Rozdział XXIV

Czym jest piękno? Piękno jest niczym więcej niż trikiem, złudzeniem. Wynikiem pobudzenia cząstek i elektronów zderzających się w gałkach ocznych, ich przepychanką w twoim mózgu, gdzie zachowują się jak gromada podekscytowanych uczniów mających zaraz wybiec na przerwę. Czy pozwolisz, by tak cię mamiono? Czy pozwolisz się oszukiwać?

Ellen Dorpshire, O pięknie i fałszerstwie, „Nowa Filozofia”

Przepraszam bardzo, ale porównania, jakich używa Oliver, są tak nietrafione, że aż zabawne.

Dzisiejszy rozdział będzie krótki i nudny. Można go streścić w ten sposób: Lena wyjawia Hanie swój zamiar ucieczki, przyjaciółki żegnają się na forever.

Gdy przybywam na miejsce, Hana już stoi oparta o drucianą siatkę otaczającą bieżnię. Ma odchyloną głowę i zamknięte oczy. Rozpuszczone włosy rozlewają się na jej plecach, są niemal tak białe jak słońce. Zatrzymuję się kilka metrów od niej, pragnąc zapamiętać ją dokładnie taką jak teraz, zachować w umyśle ten obraz na zawsze. Wtedy Hana otwiera oczy i dostrzega mnie.

– Jeszcze nie zaczęłyśmy biegać – mówi, odpychając się od ogrodzenia i ostentacyjnie spoglądając na zegarek – a już jesteś druga.

– Mam to traktować jako wyzwanie? – pytam, pokonując ostatnie dzielące nas metry.

– To po prostu stwierdzenie faktu. – Hana rzuca mi promienny uśmiech, który blednie, gdy podchodzę bliżej. – Jakoś inaczej dziś wyglądasz.

– Jestem zmęczona – odpowiadam. Dziwnie się tak witać bez uścisku czy innych oznak bliskości, mimo że zawsze tak to wyglądało między nami, zawsze tak musiało to wyglądać. Trudno mi uwierzyć, że nigdy jej nie powiedziałam, jak wiele dla mnie znaczy. – To był długi dzień.

– Chcesz o tym porozmawiać? – Spogląda na mnie z ukosa. Opaliła się tego lata. Piegi na jej nosie wyglądają jak konstelacja spadających gwiazd. Naprawdę myślę, że Hana może być najpiękniejszą dziewczyną w Portland, a może i na całym świecie, dlatego czuję ostry ból między żebrami, myśląc o tym, że dorośnie i o mnie zapomni.

Halena to zdecydowanie lepszy i zdrowszy ship niż Lena/Liściostwór.

Rzadko będzie wspominać czas, który spędziłyśmy razem, a kiedy już wspomni, będzie się jej wydawał odległy i nieco absurdalny, jak wspomnienie snu, którego szczegóły zaczęły się już zamazywać.

Dalej nie rozumiem, dlaczego remedium dodatkowo zamazuje wspomnienia sprzed zabiegu do tego stopnia, że utrzymanie przyjaźni staje się bardzo trudne i nagle zaczyna wisieć kumplom, że mieli i pewnie dalej mają ze sobą wiele wspólnego. Nie, nieważne, musi być drama!

– Jak skończymy bieg, to kto wie. – To jedyne, co przychodzi mi do głowy. Musisz iść naprzód: nie ma innej drogi. Musisz iść naprzód niezależnie od tego, co się dzieje. To uniwersalne prawo.

– Chyba chciałaś powiedzieć: jak już będziesz gryźć glebę – odpowiada Hana, pochylając się, by rozciągnąć mięśnie. – Trochę za dużo pyskujesz jak na kogoś, kto całe lato przesiedział na czterech literach.

– I kto to mówi. – Odwraca głowę i puszcza do mnie oko.

– Nie sądzę, żeby to, co wyprawiacie z Aleksem, można uznać za ćwiczenia.

