Część XXX

Czas zakończyć tom drugi. Dzisiejszy odcinek będzie króciutki, bo nie zostało nam już dużo stron, ale za to dostaniemy twist, którego na pewno nikt z nas nie chciał, ale część mogła się go domyślać. 

Nasza wesoła gromadka dociera do zaparkowanej na jakimś pustym (ofkors) parkingu białej furgonetki z podrobionym napisem WON. Nikt ich nie goni, ani nie zaczepia, bułka z masłem. 

Julian waha się przez chwilę. Widzę, że jego wzrok spoczywa na napisie.

— Wszystko w porządku - uspokajam go, po czym pakuję się do furgonetki i siadam na podłodze ze skrzyżowanymi nogami.

Julian wchodzi za mną. Raven kiwa głową i zamyka drzwi. Słyszę, jak wdrapuje się na miejsce pasażera. A potem następuje cisza, którą zakłóca jedynie bębnienie deszczu o blaszany dach. Jego rytm wibruje przez moje ciało. Jest zimno.

— Co tu się... - zaczyna Julian, ale go uciszam. Nie jesteśmy jeszcze bezpieczni i nie uspokoję się, dopóki nie wyjedziemy poza miasto. Wycieram wiatrówką krew z dłoni, ściągając rękaw w dół, i zaciskam rękę w pięść. Rozlegają się czyjeś kroki, drzwi od strony kierowcy otwierają się i słyszę warkliwy głos Tacka:

— Masz ich?

— Czy byłabym tu, gdybym ich nie miała? - odpowiada Raven pytaniem na pytanie.

— Krwawisz.

— To tylko draśnięcie.

— No to jedziemy.

Silnik z drżeniem budzi się do życia i nagle mam ochotę krzyczeć z radości. Raven i Tack wrócili i warczą na siebie, tak jak zawsze robili i będą robić. Przyjechali po mnie i teraz razem udamy się na północ: znowu jesteśmy po tej samej stronie. Wrócimy do Głuszy, a ja zobaczę Huntera, Sarę i Lu. Zwiniemy się znowu w sobie jak paproć na mrozie, zostawimy ruch oporu jego walkom i planom, Hieny ich tunelom, a AWD jej remedium, cały zaś świat jego chorobie i ślepocie. Jak dla mnie wszystko to może obrócić się w ruinę. Najważniejsze, że my będziemy bezpieczni, ukryci między drzewami, zaszyci w swoich gniazdach jak ptaki. 

Eee… Lenuś, słonko, serio myślisz, że to już koniec? Tak po prostu wrócicie na stare śmieci i będzie jak dawniej? O słodka naiwności. 

Lenka jest strasznie wyczerpana, więc szybko zasypia, trzymając Julka za rękę.  

Budzę się, kiedy Julian szepcze moje imię. Leżę na jego kolanach, wdychając zapach jego spodni.

 Fuj.

Podnoszę się szybko, zakłopotana, i przecieram oczy.

— Zatrzymaliśmy się — mówi, chociaż to oczywiste. Deszcz przeszedł w delikatny stukot. Słychać trzask drzwi furgonetki. Raven i Tack przekomarzają się, głośno i z werwą. Musieliśmy już minąć granicę.

Drzwi z tyłu otwierają się i oto widzę rozpromienioną Raven, a za jej plecami Tacka stojącego ze skrzyżowanymi rękami, z zadowoloną miną. Rozpoznaję opuszczony magazyn po popękanym parkingu i drewnianym zarysie wychodka. Raven podaje mi rękę, ujmuje mocno moją dłoń i pomaga wyjść z furgonetki.

- Jak brzmi magiczne słowo? - mówi, gdy tylko moje stopy dotykają chodnika. Teraz jest odprężona, zrelaksowana i uśmiecha się. 

 

- Jesteś zdrowo popierdolona i masz ego wielkości Saturna. Może być?

