki. Zbyszku, a zaczynałam ci kibicować!

Kiedy mówi „mogła”, mam wrażenie, że mury wokół mnie się walą. Robię szybki krok w tył, zderzając się ze ścianą. To mogła być ona – przechodzi mi przez myśl i przez sekundę, po której zaraz przychodzą wyrzuty sumienia, czuję rozczarowanie.

Chyba nie rozumiem. Czym niby Lena jest taka rozczarowana? Perspektywą niezobaczenia mamy? Ptysiu, to akurat byłoby najlepsze z możliwych rozwiązań, biorąc pod uwagę, że w twoim przypadku spotkanie z rodzicielką = świadomość, że twoja matka powoli dogorywa w piekle.

Lena dostaje zawrotów głowy na myśl, że uciekinierką mogła być pani Haloway, choć próbuje sobie logicznie przetłumaczyć, że może chodzić o jakąkolwiek z licznych więźniarek; swoje dziwne zachowanie tłumaczy strażnikowi kiepskim powietrzem w Kryptach.

Frank znowu wybucha śmiechem, tym okropnym ni to rechotem, ni to gdakaniem.

– Myślisz, że tu jest źle. Ale to raj w porównaniu z celami. – Wydaje się czerpać z tego faktu przyjemność i przypomina mi to rozmowę między mną a Aleksem sprzed kilku tygodni, kiedy podważał użyteczność remedium. Mówiłam, że bez miłości nie byłoby też nienawiści, a bez nienawiści nie ma przemocy. To nie nienawiść jest najbardziej niebezpieczna – odpowiedział wtedy – ale obojętność.

Cóż, możemy podyskutować na ten temat, ale niezależnie od przekonań którejkolwiek ze stron mi tam Zbyszek nie wygląda na obojętnego, biorąc pod uwagę, że zdaje się czerpać sporą przyjemność z cierpienia więźniów.

Gdy Alex znowu się odzywa, jego głos jest cichy i wciąż swobodny, ale słyszę, że musi się przemóc: to ton, jakim mówią sprzedawcy, kiedy próbują ci wcisnąć koszyk nadgniłych owoców albo wybrakowaną zabawkę.

Naprawdę, jakim cudem to chłopię dotrwało w Oliverversum do swoich dziewiętnastych urodzin?

– Słuchaj, stary, wpuść nas na minutę. Dosłownie na minutę, to dłużej nie potrwa. Widzisz przecież, że ona i tak robi w majtki ze strachu. Musiałem przejść tutaj szmat drogi, wziąć wolne i w ogóle, a planowałem iść na molo, może trochę powędkować. Rzecz w tym, że jeśli przyprowadzę ją do domu, a ona nie będzie naprostowana... wiesz, pewnie będę musiał wlec się tutaj znowu. Mam tylko kilka dni wolnych do dyspozycji, a lato prawie się kończy...

Wiecie co? To naprawdę niezwykłe, jak bardzo bajeczka PŚ nie trzyma się kupy. Sam dopiero co przyznał, że Lena już jest przerażona Kryptami – po diabła zatem Zbyszek miałby narażać skórę i wpuszczać ją do pilnie strzeżonego oddziału?

– Jest córką Stevena Jonesa, kierownika laboratorium. On nie chce wcześniejszego zabiegu, użycia siły ani żadnych komplikacji. Rozumiesz, sprawa jest delikatna.

To zuchwałe kłamstwo. Frank mógłby poprosić o mój dowód, a wtedy byłoby po nas.

Biorąc pod uwagę, że o dowód tożsamości i numer identyfikacyjny podczas niewinnego spaceru po zmroku prosiła Lenę nawet pani Jadzia, spodziewałabym się, że okazanie dokumentów byłoby pierwszym wymogiem Zbyszka. Oliver, wyjaśnisz nam wreszcie, jakim cudem NIKT NADAL NIE WYLEGITYMOWAŁ TYCH AMEB?!

Nie mam pojęcia, jaka kara grozi za próbę dostania się do Krypt pod fałszywym pretekstem, ale na pewno nie jest to przyjemne.