Głośniej, Hana, głośniej. To wcale nie tak, że jesteście w miejscu publicznym, gdzie za rogiem może czaić się pani Jadzia.

– Ciii.

– Spokojnie, spokojnie. Nikogo nie ma w pobliżu.

Sprawdziłam. Wszystko wydaje się takie normalne – rozkosznie, cudownie normalne – że od stóp do głów moje ciało wibruje radością, od której kręci mi się w głowie. Ulice są poprzeplatane pasami złotego słońca i cienia, a powietrze przesycone zapachem soli, czegoś smażonego oraz wodorostów wyrzuconych na plażę. Pragnę zatrzymać w sobie tę chwilę na zawsze, zachować ją na dnie serca: moje dawne życie, mój sekret.

Och, ptysiu, gdybyś tylko wiedziała, co cię czeka…

– Berek – mówię do Hany, klepiąc ją w ramię. – Gonisz! 

I zrywam się do biegu, a ona z krzykiem rzuca się za mną. Okrążamy bieżnię i bez zastanowienia czy uzgodnienia trasy kierujemy się w stronę molo. Moje nogi są silne, pewne. Rana po ugryzieniu psa zagoiła się już zupełnie, został jedynie cienki czerwony ślad na łydce, jak uśmiech.

Nie powinnaś mieć już nogi, a przynajmniej paskudną, dużą bliznę, a nie jakąś emotkę na girze. Ale przecież główna bohaterka YA nie może źle wyglądać w bikini, to elementarne.

Lenę cieszy wspólny bieg. Dziewczyny dopadają wreszcie ledwo żywe do plaży.

Piasek jest chłodny, lekko wilgotny. Musiało jednak wcześniej padać, może kiedy byliśmy z Aleksem w Kryptach. Ponowna myśl o tamtej ciasnej celi i słowach wydrążonych w murze, słońcu wpadającym przez literę „O”, jak gdyby świeciło przez teleskop, sprawia, że coś znowu ściska mnie w piersi.

Mnie też ściska. Atak histerycznego śmiechu.

– Nie mogę uwierzyć, że za kilka tygodni nie będziemy się już musiały martwić godziną policyjną – mówi Hana, a potem odwraca głowę w moją stronę. – Dla ciebie to niecałe trzy tygodnie. Szesnaście dni, tak?

– Tak. – Nie lubię okłamywać Hany, więc zakłopotana podnoszę się i siadam, obejmując kolana ramionami.

– Myślę, że całą pierwszą noc po zabiegu spędzę poza domem. Tylko dlatego, że będzie mi wolno. – Hana podnosi się na łokciach. – Możemy się umówić, że zrobimy to razem, ty i ja. – W jej głosie jest błagalna nuta. Wiem, że powinnam powiedzieć po prostu: „tak, jasne” albo „brzmi super”. Wiem, że poczułaby się dzięki temu lepiej, i ja również, gdybyśmy udawały, że życie się nie zmieni.

Wcale nie musi się aż tak diametralnie zmienić… Cholera, zaczynam brzmieć jak zdarta płyta. Ta cała drama z utratą przyjaźni jest tak strasznie sztuczna i niepotrzebna.

Lena nie zamierza mydlić kumpeli oczu i obiecywać, że wszystko będzie po staremu. Co więcej, otwarcie przyznaje, że ma zamiar uciec z Liściastym w knieje i tam śpiewać z Odmieńcami przy ognisku harcerskie piosenki. Hana jest przerażona. Od razu pyta przyjaciółkę, kiedy ma zamiar zwiać.

Waham się tylko przez chwilę. Po tym dniu mam wrażenie, że niewiele wiem o świecie. Jednak tego mogę być pewna. Hana nigdy, przenigdy by mnie nie zdradziła – w każdym razie nie teraz, nie przed tym, zanim wetkną igły w jej mózg i ją zniszczą, zdezintegrują. Uświadamiam sobie, że właśnie w ten sposób działa remedium: rozbija ludzi, odcina ich od nich samych. Kiedy się już do niej zabiorą – będzie za późno.

