Rozdział VIII

„Pierwszy jest wodór, w skrócie: H.

Choć tyle go w świecie, to chadza parami

I do innych związków się pcha.

Drugi jest hel, w skrócie: He.

Szlachetny to gaz, co w dawny czas,

Sterowce unosił we mgle.

Trzeci jest lit, w skrócie: Li.

Z wodą reaguje, z powietrzem spółkuje,

Więc niech z argonem śpi.

Czwarty jest beryl, w skrócie: Be...”

Modlitwa pierwiastkowa, rozdział Modlitwa i nauka, [w:] Księga SZZ

Na początek kwestia czysto techniczna: chciałabym pogratulować tłumaczce, która w tym wypadku nie tylko musiała zadbać o rytm i rym, ale w dodatku o zachowanie, ujmijmy to, naukowego sensu – w związku z czym zupełnie (i moim zdaniem zgrabnie) przerobiła oryginał. Jako że z chemii zawsze byłam nogą, szczerze podziwiam ;) Gdyby kogoś interesowało, oryginał wygląda tak:

„H is for hydrogen, a weight of one;

When fission’s split, as brightly lit

As hot as any sun.

He is for helium, a weight of two;

The noble gas, the ghostly pass

That lifts the world anew.

Li is for lithium, a weight of three;

A funeral pyre, when touched with fire—

And deadly sleep for me.

Be is for beryllium, a weight of four...”

No dobrze, to tyle w kwestii tłumaczenia. A teraz przejdźmy do właściwej treści.

… Kochani, pamiętacie, jak ostrzegałam w zeszłym tygodniu, że religia w Oliverversum już wkrótce straci nawet te resztki sensu, które dotychczas posiadała? Ja nigdy Was nie okłamuję.

„Modlitwa pierwiastkowa”. Nie poemat, nie materiały naukowe. „Modlitwa”. I wiecie co? To faktycznie JEST modlitwa – w pewnym momencie ujrzymy zdenerwowaną Lenę, która próbuje się uspokoić, recytując ją pod nosem.

… Oliver, o co tu chodzi?

Nie zdradzę Wam póki co pełnej idei stojącej za religią w Oliverversum – po części dlatego, że niektóre z faktów zostaną ujawnione w kolejnych odsłonach, a po części dlatego że, no cóż... sama nie bardzo wiem, co tu się właściwie dzieje. Jedno mogę wam jednak powiedzieć już teraz: Oliver najwyraźniej uznała, że ciekawym pomysłem byłoby połączenie tradycyjnie rozumianej religii z nauką. I jakkolwiek sama idea faktycznie brzmi intrygująco, wykonanie... no cóż.

Autorko, zmiłuj się nad swoimi czytelnikami – jak to właściwie ma wyglądać? Jest jedną rzeczą przepisanie Biblii zgodnie z własnym widzimisię, zupełnie zaś inną dołączanie do niej naukowych wierszyków i robienie z tego wszystkiego dziwacznej hybrydy.

Jak to wszystko działa w praktyce? Mieszkańcy Nowego, Wspaniałego Świata każdego ranka dziękują Bogu za uwolnienie ich narodu od delirii, a wieczorem modlą się do wodoru, aby pięknie połączył się z tlenem? A może w drugą stronę: rano rozszczepiamy atom, a wieczorem badamy gęstość atmosfery w Niebie? Skoro modlitwa obejmuje pierwiastki, to czy tablica Mendelejewa jest tu traktowana na równi z Biblią – w związku z czym i jedno, i drugie można znaleźć zarówno w świątyni, jak i w laboratorium? Co ze starym, dobrym konfliktem kreacjonizm kontra ewolucjonizm? Zwolennicy której z opcji musieli udać się na przymusową wycieczkę do łagrów?

Mnóstwo pytań i – cóż za niespodzianka – absolutne zero odpowiedzi.

Ten pomysł miałby może nawet jakiś potencjał fabularny – problem w tym, że Oliver radośnie rzuca ów koncept w eter, nie zagłębiając się nigdy w samą istotę rzeczy. W efekcie otrzymujemy kompletnie niedopracowany, a co za tym idzie – nie trzymający się kupy wątek.