Biorąc pod uwagę dziwaczne zasady funkcjonowania tego uniwersum, podobne przestępstwo skutkuje zapewne dożywotnim zakazem kupowania w warzywniaku pani Halinki. No, chyba że ktoś wreszcie uświadomiłby Małemu Bratu, że nie umie w dystopię, wtedy jednak Krypty; nie, żeby ta perspektywa specjalnie przerażała twojego bożka jesieni.

Frank po raz pierwszy przejawia zainteresowanie moją osobą. Lustruje mnie z góry na dół, jak gdybym była grejpfrutem w supermarkecie, i przez chwilę nic nie mówi. Wreszcie podnosi się i wkłada broń do kabury.

– Chodźcie – mówi. – Na pięć minut.

...Tak. Kompletnie nie trzymająca się kupy historyjka, ewidentnie podejrzane zachowanie tej dwójki, brak jakiegokolwiek dokumentu potwierdzającego zasadność wizyty/tożsamość zwiedzających...zadziałały. Lena i Plastikowa Simorośl wejdą na najpilniej strzeżony teren Krypt...bo tak.

Naprawdę, wielkie brawa.

Gdy strażnik zajęty jest wystukiwaniem kodu na drzwiach, a potem dodatkowo przejeżdża ręką po ekranie skanującym odciski palców, Alex chwyta mnie za łokieć.

– Idziemy – mówi opryskliwym głosem, jak gdyby mój atak paniki wytrącił go z równowagi.

Cóż, nie powiem, aby dziwiła mnie ta interpretacja...

Ale jego dotyk jest delikatny i kojący, a dłoń ciepła. Chciałabym, by trzymał ją tam cały czas, jednak Alex szybko mnie puszcza. Widzę błaganie w jego oczach: bądź dzielna. Jesteśmy prawie na miejscu. Wytrzymaj jeszcze przez chwilę.

Nie żebyś, nieprawdaż, miała specjalny wybór w tej kwestii.

Nasze gołąbeczki wchodzą na oddział, który składa się, jak szybciutko liczy Lena, z około czterdziestu cel. W skrócie: brud (jeszcze większy, niż dotychczas), smród (takoż) i potępieńcze jęki.

Mam wrażenie, że zaraz zemdleję, i pewnie przytrzymałabym się ręką ściany, gdyby nie była pokryta grzybem i wilgocią.

Nie znam się na elektronicznych zabezpieczeniach, ale czy cała ta wilgoć nie miałaby dosyć katastrofalnych skutków dla drzwi otwieranych kodem i inszych czytników linii papilarnych?

Lena jest rozdarta wewnętrznie; z jednej strony bardzo chciałaby ujrzeć matkę żywą, z drugiej – przeraża ją świadomość, że miałaby ona znajdować się w podobnym miejscu. Zaczyna też wątpić, czy jej mama faktycznie mogłaby być ową tajemniczą uciekinierką, jest bowiem przekonana, że w takim wypadku wróciłaby po nią.

– A oto gość specjalny – mówi Frank. Wali pięścią w jedne z pierwszych drzwi. – Tu siedzi nasz kolega Thomas, jeśli chcesz mu powiedzieć „cześć”(...) No i co o tym myślisz?

– Okropne – udaje mi się wychrypieć. Czuję, jakby moje gardło owinięte było drutem kolczastym. Frank wydaje się usatysfakcjonowany.

– Lepiej więc słuchać i robić, co ci każą – radzi mi. – Żeby nie skończyć jak ten facet.

Przystajemy przed drzwiami jednej z cel. Frank wskazuje głową na małe okienko, a ja z wahaniem robię krok naprzód i przyciskam twarz do szyby. Jest tak brudna, że niewiele przez nią widać, ale kiedy mrużę oczy, w panującym w celi mroku udaje mi się wyodrębnić kilka kształtów: łóżko z cienkim, brudnym materacem, ubikacja i wiadro, w którym pewnie dają im wodę do picia. Na początku wydaje mi się, że w kącie leży stos zwiniętych łachmanów, ale po chwili dociera do mnie, że to coś to człowiek, o którym mówił Frank: skulona masa skóry, kości i potarganych włosów, tak brudna, że zlewa się z szarością kamiennych ścian. Siedzi nieruchomo. Gdyby nie oczy, które wodzą tam i z powrotem, jak gdyby śledziły latające w powietrzu owady, trudno by było stwierdzić, że to żywe stworzenie.