– W piątek – odpowiadam. – Za tydzień.

Hana ze świstem wciąga powietrze do płuc.

– Chyba żartujesz – powtarza.

– Nic mnie tu nie trzyma.

Myślę, że parę rzeczy by się jednak znalazło, gdyby pomyśleć przez chwilę, ale nic się przecież nie równa cudnemu włosowi Liścioludka i jego muskularnej klacie.

Wtedy znowu na mnie spogląda. Oczy ma okrągłe i pełne bólu i widzę, że ją zraniłam.

– Ja tu jestem.

Ano chociażby. Tylko to w sumie kiepski argument, jeśli weźmiemy pod uwagę przepowiadany tyle razy katastrofalny rozpad przyjaźni, jak tylko zrobią naszym pannom lobotomię. Skoro i tak cała ta piękna przyjaźń ma iść natychmiast w pizdu po zabiegu, to co się będzie dziewczyna przejmować przyszłą ex-kumpelą.

Nagle wpada mi do głowy pomysł – tak absurdalnie oczywisty, że niemal wybucham śmiechem.

– Chodź z nami – mówię.

Lena, ogarnij się. Hanka ma sporo do stracenia, nawet jeżeli przyjmiemy los Odmieńców jako idyllę czy kemping. Przecież to dziewczę jest przyzwyczajone do kasy i luksusów, a ma się pchać w jakieś bory, lasy i spać w szałasie z daleka od cywilizacji? A co gorsza, ona nie ma przecudnej urody truloffa, który mógłby nią odpowiednio w Głuszy manipulować.

Hana z niepokojem rozgląda się po plaży, lecz wszyscy zniknęli: staruszek podreptał dalej, jest już w połowie plaży, więc nie może nas słyszeć.

– Mówię poważnie, Hana. Możesz iść z nami. Pokochasz Głuszę. Tam jest niesamowicie. Są tam całe osady...

Ehehehehehehehehehehe...

– Byłaś tam? – przerywa mi ostro.

Oblewam się rumieńcem, uświadomiwszy sobie, że nie powiedziałam jej o nocy spędzonej z Aleksem w Głuszy. Wiem, że to również uzna za zdradę. Dawniej mówiłam jej o wszystkim.

– Tylko raz. I tylko przez kilka godzin. Tam jest niesamowicie, Hana. W ogóle nie tak, jak sobie wyobrażałyśmy. A granica... to, że w ogóle możesz ją przekroczyć... Tyle rzeczy jest zupełnie innych niż to, co nam mówiono. Okłamywali nas, Hana. 

Nie będę niczego zdradzać, więc tylko powtórzę, że to, co widziała Lena ma się nijak do tego, co zobaczymy w następnych tomach, więc albo Oliver tego nie przemyślała, albo Simorośl jest ostatnim kłamcą i pokazał dziewczynie tylko taki kawałek obrazu życia Odmieńców, żeby ją omamić. Zresztą i tak się pewnych rzeczy już domyślacie z naszych aluzji, więc to żaden spoiler.

Przez chwilę emocje nie pozwalają mi mówić. Hana spuszcza głowę, bawiąc się nitką w szwie swoich spodenek.

– Moglibyśmy uciec razem – powtarzam delikatnie. – We trójkę.

Przez długi czas Hana nic nie odpowiada, spogląda tylko na ocean, mrużąc oczy. Wreszcie kręci głową niemal niedostrzegalnym ruchem, rzucając mi smutny uśmiech.

– Będę za tobą tęsknić, Lena – odzywa się, a mnie coś łapie za serce.

– Hana... – zaczynam, ale ona mi przerywa.

– A może i nie będę. – Podnosi się na nogi, otrzepując piasek z szortów. – To w końcu jedna z obietnic remedium, nieprawdaż? Zero bólu. W każdym razie bólu tego rodzaju.

– Nie musisz przez to przechodzić. – Gramolę się do góry.