„Cóż” - powie ktoś z Was. „Może w takim razie religia jako taka jest tu traktowana jako dziedzictwo kulturowe (mniejsza z tym, że dogodnie przerobione po myśli partii), a prawdziwą wiarę pokłada się w nauce?”. Byłoby to jakieś rozwiązanie...aż do przyszłego odcinka, który to – spoiler alert – zacznie się kolejną modlitwą, tym razem skierowaną już do samego Boga.

...I pomyśleć, że jesteśmy dopiero na początku pierwszego, bodaj najbardziej logicznego pod względem fabularnym tomu. Traktujcie to, drodzy czytelnicy, jako trening przed kolejnymi odsłonami – będzie już tylko gorzej.

Każdego lata trzy razy w tygodniu – w poniedziałki, środy i soboty – pomagam wujkowi w sklepie. Moja praca polega głównie na wykładaniu towaru na półki i obsługiwaniu kasy, ale czasem też na zapleczu ulokowanym za działem zbożowym pomagam w papierkowej robocie.

Wykładanie, papierologia – ok. Zastanawia mnie natomiast bycie kasjerką – co, jeśli do sklepu po colę i paczkę chipsów wpadnie nieleczony licealista płci męskiej? Wszak zwykła rozmowa między nieleczonymi przedstawicielami płci przeciwnej jest czymś, czego w Oliverversum należy unikać ze wszystkich sił. Można by pomyśleć, że kto jak kto, ale familia Leny będzie robiła wszystko, co w jej mocy, by uniknąć podobnego scenariusza.

Odetchnęłam z ulgą, gdy pod koniec czerwca Andrew Marcus poddał się zabiegowi i dostał stałą posadę w innym sklepie.

Primo: Jak dla mnie, nie ma to większego sensu – właśnie teraz, gdy został wyleczony, Andrew miałby wszelkie podstawy do pozostania w sklepie wuja Leny, skoro nie istnieje dłużej obawa, że pomiędzy nim a krewną właściciela dojdzie do jakichkolwiek nieprzyzwoitości.

Secundo: Szczęśliwej drogi, Andrew – najwyraźniej musiałeś zejść ze sceny, jeszcze zanim na dobre na nią wszedłeś, aby wkrótce mógł pojawić się na niej właściwy chłopiec do bicia.

Rankiem czwartego lipca, w Święto Niepodległości, udaję się do Hany. Co roku w ten dzień chodzimy oglądać sztuczne ognie na Eastern Promenade.

No proszę, a więc stare święta najwyraźniej istnieją i mają się dobrze. Jest to o tyle ciekawe, że w zasadzie nie wiemy, na ile mogła się zmienić stojąca za nimi ideologia – czy także przyprawiono je zdrową dawką propagandy na temat szkodliwości ADN, czy też pozostawiono w stanie nienaruszonym? Wygląda na to, że bliższa prawdzie jest opcja pierwsza, bowiem:

Zawsze gra przy tym jakaś kapela, na straganach można kupić szaszłyki, gotowaną kukurydzę i szarlotkę z lodami podawaną na małych papierowych łódkach zamiast talerzyków. Czwarty lipca – dzień, w którym upamiętniamy zamknięcie granic naszego kraju – jest jednym z moich ulubionych świąt.

Jeśli przez „zamknięcie granic” Lena rozumie niedawne odłączenie się Oliverversum od reszty świata, miast faktycznego ogłoszenia Deklaracji Niepodległości w 1776 roku, to he, he – ciekawam, jak bardzo musiał się napocić Mały Brat, żeby dopiąć swoje dystopiczne plany na czas i ładnie podmienić ideologię stojącą za dotychczasowym świętem.

Uwielbiam muzykę, która rozbrzmiewa w całym mieście, uwielbiam gęsty dym unoszący się znad grillów, przez który ma się wrażenie, że ulicami płyną chmury, a ludzie spowici są mgłą.