Zakrętasy narracyjne w tym fragmencie sprawiają, że ciężko na pierwszy rzut oka zorientować się, czy ów nieszczęsny jegomość to Thomas, czy też jakiś przypadkowy więzień (Zbyszek najpierw wali w któreś z pierwszych drzwi, a później przystaje z Leną przy „jednej z cel”, co nie wskazuje na to samo pomieszczenie). Jeśli to pierwsze – to uważam za mało prawdopodobne, aby Thomas zamienił się w żywy szkielet przez tak krótki czas. Jeśli zaś drugie, to nie bardzo wiem, po co w ogóle wspominać byłego strażnika; mogliśmy spokojnie od razu skierować się do „edukacyjnej” celi przypadkowego wywrotowca.

Tymczasem Alex idzie dalej i nagle słyszę, jak szybko wciąga powietrze do płuc. Podnoszę wzrok. Stoi zupełnie nieruchomo, a jego twarz z profilu budzi we mnie lęk.

Oliver, nie chcę nic mówić, ale jeżeli uczuciem, którego nasza heroina doznaje najczęściej podczas patrzenia na swego chłopaka jest strach, może to świadczyć o tym, że mamy do czynienia z nie do końca zdrowym związkiem.

– O co chodzi? – pytam. Przez chwilę nie odpowiada. Wpatruje się w coś w głębi korytarza, czego nie widzę – w jakieś drzwi, jak się domyślam. A potem odwraca się gwałtownie w moją stronę, szybkim, konwulsyjnym ruchem.

– Stój – mówi ochrypłym głosem, który przyprawia mnie o dreszcz.

– O co chodzi? – powtarzam pytanie.

Zbyszek zaś, jak rozumiem, spokojnie przysłuchuje się owej wymianie zdań i absolutnie nie dziwi go, iż:

a) Plastikowa Simorośl przechadza się po oddziale jak po własnym salonie

b) Lena ni z tego, ni z owego próbuje nawiązać z PŚ dialog, choć chwilę wcześniej drżała w jego towarzystwie jak osika?

Mam dziwne wrażenie, że jest bardzo daleko, a gdy Frank za moimi plecami odzywa się, jego głos również wydaje się odległy.

– Właśnie tutaj siedziała – mówi. – Numer sto osiemnaście.

Nie tylko nic nie podejrzewa, ale w dodatku oferuje im darmową wycieczkę krajoznawczą!

...Zaczynam wierzyć, że włosie Plastikowej Simorośli ma działanie halucynogenne; naprawdę nie widzę innego wyjaśnienia dla tego kuriozum, jakim jest cały dzisiejszy rozdział.

– Administracja nie wybuliła jeszcze kasy na naprawę muru, więc na razie jest jak jest. Nie ma za bardzo forsy na remonty...

„Cóż” - powie ktoś z Was. „Domyśliliśmy się tego już po fragmencie o zagrzybionych ścianach”. Och nie, nie, moi drodzy; jak się za chwilę przekonamy, chodzi o coś znacznie zabawniejszego.

Zaraz potem Alex wyciąga rękę, jak gdyby chciał zagrodzić mi drogę. Nasze oczy spotykają się zaledwie na sekundę i błyska w nich coś dziwnego, ostrzeżenie, a może przeprosiny, i zaraz potem przeciskam się obok niego do celi sto osiemnaście.

Wygląda niemal identycznie jak te, które oglądałam przez okienka w drzwiach: betonowa podłoga, zardzewiała ubikacja i wiadro z wodą, w której pływa kilka karaluchów, małe żelazne łóżko z cienkim materacem wyciągnięte na sam środek celi. Ale ściany... Ściany wyglądają porażająco.

