Część I

Na początek uwaga techniczna: „Requiem”, tak jak „Pandemonium”, składa się z części różnej długości (tym razem jednak będziemy mieć do czynienia z dwoma narracjami, a nie skaczącą w czasie akcją), w związku z czym przyjęłyśmy podobną taktykę, co ostatnio i będziemy dzielić materiał do analizy pod względem liczby stron.

LENA

Znów zaczęło mi się śnić Portland.

Mój losie, to pierwsze zdanie w tej książce, a nasz Specjalny Płatek Śniegu już konfabuluje. Pokażcie mi jeden moment w poprzednim tomie, kiedy Lena miała koszmary dotyczące rodzinnego domu – i nie, początek „Pandemonium” się nie liczy, bowiem jak się za chwilę przekonamy, dziewczynie wyjątkowo NIE chodzi tu o PŚ.

Od kiedy Alex pojawił się na nowo w moim życiu, zmartwychwstały, ale i zmieniony, przerażający jak potwór z baśni, którymi straszono nas w dzieciństwie, przeszłość znowu nie daje mi spokoju.

Ten cytat jest dosyć przygnębiający, bo...Lena zasadniczo nie przesadza.

Naprawdę, kochani; nie macie pojęcia, jak ciężka przeprawa czeka nas w tym tomie, jeśli chodzi o kwestie romansowe. Ujmę to w ten sposób: pamiętacie „Intruza”? I jego dwóch tru loffów? A zastanawialiście się kiedyś może, co powstałoby z połączenia troglodyckich zapędów Jareda z psychologicznymi zagrywkami Iana?

Podpowiem Wam: powstałaby Plastikowa Simorośl, wersja 2.0.

Uwierzcie mi na słowo – lada moment zatęsknimy za PŚ z czasów „Delirium”, którego naczelną wadą było w zasadzie to, że nie posiadał mózgu. Z drugiej wszak strony, nie posiadał wtedy także pewnych uroczych odruchów, które sprawiają, że owo pogrubione określenie nie jest taką znów hiperbolą.

Ogromny ciężar w piersi, strzępy koszmarów dręczących nawet na jawie: właśnie przed tym ostrzegano mnie przez te wszystkie lata. „Uprzedzałam cię", słyszę w głowie głos ciotki Carol. „Mówiliśmy ci", przypomina Rachel. „Powinnaś była zostać", odzywa się Hana (...)

Aaach, teraz rozumiem. To nie tak, że dręczą cię koszmary w związku z rodziną, którą porzuciłaś na pastwę losu – te sny są męczące, bo obecne w nich kukiełki wyrzucają ci, że popełniłaś błąd, idąc za głosem serca. Innymi słowy, wszystko nadal kręci się wokół rzyci twojej i tru loffów, równowaga we wszechświecie zachowana.

Z Nowego Jorku na północ wyruszyło nas dwadzieścia kilka osób: Raven, Tack, Julian i ja, a także Dani, Gordo i Pike oraz jakieś piętnaście innych, które wolą siedzieć cicho i robić to, co im się mówi.

Primo: Dani, Gordo i Pike to nowi bohaterowie debiutujący w tej części – podkreślam ów fakt, bowiem dalibóg, nie zdziwiłoby mnie, gdyby większość z Was miała problemy z przypomnieniem sobie, czy przewinęli się już w tłumie nijakich statystów.

Secundo: Hue, hue – a to Raven w ogóle akceptuje w swym obozie jakąkolwiek inną postawę niż „albo wypełniasz moje bezsensowne rozkazy, albo zdychasz na pustkowiu”?

I Alex. Tyle że nie mój Alex, lecz obcy człowiek, który nigdy się nie śmieje - nawet nie uśmiecha - i rzadko się odzywa.

Zapewniam cię, że to ostatnie to akurat zaleta, nie wada; bynajmniej nie czekam z utęsknieniem na moment, kiedy w końcu otworzy paszczę.

Pozostali mieszkańcy dawnego magazynu koło White Plains rozdzielili się i udali na południe albo na zachód.