A swoją drogą... poprzedni rozdział sugerował nam, że wyleczonych nic nie cieszy i nic nie budzi w nich entuzjazmu. Po co zatem te baloniki i konfetti, skoro najwyraźniej nikt poza bandą nastolatków nie będzie w stanie ich docenić?

A najbardziej lubię jednorazowe przesunięcie godziny policyjnej – tego dnia wszyscy nieleczeni mogą zostać poza domem aż do jedenastej, czyli dwie godziny dłużej niż zwykle. W ostatnich latach Hana i ja staramy się przebywać na zewnątrz do ostatniej chwili i zrobiłyśmy z tego pewnego rodzaju grę, co roku przesuwając granicę coraz dalej. Zeszłego roku weszłam do domu dokładnie o 22.58, z walącym sercem i drżąca z wyczerpania, bo musiałam biec do domu sprintem.

Cóż, młodość ma swoje prawa; mnie zastanawia raczej, co na temat podobnego igrania z losem myślała Carol. Jakoś ciężko mi sobie wyobrazić, by osoba, której rodzina od lat musi znosić potępiające spojrzenia pani Jadzi przyjmowała z olimpijskim spokojem fakt, że jej podopieczna ryzykuje bezpieczeństwo własne i całej familii w imię adrenaliny.

Przeskok! Lena udaje się w odwiedziny do przyjaciółki:

Wystukuję czterocyfrowy kod wejściowy do domu Hany – dała mi go w ósmej klasie, oznajmiając, że to znak zaufania oraz że „rozwali mi czerep”, jeśli go komuś zdradzę – i wślizguję się przez drzwi frontowe. Nigdy nie pukam. Rodzice Hany rzadko są w domu, a ona sama nigdy nie podchodzi do drzwi. Jestem pewnie jedyną osobą, która ją odwiedza. To dziwne.

Nawet bardzo, biorąc pod uwagę, czego w przyszłości dowiemy się o statusie społecznym rodziny Hany.

Hana zawsze była w szkole bardzo lubiana – dziewczyny ją podziwiały i chciały być takie jak ona – ale chociaż była naprawdę miła dla wszystkich, nigdy się z nikim nie zaprzyjaźniła, tylko ze mną.

Przyjaźń przyjaźnią, ale jak widzieliśmy w poprzednim rozdziale, Hana jest regularnie zapraszana na wszelakie domówki (i akceptuje owe zaproszenia), nieco trudno mi zatem uwierzyć, że nigdy nie odwdzięczała się w podobny sposób – zwłaszcza, że jej rodzinę stać na ugoszczenie grupy nastolatek, a sama Hana jest osobą niezwykle otwartą i towarzyską.

Czasem zastanawiam się, czy żałuje, że w drugiej klasie, na lekcjach u pani Jablonski, nie przydzielono jej do ławki kogoś innego – bo właśnie od tego zaczęła się nasza przyjaźń. Hana nosi nazwisko Tate i zostałyśmy razem posadzone, bo tak wypadało według alfabetu (już wtedy posługiwałam się nazwiskiem cioci Tiddle).

Chyba nie rozumiem. W rozdziale czwartym dowiedzieliśmy się, że Lena w sytuacjach urzędowych nadal używa swojego prawdziwego nazwiska – na jakiej zasadzie została zatem wpisana do szkolnych akt jako Tiddle?

Lena przez chwilę angstuje, że ktoś taki jak Hana zasługuje na bardziej niezwykłą psiapsiółę, po czym wprasza się do hacjendy panny Tate, przy okazji racząc nas opisem znajdujących się tam luksusów (działająca klima, wszystko wypolerowane na błysk, świeżo ścięte kwiaty).

Nasza bohaterka wspina się po schodach do sypialni Hany; drzwi od pokoju przyjaciółki są zamknięte, ale przedostaje się przez nie muzyka.

Zdecydowanie nie rozpoznaję piosenki, której słucha, choć określenie „niszczy sobie bębenki” byłoby chyba odpowiedniejsze, muzyka jest bowiem tak głośna, że uspokajam się dopiero, przypomniawszy sobie, że dom Hany jest otoczony ze wszystkich stron drzewami i trawnikami, więc nikt nie naśle na nią porządkowych.