Od podłogi do sufitu pokryte są napisami. Nie, nie napisami – tylko jednym słowem, wypisanym wszędzie, na każdej możliwej powierzchni.

Kocham.

Nakreślone wielkimi pętlami i wyskrobane po kątach. Wypisane pismem pełnym gracji i solidnymi, drukowanymi literami. Wydrążone, wydrapane, wydłubane, jak gdyby ściany powoli zamieniały się w poezję.

…

...

...Tak, drodzy czytelnicy. Dobrze widzicie.

Mamusia Leny (bo na tym etapie raczej nie możemy już mieć wątpliwości, o kogo chodzi), przez całe lata ryła sobie w ścianach napisy. I nikt, absolutnie nikt się tym nie zainteresował. Nie było żadnych inspekcji. Nikt (poza nieszczęsnym Thomasem) nie widział tej celi od czasów, gdy ponad dekadę wcześniej wrzucono do niej panią Haloway.

I wiecie co? Karuzela śmiechu dopiero się rozkręca!

Na ziemi, tuż przy ścianie, leży zmatowiały srebrny łańcuszek z wisiorkiem: wysadzanym klejnotami sztyletem, którego ostrze zostało starte niemal zupełnie. Wisiorek mojego ojca. Naszyjnik mojej mamy.

Tak jest; mamie bohaterki najwyraźniej pozwolono zatrzymać (ostrą) biżuterię.

Mało? Ostrze owego wisiorka (zrobione chyba z diamentu) umożliwiło jej swobodne rycie w ścianach przez całe lata.

Nadal mało? Po ucieczce więźniarki po prostu zostawiono ozdóbkę w celi; diabli zresztą wiedzą, dlaczego nie zabrała jej ze sobą, biorąc pod uwagę, że zostawianie za sobą śladów w postaci łatwej do zidentyfikowania ozdoby (pamiętajmy, że była to honorowa nagroda dla dziadka), mogłoby się skończyć tragicznie dla jej rodziny.

A wisienka na torcie? Plastikowa Simorośl...jakim cudem o wszystkim wiedział. Mimo tego, że ewidentnie jest na tyle nieobeznany z obecną sytuacją w Kryptach, że nie słyszał nawet o aresztowaniu kumpla, był doskonale świadomy faktu, że jedna z więźniarek dłubała sobie w ścianach pamiątkową biżuterią rodową.

...Oliver, obawiam się, że w kwestii fabularnych absurdów właśnie prześcignęłaś Cass. Moje gratulacje.

– Widzisz, jakie to straszne? Zobacz, co zrobiła z nią choroba. Kto wie, ile godzin tu spędziła, skrobiąc w tych ścianach jak szczur.

  –  Na pewno nie wiemy tego my, biorąc pod uwagę, że przez dwanaście lat nikt z nas nie pofatygował się sprawdzić, czy więźniowie przypadkiem nie mają przy sobie ostrych przedmiotów.

Słowa strażnika dochodzą do mnie jak spoza grubej warstwy tkanin. Robię krok w stronę celi, nagle skupiając wzrok na snopie światła wyciągającym się jak długi złoty palec z otworu w murze. Chmury na zewnątrz musiały się rozstąpić: przez dziurę, po drugiej stronie kamiennej fortecy, widzę migoczący błękit Presumpscot River i wirujące liście, kotłowaninę zieleni, słońca i zapachu dziko rosnących roślin. Głusza.

Tyle godzin, tyle dni, kreślenie tych samych liter na okrągło: tego dziwnego i przerażającego słowa, słowa, które skazało ją na zamknięcie w tym miejscu na dwanaście lat. Słowa, które w końcu pomogło jej uciec.

W niższej części muru tyle razy poprawiała je ogromnymi literami rozmiaru dziecka – KOCHAM – iż wyżłobiła je w kamieniu tak głęboko, że litera „O” utworzyła tunel, przez który przedostała się na wolność.

I to już wszystko na dziś. A w następnym rozdziale: powtórka z rozrywki, czyli Plastikowa Simorośl i Lena znów dyskutują o ucieczce do Głuszy.

Zostańcie z nami!

Maryboo