Pozostali, czyli kto? Nie, żeby miało to jakieś szczególne znaczenie – po analizie poprzedniego tomu jestem w stanie wymienić z imienia z dziesięciu Odmieńców, przy czym jakikolwiek charakter posiada może troje z nich – ale mimo wszystko byłoby miło wiedzieć, na jakiej zasadzie dokonał się ów podział. Dlaczego akurat południe i zachód? Czy mają tam jakieś inne bunkry? Po co w ogóle się rozdzielili? Czy White Plains było dla części buntowników docelową miejscówką – co stawiałoby Raven w znakomitym świetle, jako że w takim wypadku jej idiotyczna intryga równałaby się pozbawieniu sprzymierzeńców dachu nad głową – czy też była to tylko rezydencja letnia i obecnie wracają do apartamentów zimowych? I czy ten świat przedstawiony nabierze kiedykolwiek minimum sensu?

Tamten azyl bez wątpienia został już opuszczony i ogołocony. Po ocaleniu Juliana nikt już nie był tam bezpieczny.

Czy ja wiem? Przypominam, że po uratowaniu Leny siedzieliście tam ładnych parę godzin, niepomni faktu, że w tym samym czasie Juleczek może wyśpiewywać pani Jadzi wszystkie wasze sekrety. Skoro Mały Brat nie zdołał – a najprawdopodobniej w ogóle nie próbował – wyciągnąć od Julka waszej lokalizacji, gdy okazja sama pchała mu się w ręce, to istnieje spora szansa, że ubicie Finemana seniora i odbicie Finemana juniora niewiele zmieniło w tej kwestii.

Julian Fineman jest symbolem, bardzo ważnym symbolem. Zombie będą go ścigać. Będą chcieli ten symbol zawiesić wysoko, pokazać wszystkim, nadać mu krwawy sens, tak by był przestrogą dla innych.

Jako i powinni byli uczynić tuż po schwytaniu młodego, ale cóż, nikt w tej serii nie słucha moich dobrych rad.

Musimy więc zachować teraz wyjątkową ostrożność. Hunter, Bram, Lu i kilkoro innych dawnych mieszkańców starego azylu koło Rochester czeka na nas niedaleko Poughkeepsie, na południe od miasta.

O, znajome gęby!... I kolejna nowa lokacja odblokowana na mapie.

Widzicie, to jest chyba moja największa bolączka, jeśli chodzi o Odmieńców – na tym etapie naprawdę nie wiem, do czego oni właściwie dążą. W „Pandemonium” sytuacja była dosyć jasna – migrujemy na zimę do ciepłych krajów (na wiosnę powrócono by zapewne do krainy pana Wiesia, gdyby nie fakt, że w międzyczasie pani Jadzia zdążyła zbombardować schron), a przy okazji bawimy się w rewolucję w Nowym Jorku. Obecnie natomiast nie mam pojęcia, jakie właściwie cele przyświecają ich tułaczce. Szukają nowej przejściowej osady? Chcą znaleźć dogodne miejsce do zapuszczenia korzeni na stałe? Wybierają się na biwak? Nie mam pojęcia, która odpowiedź jest tą prawidłową, a świadomość, że będzie w tym aspekcie jeszcze gorzej nie poprawia mi humoru.

Pokonanie tej odległości zabrało nam prawie trzy dni, trzeba było bowiem ominąć kilka rządowych miast.

Primo: Zachwyca mnie, że owa trudność jest traktowana jak drobna niedogodność, ot, jedno zdanko w narracji. Przypominam, że mówimy o grupie Odmieńców oskarżonej o zabójstwo jednej z ważniejszych postaci politycznych Oliverversum i porwanie lidera młodzieżówki; jakiekolwiek zbliżenie się do granicy powinno być dla nich równoznaczne z wyrokiem śmierci. A tu nic – żadnej głębszej refleksji na temat tego, że poza statusem Odmieńca Lena ma teraz na plecach wymalowaną ekstra tarczę strzelniczą z tytułu bycia rewolucjonistką i jedną z kluczowych postaci w zamachu na struktury AWD.

Secundo: Czy to wyznanie miało mnie wzruszyć? Przypominam, że jeszcze niedawno kręciliście setki kilometrów w siarczysty mróz; te trzy dni powinny być dla was przyjemnym spacerkiem.