A, tak – muzyka inna niż ta zgodna z Jedyną Słuszną Linią Partii jest w Oliverversum zakazana. Hana, jak widzimy na załączonym obrazku, słucha jej przy głośnikach ustawionych na maksa, w samym środku dnia.

...Chyba już wiem, dlaczego te dwie się ze sobą przyjaźnią.

Cóż, zobaczmy, jak rozwinie się sytuacja.

To zupełnie inna muzyka od tej, którą znam. Jest wrzaskliwa, jazgotliwa, dzika. Nie potrafię nawet stwierdzić, czy piosenkę śpiewa mężczyzna czy kobieta.

Swoją drogą, ciekawa jestem, co też posłużyło autorce za inspirację przy tworzeniu tego rozdziału – w komentarzach możecie zamieścić własne propozycje dotyczące muzycznego gatunku, wokalisty/wokalisty czy tytułu piosenki ;)

Wzdłuż kręgosłupa przebiega mi dziwny dreszcz, uczucie, które pamiętam z dzieciństwa, gdy zakradałam się do kuchni i próbowałam podkraść ciasteczko z kredensu – to samo czułam, tuż zanim usłyszałam kroki mamy w kuchni, kiedy odwracałam się, z rękami i twarzą w okruszkach, ogarnięta poczuciem winy.

Cóż, rozsądna reakcja, biorąc pod uwagę, że właśnie przyłapałaś przyjaciółkę na – było nie było – przestępstwie, a przebywając obecnie w jej domu, niejako podpisujesz na siebie wyrok.

Odpędzam od siebie te wspomnienia i otwieram drzwi do pokoju Hany. Siedzi przed komputerem, z nogami na biurku, kiwa głową i wystukuje na udach rytm. Na mój widok pochyla się i naciska klawiaturę. Muzyka milknie natychmiast.

(…)

– Hej – odzywa się wesoło, trochę za wesoło. – Nie słyszałam, jak weszłaś.

(…)

– Co to było?

– Niby co? – Podciąga kolana do piersi i obraca się na krześle, a ja podnoszę się na łokciach i wbijam w nią wzrok. Hana udaje niezbyt bystrą tylko wtedy, kiedy próbuje coś ukryć.

– Ta muzyka – mówię. Hana dalej patrzy na mnie bez wyrazu. – Ta piosenka, która ryczała, kiedy tu weszłam. Od której prawie pękły mi bębenki.

...Hano, dla twojego własnego dobra mam nadzieję, że nigdy nie napotkasz na swej drodze bojówek pani Jadzi. Naprawdę, przy tobie nawet Lena i Aleks zdają się być osobnikami o umiejętności wtapiania się w tłum na poziomie kameleona.

Primo: niezależnie od tego, jak wielki jest ogród Hany, jeśli muzyka ryczała na tyle głośno, by Lena słyszała ją doskonale już z wejściowego hallu – a trzeba pamiętać, że nawyk donoszenia na siebie i podejrzewania sąsiadów o nielegalne aktywności ma się świetnie w Oliverversum – to obawiam się, że mogła usłyszeć ją też dociekliwa żona lokalnego urzędnika, która właśnie pieliła grządki w swej willi naprzeciwko lub przejeżdżający nieopodal listonosz. A nawet, jeśli uznamy, że dźwięki nie wydostawały się na zewnątrz – jakąż to Hana ma gwarancję, że któreś z jej rodziców nie wróci przedwcześnie do domu (wersja bonusowa: wraz ze znajomymi z pracy), bowiem zapomniało zabrać z gabinetu Bardzo Ważnych Papierów?

Secundo: Oliver. Dystopia. Dystopia rządzona przez Małego Brata. Nie współczesne USA i zbuntowane nastolatki.