– Chodź z nami do Głuszy.

Hana wybucha głuchym śmiechem.

– I zostawić to wszystko? – Wskazuje ręką wokół siebie.

Wiem, że trochę żartuje, ale tylko trochę. Mimo całej swojej gadaniny, zamiłowania do nielegalnych imprez i zakazanej muzyki, Hana nie chce porzucać tego życia, tego miejsca: jedynego domu, jaki zna. Jasne, ona ma tutaj wszystko: rodzinę, przyszłość, dobrą parę.

No właśnie. Dziewczyna nie ma powodów, żeby rzucić wszystko w cholerę, a jej wcześniejsze wybryki to był jedynie ostatni bunt przed zabiegiem i wygodnym życiem.

Ja nie mam nic.

No już nie przesadzaj. Masz nienajgorszą rodzinę, która o ciebie dba, jest też Gracie, która jako jedyna ci nie podpadła samym swym istnieniem, sparowana zostałaś może nie z adonisem, ale z całkiem miłym chłopcem, no i masz tutaj zapewnione podstawowe potrzeby dzięki cywilizacji. Wiem, że wszystko blednie przy magii bożka jesieni, ale twoje górnolotne jęczenie to typowe objawy choroby zwanej drama llamą. Przy niej ADN to pikuś.

Kąciki jej ust drżą. Spuszcza głowę i zaczyna grzebać nogą w piasku. Chciałabym sprawić, by poczuła się lepiej, ale nic nie przychodzi mi do głowy. Za to czuję w piersi nieznośny ból. Mam wrażenie, że na moich oczach znika całe moje życie z Haną, cała nasza przyjaźń: imprezy połączone z nocowaniem u siebie, zakazane miski popcornu o północy; wszystkie te dni, kiedy ćwiczyłyśmy do ewaluacji, a Hana podkradała stare okulary swojego taty i waliła w biurko linijką za każdy razem, gdy udzielałam złej odpowiedzi, i zawsze w połowie zaczynałyśmy się dusić ze śmiechu; dzień, kiedy uderzyła pięścią w twarz Jillian Dawson, ponieważ Jillian stwierdziła, że moja krew jest skażona; jedzenie lodów na molo i marzenia o tym, żebyśmy po sparowaniu mieszkały w identycznych domach, tuż obok siebie. Wszystko to zostaje wessane w nicość jak piasek porwany przez prąd.

I tak przecież zostałoby wyssane, gdyby zrobili wam ping magiczną maszynką!

– Wiesz, że tu nie chodzi o ciebie. – Muszę przepychać słowa obok guli w gardle. – Ty i Grace jesteście jedynymi osobami, które są tu dla mnie ważne. Nic innego... Wszystko inne jest niczym.

W obliczu Liściostwora. No i może ewentualnie szansy na znalezienie matki, ale jakoś nie sądzę, żeby to był główny powód.

– Hana, oni... oni zabrali moją matkę. – Początkowo nie zamierzałam jej tego mówić, w ogóle nie chciałam o tym rozmawiać. Ale słowa same wyszły z moich ust. Hana gwałtownie odwraca głowę w moją stronę.

– O czym ty mówisz?

Opisuję jej wizytę w Kryptach. O dziwo, moja opowieść jest całkiem spójna. Po prostu relacjonuję jej wszystko ze szczegółami. Mówię o Oddziale Szóstym, ucieczce, celi i napisach. Hana słucha w milczeniu. Nigdy nie widziałam jej tak skupionej i poważnej. Kiedy kończę, twarzy Hany jest biała. Dokładnie tak jak wtedy, gdy byłyśmy małe i nie kładłyśmy się spać do późna w nocy, próbując wystraszyć się nawzajem opowieściami o duchach. Zresztą w jakiś sposób historia mojej mamy jest opowieścią o duchach.

– Przykro mi, Lena – mówi, ledwie szepcząc. – Nie wiem, co mogłabym innego powiedzieć. Tak mi przykro.