Aż wreszcie, nieoczekiwanie, jesteśmy na miejscu: las urywa się na skraju ogromnej betonowej powierzchni pokrytej gęstą siatką pęknięć, na której widać jeszcze blade linie wyznaczające miejsca do parkowania. Wciąż stoją tam samochody, pokryte rdzą, ogołocone z wielu części: opon, kawałków metalu. Wyglądają niepozornie i dziwacznie jak zabawki porzucone przez dziecko.

Stwierdziła niewiasta żyjąca w świecie, w którym większość aut pełni funkcję krasnali ogrodowych.

Stary parking rozciąga się jak szare morze we wszystkich kierunkach i kończy dopiero przy ogromnej konstrukcji ze stali i szkła - dawnej galerii handlowej. Okrągły,

pochyły napis, upstrzony na biało ptasimi odchodami, głosi: EMPIRE STATE PLAZA.

Wszystko fajnie, szkopuł tkwi jednak w tym, że Empire State Plaza to nie galeria handlowa . Nie bardzo też rozumiem, dlaczego Lena wspomina o spotkaniu niedaleko Poughkeepsie – jeżeli znajdują się na terenie ESP, to oznacza, że dotarli do Albany, NY.

Nasze spotkanie to eksplozja radości. Tack, Raven i ja ostatnie metry pokonujemy sprintem. Bram i Hunter także rzucają się do biegu i padamy sobie w ramiona w połowie parkingu.

Niestety, mój mózg nie akceptuje połączenia fraz „Tack i Raven” oraz „eksplozja radości”. Słowo daję, ta dwójka to jeszcze gorsza para dementorów, niż Wardo i Bella.

Wskakuję na Huntera, śmiejąc się, a on obejmuje mnie i podnosi do góry. Wszyscy zaczynają krzyczeć i mówić jednocześnie. Wreszcie Hunter stawia mnie z powrotem na ziemię, ale ja wciąż mocno obejmuję go jednym ramieniem, jak gdybym bała się, że może zniknąć.

To byłaby prawdziwa tragedia, biorąc pod uwagę twoją głęboką więź z Hunterem; łączy was tyle cennych wspomnień, na przykład...eee...ta jedna, jedyna scena, kiedy to wybraliście się razem obserwować upaprane farbą ptaszki.

Oliver, o co chodzi z tym wmawianiem czytelnikom, że Huntera i Lenę łączą jakiekolwiek cieplejsze uczucia, nie mówiąc już o przyjaźni po sam grób? Ta dwójka praktycznie ze sobą nie rozmawia!

Wyciągam drugą rękę, by opasać nią Brama witającego się z Tackiem uściskiem dłoni, i tak oto przytuleni do siebie, objęci, podskakujemy i krzyczymy skąpani w olśniewającym blasku słońca.

Nope, nadal odmawiam przyjęcia do wiadomości podskakującej z radości Raven.

— No proszę, proszę. — Odwracamy się i widzimy zmierzającą w naszą stronę Lu. Brwi ma uniesione, zapuściła włosy, które zaczesuje tak, że spływają jej na ramiona. — Kogo tu licho przywiało?

Witaj, Lu, miło cię znów widzieć!...To chyba pierwszy raz w historii tej serii, gdy dostałaś jakąkolwiek kwestię, czyż nie? Ach, ci wielowymiarowi statyści o jasno zarysowanych motywacjach i niepowtarzalnych charakterach!

Podczas tych krótkich miesięcy rozłąki zmienili się i Hunter, i Bram.

Cóż, wierzę ci na słowo.

Bram, wbrew wszystkiemu, przybrał na wadze. Hunterowi przybyło kilka nowych zmarszczek w kącikach oczu, chociaż uśmiech ma tak samo chłopięcy jak zawsze.

Autorko, pozwól, że wyjaśnię ci pewną kwestię – mogłabyś napisać, że Hunter przefarbował się na różowo, a Bram został profesjonalnym tancerzem hula i nadal by mnie to nie ruszyło, ponieważ WIEM O NICH OKRĄGŁE ZERO. To nie są postacie – to kartonowe kukły nie posiadające żadnych cech charakterystycznych poza imieniem. Jesteśmy obecnie bliżej niż dalej końca serii, a ja nadal nie odróżniam tych dwóch typów, ponieważ nie mam po czym ich odróżnić – jedyne, co o nich wiadomo, to że są młodymi, rosłymi chłopami na usługach Raven.