Naprawdę, dlaczego autorki wszelakich dystopicznych YA tak bardzo nie rozumieją, jak powinno w praktyce wyglądać reżimowe społeczeństwo? Oliver, to nie jest kwestia słuchania satanistycznych zespołów na pełny regulator, kiedy starych nie ma na chacie i nie trzeba obawiać się szlabanu. W stworzonym przez ciebie świecie – świecie, w którym dziewczyny żyją od osiemnastu lat, od samego urodzenia – słuchanie niezaaprobowanej przez władze muzyki jest PRZESTĘPSTWEM. Czy naprawdę tak trudno jest zrozumieć, że młodzież, wychowana w takich, a nie innych warunkach, zupełnie inaczej będzie podchodzić do kwestii igrania z losem? Dlaczego Hana, skoro już musiała posłuchać czegoś zakazanego, nie założyła przynajmniej słuchawek?

...Z drugiej strony, mówimy o dziewczynie, która uznała za świetny pomysł wejście na teren rządowego laboratorium. Może jednak nie powinnam być aż tak zdziwiona.

– Aaa, to. – Hana zdmuchuje grzywkę z twarzy. To kolejny z jej numerów. Zawsze gdy blefuje w pokera, nie daje grzywce spokoju. – Taka nowa kapela, którą znalazłam w sieci.

– W BAMF? – wypytuję dalej.

:D

No dobra, ten (jestem absolutnie pewna, że niecelowy) językowy żarcik to akurat dzieło tłumaczki, w oryginale mamy LAMM (the Library of Authorized Music and Movies).

Hana ma bzika na punkcie muzyki i gdy byłyśmy w gimnazjum, spędzała całe godziny, serfując po BAMF, Bibliotece Autoryzowanej Muzyki i Filmów. Hana odwraca wzrok.

– Niezupełnie.

– Co to znaczy „niezupełnie”? – Intranet, jak wszystko w naszym kraju, jest kontrolowany i monitorowany dla naszego bezpieczeństwa.

Mhm. Jak niezwykle skuteczna jest owa kontrola, przekonamy się już za sekundkę. Dość powiedzieć, że Mały Brat równie dobrze mógłby wam podłączyć stary, dobry Internet; efekt byłby niemalże identyczny.

Wszystkie strony i ich zawartość są tworzone przez agencje rządowe, włączając w to Listę Autoryzowanej Rozrywki, którą aktualizuje się co dwa lata. E-booki znajdują się w BAK, Bibliotece Autoryzowanych Książek, a filmy i muzyka w BAMF, Bibliotece Autoryzowanej Muzyki i Filmów, i za drobną opłatą można je ściągać na swój komputer.

O ile się go ma, rzecz jasna. Ja nie mam.

Nie smuć się, skarbie, inni mają gorzej; pomyśl, że America Singer w swojej dystopii mogła pozwolić sobie na cytryny do herbaty mniej więcej trzy razy w roku.

– Umiesz dochować tajemnicy?

Teraz siadam zupełnie prosto, przysuwając się na skraj łóżka. Nie podoba mi się jej spojrzenie.

– Hana, o co chodzi?

– Umiesz dochować tajemnicy? – powtarza. Przypomina mi się, jak w dniu ewaluacji stałam z nią w żarze słońca przed laboratorium, jak przysunęła się do mnie i wyszeptała mi wprost do ucha słowa o szczęściu i nieszczęściu. Nagle zaczynam się o nią bać, bać się jej. Lecz tylko kiwam głową i mówię:

– No jasne.

- Ale wiesz, moja rodzina od prawie dwóch dekad znajduje się na cenzurowanym, a ja nie jestem do końca pewna, czy zdołałabym utrzymać język za zębami podczas tortur, więc może jednak nie mów mi niczego, co mogłoby nas wpędzić w poważne kłopoty, dobrze?

- Jasne, nie ma sprawy, tak tylko zapytałam. Nie było rozmowy. A tak w ogóle, to, ekhm ekhm, PRZESŁYSZAŁAŚ SIĘ Z TĄ MUZYKĄ, PO PROSTU COŚ POPSUŁO MI SIĘ W KOMPUTERZE I ZACZĄŁ WYĆ JAK POTĘPIENIEC, PRZEPRASZAM ZA TEN HAŁAS, PANI JENKINS. To co, napijesz się czegoś?

Kurtyna.

...Chciałoby się.