- Jak mnie znalazłaś? - Chce, bym jej podziękowała, ale przecież nie muszę. Ściska moją rękę, a potem cofa dłoń i wiem, że jest świadoma, jak bardzo jestem jej wdzięczna.

- Było tylko jedno miejsce, w którym mogłaś być - odpowiada i jej oczy wędrują za mnie, w stronę Juliana, a potem znowu do mnie. I wiem, że to jest jej sposób na wyciągnięcie ręki na zgodę i przyznanie, że nie miała racji. 

I już wszystko jest ok.? Żadnej urazy, nic? Best friends forever, a Raven jest znowu zajebista. To jest jakiś syndrom sztokholmski, naprawdę. 

Julian też wyszedł na zewnątrz i rozgląda się wokół. Oczy ma okrągłe ze zdziwienia, a usta szeroko otwarte. Włosy, ciągle mokre, zaczęły mu się podkręcać na końcach.

-Wszystko w porządku - mówię. Wyciągam rękę i chwytam jego dłoń. Znów zalewa mnie fala radości. Tutaj można swobodnie trzymać się za ręce, przytulać, gdy człowiekowi zimno, przyklejać się jedno do drugiego w nocy, jakbyśmy byli posągami wykutymi z jednego kamienia.

AŁtorka tak strasznie chce być poetycka i wyrafinowana, ale te jej górnolotne (przynajmniej z założenia) wyrażenia zupełnie jej nie wychodzą.

- Chodźcie! - Tack rusza sprężystym krokiem w stronę magazynu. - Pakujemy się i ruszamy w drogę. Już i tak mamy dzień w plecy. Hunter będzie czekał razem z resztą w Connecticut.

Raven podnosi swój plecak i puszcza do mnie oko. Wiesz, że z Hunterem nie ma żartów - mówi. -Zbierajmy się lepiej.

Wyczuwam dezorientację Juliana. Osobliwy dialog, dziwne imiona, bliskość bujnych, nieprzyciętych drzew -to musi być dla niego za dużo. Ale pokażę mu ten świat i on go pokocha. Pozna go i pokocha, i pokocha go poznawać. Płyną przeze mnie słowa uspokajające i piękne. Teraz jest czas na absolutnie wszystko. 

Mdli mnie od tego patosu. Słowa uspokajające i piękne, no nie mogę…

Zanim nasza wesoła i zapewne piękna gromadka ruszy w drogę, Lena ma jeszcze do Raven jedno ważne pytanie. Dziewczyna chce wiedzieć, czy Raven wiedziała, że jej matka jest w ruchu oporu.

- Kobieta, która zabrała mnie z Ocalenia - ciągnę, chociaż Raven kręci głową, a na jej twarzy maluje się konsternacja - miała na szyi wytatuowane cyfry 5996. To numer porządkowy mojej mamy, z Krypt. - Przełykam ślinę. — To była moja mama.

Raven wyciąga dwa palce, jak gdyby chciała dotknąć mojego ramienia, ale szybko opuszcza rękę.

- Przykro mi, Lena. Nie miałam pojęcia. - Jej głos jest zaskakująco łagodny.

- Muszę z nią porozmawiać, zanim stąd wyjedziemy. Są... są rzeczy, które muszę jej powiedzieć.

Tak naprawdę jest tylko jedno pytanie, które chcę jej zadać, i już sama myśl o tym sprawia, że serce bije mi żywiej. Dlaczego, dlaczego, dlaczego? Dlaczego pozwoliłaś, by cię zabrali? Dlaczego pozwoliłaś, bym myślała, że nie żyjesz? Dlaczego po mnie nie przyszłaś? Dlaczego nie kochałaś mnie bardziej? 

Bo nie miała innego wyjścia, bo tak było dla Leny bezpieczniej, bo nie chciała, żeby Lena tułała się po chaszczach. Ostatnie pytanie zaś jest dosyć niesprawiedliwe, choć przez Lenę przemawia ogólne rozgoryczenie całą sytuacją. Na jej miejscu też miałabym mnóstwo pytań, ale raczej nie takich, na które odpowiedzi są oczywiste.