— A co z Sarą? — pytam. — Jest tu z wami?

— Sara została w Marylandzie — odpowiada Hunter. — W tamtejszej osadzie mieszka trzydzieści osób, nie będzie więc musiała migrować. Ruch oporu próbuje się skontaktować z jej siostrą.

Pa pa, istoto, o których potrafiłam cokolwiek powiedzieć! Nawiasem mówiąc, widzicie, co miałam na myśli pisząc, że kompletnie nie umiem określić, w którą stronę zmierza historia Odmieńców? Pojedynczy statyści wykruszają się z narracji ot, tak, bez żadnego sensu i celu. To trochę tak, jakby w „Więźniu Azkabanu” nawiązał się poniższy dialog:

Harry rozejrzał się po kuchni Weasleyów, jak zwykle wypełnionej gwarem i śmiechem. Kończyli właśnie pałaszowanie deseru, kiedy chłopak zorientował się, że przy stole brakuje jednego z rudzielców:

— Panie Weasley, gdzie jest George? 
— Ach, Ron nic ci nie wspominał? Wyjechał do Australii polować na druzgotki.

Po której to rozmowie już nigdy nie padłaby żadna wzmianka o jednym z bliźniaków, a sam George rozpłynąłby się w fabularnym niebycie. Oczywiście, różnica polega na tym, że George Weasley był postacią z krwi i kości, której nagły brak w serii byłby odczuwalny – a powiedzcie sami, czy ktokolwiek z Was będzie opłakiwał zniknięcie Sary?

I właściwie dlaczego tylko Sara została w Marylandzie? Jestem w stanie zrozumieć, dlaczego dziewczynka podjęła taką decyzję – liczy na odnalezienie jedynego członka rodziny, nie mówiąc już o tym, że w przypadku Raven powiedzenie „lepszy diabeł znany, niż nieznany” traci rację bytu – ale dlaczego nikt inny nie zdecydował się na podobny ruch? Ciężko wyobrazić sobie, by jakiekolwiek zgromadzenie mogło mieć gorszego lidera, niż Raven, a brak konieczności migracji powinien stanowić koronny argument w środowisku, w którym z corocznych wypraw wraca co trzeci obywatel.

— A co z Dziadkiem i innymi? — To pytanie z trudem przechodzi mi przez gardło, czuję przy tym ucisk w piersi, jak gdyby wciąż ktoś mnie mocno obejmował. Bram i Hunter wymieniają krótkie spojrzenia.

— Dziadek nie wytrzymał drogi - wyjaśnia krótko Hunter. — Pochowaliśmy go niedaleko Baltimore.

Och, nie! Tylko nie Dziadek!!!

...No dobra, nie wydurniajmy się, wszyscy dobrze wiecie, że moją prawdziwą reakcją było:

Oliver, czy ty naprawdę uważasz, że kogokolwiek obchodzi los tych manekinów?

Raven odwraca wzrok i spluwa na chodnik.

Bram dodaje szybko:

— Za to z pozostałymi wszystko w porządku.

...Czyli z kim? Mamy w ogóle jakichkolwiek innych statystów, których znamy z imienia?!

Wyciąga rękę i dotyka palcem mojej fałszywej blizny po zabiegu, tej, którą sam mi zrobił, gdy zostałam przyjęta do ruchu oporu.

— Wygląda dobrze - mówi i puszcza do mnie oko.

A niby dlaczego miałaby nie...Wróć, przypomniałam sobie, że Bram dłubał jej za uchem jakimś zardzewiałym żelastwem, i to jedną ręką; na jego miejscu też byłabym zaskoczona, że pacjentka uszła z życiem.

Postanawiamy zostać tutaj na noc. Niedaleko galerii płynie czysta woda, a ruiny starych domów i biur dostarczyły nam paru użytecznych rzeczy: znaleźliśmy wśród gruzów kilka puszek jedzenia, zardzewiałe narzędzia, a Hunter nawet karabin leżący na podpórce z jelenich kopyt pod stosem oderwanego gipsu.