Kiwam głową, wpatrując się w ocean. Zastanawiam się, czy to, czego się dowiedzieliśmy o innych częściach świata – tych nieleczonych – jest prawdą, czy są takie dzikie, pogrążone w chaosie i bólu, jak zawsze nam mówiono. Jestem prawie pewna, że i to jest kłamstwem. Łatwiej mi, pod wieloma względami, wyobrazić sobie miejsce takie jak Portland – miejsce z własnymi murami, barierami i półprawdami, gdzie jednak miłość wciąż się tli, choć niedoskonale.

– Więc widzisz, dlaczego muszę uciec. – To nie jest pytanie, jednak Hana kiwa głową.

– Tak. – Otrząsa się, jak gdyby próbowała obudzić się ze snu. A potem odwraca się w moją stronę. Chociaż oczy ma smutne, udaje jej się uśmiechnąć. – Ty, Leno Haloway, jesteś legendą.

– Tak, racja. – Przewracam oczami, ale już mi lepiej. Użyła nazwiska mojej mamy, więc wiem, że rozumie. – Choć może raczej opowieścią z morałem.

– Mówię poważnie. – Odsuwa włosy z twarzy, wpatrując się we mnie uważnie. – Myliłam się co do ciebie. Pamiętasz, co powiedziałam na początku lata? Myślałam, że się boisz. Myślałam, że jesteś zbyt przerażona, by zaryzykować. – Smutny uśmiech znowu zakwita na jej ustach. – Okazuje się, że jesteś odważniejsza niż ja.

– Hana...

– W porządku. – Przerywa mi machnięciem ręki. – Zasługujesz na to. Zasługujesz na więcej.

Nie bardzo wiem, co powiedzieć. Chcę ją przytulić, ale zamiast tego obejmuję ramionami siebie. Znad wody wieje przenikliwy wiatr.

– Będę za tobą tęsknić, Hana – odzywam się po chwili.

Hana podchodzi bliżej wody i czubkiem buta kopie piasek, który wznosi się łukiem do góry i zdaje się zawisać na ułamek sekundy w powietrzu.

– Cóż, znasz mój adres w razie czego. 

Jasne, Lenka będzie wpadać z Głuszy na herbatkę. Chociaż w sumie nie zdziwiłabym się, skoro to takie łatwe.

Stoimy tak przez chwilę, wsłuchując się w szum przypływu zasysającego brzeg, wody toczącej kawałki kamieni: odłamki skał, które przez tysiące lat starły się na piasek. Kiedyś może to wszystko będzie wodą. Kiedyś może to wszystko zostanie wessane przez pył. Aż w końcu Hana odwraca się i mówi:

– Ruszmy się wreszcie. Ścigajmy się z powrotem do bieżni.

– I rzuca się do biegu, zanim zdążę powiedzieć „okej”.

– To nie fair! – krzyczę za nią. Ale wcale nie próbuję jej dogonić. Pozwalam jej biec kilka kroków przede mną i staram się zapamiętać ją właśnie taką: w biegu, śmiejącą się, opaloną, szczęśliwą, piękną i moją. Jasne włosy błyskają w ostatnich promieniach słońca jak pochodnia, jak sygnał przywołujący te wszystkie dobre rzeczy i lepsze dni, które mają nadejść.

Miłość – najbardziej zdradliwa choroba na świecie: zabija cię zarówno wtedy, gdy cię spotka, jak i wtedy, kiedy cię omija. Ale to niedokładnie tak. To skazujący i skazany. To kat i ostrze. I ułaskawienie w ostatnich chwilach. Głęboki oddech, spojrzenie w niebo i westchnienie: dzięki Ci, Boże. Miłość – zabije cię i jednocześnie cię ocali.

I tym cytatem na miarę Paolo Coelho kończy się rozdział. W następnym odcinku głupota naszych głównych bohaterów wreszcie ugryzie ich w dupska! Do zobaczenia!

Beige