Niestety Lena nie będzie mogła zadać żadnych pytań, mniej lub bardziej sensownych, bo jej mamy już nie ma w kryjówce.

- Wyjechała rankiem razem z kilkoma innymi. Oni są wyżsi rangą. Nie wiem, dokąd się udali. Nie wolno mi pytać.

- Wobec tego ona... należy do ruchu oporu? - pytam, chociaż to oczywiste.

Raven kiwa głową.

- Sama góra - mówi łagodnie, jak gdyby miało mi to coś wynagrodzić. Rozkłada ręce. - Tylko tyle wiem. 

I nie zdziwiło cię ani trochę, Raven, że szycha ruchu oporu kłopocze się ratowaniem jakiejś smarkuli? No tak, ale w końcu ten cały cyrk z Lenką i Julkiem to przecież była ważna i priorytetowa akcja, tylko dla elity. 

BTW, dostajemy następne potwierdzenie, po kim Lena odziedziczyła swoje supermoce, jej mamusia swoją zajebistością najpierw wydziabała dziurę w murze (przy małej pomocy wisiorka), uciekła z pierdla i przeżyła na gigancie, a nawet wspięła się na sam szczyt ruchu oporu.

Odwracam wzrok, przygryzam wargę. Na południowym krańcu nieba chmury rozstępują się jak prująca się powoli tkanina, odsłaniając plamy czystego błękitnego nieba.

- Przez większość życia myślałam, że nie żyje. - Nie wiem, czemu mówię to Raven ani jakie to ma znaczenie.

Wtedy Raven wreszcie ośmiela się mnie dotknąć, muska delikatnie mój łokieć.

- Ostatniej nocy przybył tu ktoś z Portland, jakiś zbieg. Uciekł z Krypt po wybuchu bomb. Nie mówił zbyt wiele, nawet nie podał swojego imienia. Nie wiem, co mu tam zrobili, ale... - Nie potrafi dokończyć. - W każdym razie może będzie coś wiedział o twojej mamie. A przynajmniej o niej z czasu, który tam spędziła.

- Okej. - Rozczarowanie przytłacza mnie i obezwładnia. Nie ma już sensu tłumaczyć Raven, że moją mamę przez wszystkie te lata trzymano w karcerze, a poza tym wcale nie muszę wiedzieć, jaka była wtedy. Chcę ją poznać teraz.

- Przykro mi - powtarza Raven i wiem, że naprawdę jest jej żal. - Ale przynajmniej wiesz, że jest wolna, prawda? Jest wolna i bezpieczna. - Przez jej twarz przebiega uśmiech. - Tak jak ty. 

Lena przyznaje Raven rację jak zwykle. Raven oznajmia, że wyruszają wieczorem. Zostało więc trochę czasu na… pomigdalenie się ze świeżo ocalonym truloffem.

Jego widok w tym miejscu — na tle ciemnych drzew rozciągających się po obu stronach i pod przejaśniającym się niebem — sprawia, że radość znowu we mnie wzbiera. W mgnieniu oka pokonuję dzielącą nas przestrzeń i wpadam w jego ramiona z taką siłą, że niemal przewraca się do tyłu.

— Tak. Wszystko w porządku. Nic mi nie jest. I tobie też nic nie jest. — Śmieję się. — Teraz już wszystko będzie dobrze.

— Uratowałaś mnie — szepcze. Muska ustami moje czoło.

Dotyk ten sprawia, że gorąco rozchodzi się po moim ciele. — Nie wierzyłem... nie sądziłem, że po mnie przyjdziesz.

— Musiałam. — Odsuwam się na tyle, by na niego spojrzeć, nie wypuszczając go jednak z objęć. Julian kładzie mi ręce na plecach. Chociaż spędziłam długi czas w Głuszy, uderza mnie znowu, jaki to cud stać z kimś w ten sposób. Nikt nie może nam tego zabronić. Nikt nie może nas powstrzymać. Wybraliśmy się nawzajem i reszta świata może iść do diabła.