Za każdym razem, gdy czytam o fantach znajdowanych przez naszych buntowników, zachodzę w głowę, który z poniższych scenariuszy jest prawdziwy:

a) wszyscy Odmieńcy bez wyjątku to kompletne sieroty, które nie potrafią dobrze przeszukać okolicy, w związku z czym nawet po przemarszu dwudziestu grup dwudziesta pierwsza nadal bez większego trudu znajdzie świetnie zachowane konserwy, paczkę zapałek i firmowe długopisy, czy też

b) większość Odmieńców siedzi na rzyci w jednym miejscu, i tylko Raven jest tak kiepskim przywódcą, że nie potrafi zbudować funkcjonalnej bazy, z której nie trzeba by wynosić się po góra dwóch miesiącach.

Poza tym jedna z naszej grupy, Henley, niska, cicha kobieta z upiętymi w kok długimi siwymi włosami, ma gorączkę.

O, kolejna świeżynka! Witamy w zespole, jesteśmy pewni, że twoja obecność znacząco wpłynie na przebieg historii.

Pod wieczór wybucha kłótnia. Grupa nie może dojść do porozumienia, co dalej.

Ejże, „kłótnia”? To nie może być – kłótnia wskazywałaby na to, że ktoś tu poluzował swoje dyktatorskie zapędy i dał dojść do głosu innym ludziom...

— Możemy się rozdzielić - proponuje Raven. Siedzi przykucnięta przy wgłębieniu, gdzie przygotowała palenisko, i roznieca pierwsze, nieśmiałe płomienie zwęglonym końcem patyka.

— Im większą grupą maszerujemy, tym bezpieczniej -sprzeciwia się Tack.

Aaa, to zmienia postać rzeczy; trzeba było od razu mówić, że głosem opozycji jest tru loff płci męskiej. Ci z definicji mają przyzwolenie na krytykowanie wszelakich decyzji swych partnerek.

Po zdjęciu bluzy z polaru ma na sobie tylko podkoszulek, pod którym wyraźnie zarysowują się więźlaste bicepsy.

Leno, na twoim miejscu nie wpatrywałabym się zbyt intensywnie, zagrożenie może przyjść z dwóch stron.

Dni stopniowo stają się cieplejsze, a las budzi się do życia. Czuć nadchodzącą wiosnę i jej gorący oddech, jak gdyby była zwierzęciem poruszającym się delikatnie przez sen. Ale teraz, gdy słońce chyli się ku zachodowi, Głuszę pochłaniają długie fioletowe cienie. Kiedy siedzimy bez ruchu, odczuwamy chłód, noce są bowiem ciągle zimne.

Hmm, Blue nie żyje, Sara poszła w siną dal – obawiam się, że zaczyna brakować dzieci, które można by zmusić do spania na zewnątrz przy minusowej temperaturze. Może ciągnijcie losy?

— Lena — odzywa się warkliwym głosem Raven. (…) — Idź sprawdź, co z namiotami, okej? Wkrótce się ściemni.

Ach, stara, dobra Raven. To w pewien perwersyjny sposób pocieszające, że w tej części przyjdzie nam się męczyć z PŚ – w porównaniu z nim Raven staje się jakaś taka łatwiejsza do przełknięcia.

Raven postanowiła rozpalić ognisko w płytkim jarze, wyschniętym korycie dawnego strumienia, dzięki czemu jest ono osłonięte od wiatru. Wolała nie rozbijać obozu zbyt blisko galerii i jej złowrogich przestrzeni.

Widzę, że nocowanie w nieźle zachowanych budynkach to u was nadal temat tabu.

Jakieś dziesięć metrów powyżej, nad jarem, Julian pomaga rozbijać namioty. Jest zwrócony do mnie plecami. On także ma na sobie tylko podkoszulek. Wystarczyły trzy dni, aby się zmienił fizycznie. Ma splątane włosy, do których teraz tuż za lewym uchem przyczepił się liść.

...Czy to ma być jakiś ukryty symbolizm?