Julian odgarnia mi włosy z oczu.

— I co będzie teraz? — pyta.

— Cokolwiek zechcemy. — Radość jest falą, na której mogłabym pofrunąć, poszybować aż do nieba.

— Cokolwiek? — Uśmiech na jego twarzy rozchodzi się powoli od ust do oczu.

— Cokolwiek i wszystko — odpowiadam i oboje jednocześnie zbliżamy się do siebie i odnajdujemy usta drugiego. Na początku idzie nam niezdarnie: jego nos uderza o moje usta, a potem trącamy się podbródkami. Ale Julian uśmiecha się i niespiesznie odnajdujemy nawzajem swój rytm. 

Nasze gołąbeczki beztrosko wymieniają ślinę, nieświadome niebożęta, że "jakiś potwór tu nadchodzi".  Lena jest w ekstazie, totalnie zapomniała już o bożku jesieni. Stwierdza nawet w myślach, że jej życie zaczyna się na nowo u boku człowieka z oceanem w oczach. 

Julian odsuwa się, by na mnie spojrzeć. Przejeżdża mi palcem po podbródku.

— Myślę... myślę, że złapałem ją od ciebie — oznajmia, łapiąc oddech. — Delirię.

— Miłość — poprawiam i obejmuję go w pasie. — Powtórz.

Julian waha się tylko przez chwilę.

— Miłość — mówi, smakując to słowo, i uśmiecha się. — Chyba mi się podoba.

— Z czasem pokochasz to słowo, uwierz mi. — Podnoszę się na palcach i Julian całuje mnie w nos, a potem muska ustami moje kości policzkowe, przebiega wargami po moim uchu i obsypuje delikatnymi pocałunkami czubek mojej głowy.

— Obiecaj, że zawsze będziemy razem, dobrze? — Błękit jego oczu przywodzi na myśl górskie jeziora. To oczy, w których można utonąć. — Ty i ja.

— Obiecuję.

Gdy wypowiadam te słowa, słyszę za sobą skrzypnięcie drzwi i odwracam się, spodziewając się ujrzeć w nich Raven, a wtedy rozlega się głos:

— Nie wierz jej.

O nie. 

Cały świat zamyka się wokół mnie jak powieka - na chwilę wszystko spowija mrok. Spadam. W uszach słyszę szum. Wessało mnie do tunelu, gdzie panuje ogromne ciśnienie i chaos. Głowa zaraz mi eksploduje. 

A mogło być tak pięknie. Wywołałam wilka z lasu. I to bardzo złego wilka. 

Zmienił się. Jest dużo chudszy, a od brwi aż do szczęki biegnie długa szrama. Na jego szyi, tuż za lewym uchem, wytatuowany mały numer otacza półkolem potrójną bliznę, która tak długo pozwoliła mi wierzyć, że jest wyleczony. Jego oczy - niegdyś tak słodkie i płynnobrązowe jak klonowy syrop - stały się zimne, surowe i twarde jak kamienie. Tylko włosy zostały te same: miedziane, jak korona z jesiennych liści. To niemożliwe. Zamykam oczy i znowu je otwieram. Chłopak ze snu, z innego życia. Chłopak, który wrócił zza grobu.

Alex. 

Well, fuck. Ograny chwyt pierwsza klasa. Liściasty truloff z martwych powstał, no szok i niedowierzanie. Ci z Was, którzy cieszyli się, że nigdy już więcej nie będziemy musieli się męczyć z tym psycholem, będą mocno zawiedzeni. Nie chcę spoilerować ostatniego tomu, ale ostrzegę Was chociaż, że Liściostfur będzie jeszcze większym skurwysynem, niż wcześniej. Przygotujcie się na trójkąt Lena-Alex-Julian, który będzie bardzo ciężki do strawienia. Kupcie sobie krople żołądkowe albo coś. A my spotkamy się po krótkiej przerwie. Wracamy po weekendzie majowym. Do zobaczenia!

Beige