Wygląda na szczuplejszego, aczkolwiek nie miał jeszcze kiedy stracić na wadze. To po prostu efekt noszenia ubrań po innych, efekt życia w Głuszy, na świeżym powietrzu, w otoczeniu dzikiej natury, nieustannie przypominającej o kruchości naszego istnienia.

Po trzech dniach? Ciuchy ani chybi dostał w takim razie po Hagridzie.

Przywiązuje linę do drzewa i mocno ją naciąga. Nasze namioty są stare, wielokrotnie rozrywały się i były łatane. Nie są w stanie ustać same. Trzeba je podpierać i rozciągać między drzewami, trzeba wlewać w nie życie, jak wiatr wlewa je w żagle. Gordo stoi obok Juliana i przygląda się z aprobatą jego poczynaniom.

Zauważcie, drodzy czytelnicy: Julian – chorowity, trzymany pod kloszem chłopak – już po kilku dniach w dziczy nie tylko w pełni angażuje się w obowiązki społeczności, ale w dodatku radzi sobie nieźle z przydzielonymi mu zadaniami. Będziemy wklejać sporo tego rodzaju cytatów – cytatów, które pozornie nie mają większego znaczenia, ale które przydadzą nam się, gdy dojedziemy do końca powieści. Spoiler alert: tak, tym razem też czeka Was tyrada mojego autorstwa.

— Lena! — Twarz Juliana rozjaśnia się i zaraz potem gaśnie, gdy chłopak uświadamia sobie, że nie zamierzam podejść bliżej. Przywiodłam go tu z sobą, w to niesamowite, obce miejsce, a teraz nie mam mu nic do zaproponowania.

Na razie nie skomentuję tego i kilku innych cytatów, które pojawią się za chwilę i także zostaną przeze mnie pogrubione; podsumuję je pod koniec tej analizy.

Lena oferuje pomoc:

— Dzięki, nie trzeba — odpowiada Gordo, chłopak o płomiennorudych włosach, który, chociaż nie jest starszy od Tacka, ma brodę długą do połowy piersi.

Byłaby to z pewnością istotna informacja, gdybyśmy wiedzieli, ile lat ma Tack (jeśli wierzyć Delirium Wiki – 24).

Julian prostuje się i wyciera ręce o dżinsy. Po chwili wahania rusza w moją stronę, zakładając włosy za ucho.

— Jest zimno — odzywa się, stając kilka kroków ode mnie. — Powinnaś zejść na dół do ogniska.

— Nic mi nie jest — odpowiadam, ale chowam dłonie w rękawy. Zimno jest w środku mnie. Siedzenie przy ognisku w niczym mi nie pomoże.

— Namioty całkiem nieźle stoją.

— Dzięki. Chyba trochę się już nauczyłem. — Jego usta się uśmiechają, ale oczy już nie.

Trzy dni. Trzy dni na przemian sztucznych rozmów i milczenia. Wiem, że zastanawia się, co się zmieniło i czy można to jakoś odwrócić. Wiem, że go ranię. Są pytania, których próbuje nie zadawać, i sprawy, o których usilnie stara się nie mówić. Daje mi czas. Jest cierpliwy i delikatny.

— Ładnie wyglądasz w tym świetle — mówi.

— Chyba masz problemy ze wzrokiem. — Miało to zabrzmieć jak żart, ale w tym rozrzedzonym, zimnym powietrzu mój głos brzmi dziwnie szorstko.

Jak wspominałam – pogrubienie za chwilę. Na razie wspomnę o czymś innym: po trzech dniach w Głuszy Julian opanował już jedną ze sztuk survivalu (budowanie schronienia).

Julian kręci głową, marszczy brwi i odwraca wzrok. Liść, jaskrawożółty, wciąż tkwi w jego włosach, za uchem.

To zdecydowanie musi być symbolizm, mam tylko problemy z właściwą interpretacją. Ktoś pomoże?

W tej chwili z całego serca pragnę wyciągnąć po niego rękę, przejechać palcami po włosach Juliana i śmiać się z tego razem z nim. To właśnie Głusza. Wyobrażałeś sobie coś takiego? — powiedzieć. A on splótłby swoje palce z moimi, ścisnął je i rzekł: „co ja bym bez ciebie zrobił?".

Och, Leno, Leno. Uwierz mi na słowo: Julian z pewnością nie wyobrażał sobie niczego podobnego.

— Masz liść za uchem.

— Co? — pyta Julian zaskoczony, jak gdybym wyrwała go ze snu.

— Liść. W twoich włosach.

Słowo daję, to się nadaje na zadanie maturalne. „Liść i jego symbolika. Omów zagadnienie na podstawie powyższego cytatu, znajomości poprzednich dzieł autorki i innych tekstów kultury”.

Nagle słychać wystrzał:

Spomiędzy drzew okalających obozowisko wyłaniają się Dani i Alex. Oboje niosą strzelby przewieszone przez ramię. Gordo prostuje się.

— Jeleń? — pyta.

Prawie całe światło dnia już odpłynęło. Włosy Aleksa wyglądają niemal na czarne.

Jak myślicie – czy to też jakaś zawiła metafora?

— Za duże na jelenia - stwierdza Dani. To potężna kobieta, z szerokimi barkami, płaskim czołem i migdałowymi oczami.

Przez chwilę byłam zaskoczona, że Lena nie odczuwa zazdrości, gdy PŚ poluje z inną niewiastą, ale przypomniałam sobie, że w rzeczywistości YA zagrożenie dla związku stanowią tylko piękni ludzie, więc Dani ze swoimi szerokimi barkami zapewne nawet nie pika na radarze panny Haloway.

— Niedźwiedź? — dopytuje Gordo.

— Możliwe — odpowiada krótko Dani.

Autorko, nie ograniczaj się, wiemy przecież, że Plastikowa Simorośl jest prawdziwym samcem alfa; dlaczegoż by nie miał upolować i samego Wobo?

— Trafiłeś? — pytam z przesadnym entuzjazmem, chociaż i tak znam odpowiedź. Chcę tylko, by Alex na mnie spojrzał, aby się do mnie odezwał. (…) Alex nic nie mówi, nawet na mnie nie spogląda. Mija nas, przechodząc na tyle blisko, że mam wrażenie, iż czuję jego zapach — dawny zapach trawy i wysuszonego przez słońce drewna, zapach Portland, który sprawia, że chce mi się krzyczeć i ukryć twarz w jego piersi, i nim oddychać.

Potem Alex kieruje się w głąb jaru, skąd dobiega nas właśnie głos Raven:

— Podano kolację! Jak teraz nie zjecie, to pożałujecie!

— Chodź. — Julian muska mój łokieć koniuszkami palców. Delikatnie, cierpliwie.

Drodzy czytelnicy, mam dla Was zadanie. Przeczytajcie jeszcze raz wszystkie pogrubione fragmenty, ze szczególnym zwróceniem uwagi na postawę reprezentowaną przez każdą stronę trójkąta miłosnego.

...I już widać, na czym będzie opierał się ten wątek, prawda?

Nie będę się pochylać nad tym zagadnieniem na tak wczesnym etapie; czeka nas jeszcze wiele smakowitych cytatów, wiele scen, po których będziemy mieli ochotę na kąpiel oczu. Na razie napiszę więc tylko tyle: powyższe fragmenty to właściwie swoiste streszczenie tego, jak będzie przebiegała relacja tej trójki na przestrzeni 'Requiem' i jeżeli uważacie, że brzmi to niezbyt optymistycznie – macie rację. Jeżeli macie wrażenie, że pewne osoby z tego tercetu wypadają jakby gorzej w porównaniu z pozostałymi zawodnikami – macie zupełną rację. A jeżeli sądzicie, że rozwiązanie tego wątku będzie mało optymistyczne – macie zupełną, stuprocentową rację.

Moje stopy odwracają się i same kierują mnie w dół, w stronę ogniska gorejącego teraz silnym płomieniem. W stronę chłopaka, który staje się cieniem stojącym obok ognia, rozmazanym przez dym. Tym właśnie jest teraz Alex: cieniem, złudzeniem.

Przez te trzy dni nie odezwał się do mnie ani razu i ani razu na mnie nie spojrzał.

I to już wszystko na dziś. A w następnym odcinku: ktoś – zapewne wszyscy się już domyślacie, kto - zastępuje Lenkę w roli narratora.

Do zobaczenia!

Maryboo