– Okej. – Hana spuszcza wzrok, bawi się przez chwilę rąbkiem szortów i bierze głęboki oddech. – No więc w zeszłym tygodniu spotkałam pewnego faceta...

– Co? – Nieomal spadam z łóżka.

– Spokojnie. – Podnosi rękę do góry. – Jest wyleczony, jasne? Pracuje dla władz miasta. Tak w ogóle to jest cenzorem.

Dobrze się zaczyna, nie ma co.

– No więc – mówi dalej Hana – poznałam go w poczekalni u lekarza, gdy poszłam na rehabilitację. – Jesienią Hana skręciła kostkę i od tamtej pory musi chodzić raz w tygodniu na ćwiczenia.

A mimo to radośnie uprawia regularne treningi? Nie jestem lekarzem, ale czy w takim układzie forsowne biegi nie powinny być raczej zabronione?

– No więc ja mu opowiadałam o egzaminach, o tym, jak bardzo chcę się dostać na studia, a on opowiadał mi o pracy – wiesz, czym się zajmuje tak na co dzień. Tworzy kody ograniczające dostęp w sieci, żeby ludzie nie mogli pisać, co im ślina na język przyniesie, ani zamieszczać fałszywych informacji albo „podżegających opinii” – tu robi znak cudzysłowu, przewracając oczami – i tym podobne. Jest jakby strażnikiem intranetu.

...Który od poniedziałku najprawdopodobniej będzie musiał znaleźć sobie nową robotę, skoro zamiast o swoich przypadłościach, opowiada małolacie poznanej w kolejce do lekarza o szczegółach swojej rządowej pracy.

Dlaczego wszyscy w tym uniwersum są tak bezbrzeżnie głupi?

Ale on zajmuje się nie tylko kodowaniem dostępu do danych. Sprawdza też luki w systemie, szuka śladów włamań dokonywanych głównie przez hakerów, którzy omijają zabezpieczenia, dzięki czemu udaje im się umieszczać w sieci własne rzeczy. Rząd nazywa takie strony efemerydami. Mogą działać przez godzinę, dzień lub dwa, zanim zostaną odkryte, a pełne są nieautoryzowanych materiałów: ludzie zamieszczają tam swoje opinie, ogłoszenia, teledyski, muzykę, dosłownie wszystko.

...Pomyliłam się: ewentualna utrata pracy to obecnie zdecydowanie najmniejszy problem owego jegomościa.

Kochani, naprawdę; spróbujcie to ogarnąć rozumem. Człowiek zajmujący się łataniem systemu uszkodzonego przez hakerów – wrogów systemu – radośnie opowiada przygodnie poznanej nastolatce, jak to dzięki wszelakiej maści wywrotowcom można znaleźć w sieci nielegalne, antyrządowe treści.

...Jak to w ogóle skomentować?

– I ty znalazłaś jedną z nich. – Zaczyna mnie mdlić, a w mózgu niczym migoczący neon błyskają słowa: łamanie prawa, przesłuchanie, nadzór policyjny. Hana.

Hana wydaje się nie zauważać, że znieruchomiałam. Nigdy nie widziałam jej tak ożywionej i pełnej energii.

Pomijając już kompletny brak empatii Hany, która całkowicie ignoruje to, jak bardzo przeraża swoją przyjaciółkę informacjami o nielegalnej działalności w sieci... Nasza złotowłosa bohaterka albo bardzo, bardzo ufa Lenie, albo ma bardzo, bardzo marną wyobraźnię, skoro najwyraźniej nie przeszło jej przez myśl, że znana ze swojej mało buntowniczej natury, porządna obywatelka Haloway może pobiec w podskokach do najbliższego warzywniaka i wypaplać wszystko pani Jadzi – jeśli nawet nie teraz, to za kilkadziesiąt dni, gdy remedium skutecznie zabije w niej wszelakie sentymenty.

– Nie tylko jedną. Dziesiątki. Można ich znaleźć mnóstwo, jeśli się wie, jak szukać. Jeśli się wie, gdzie szukać. To niesamowite, Lena. Ci wszyscy ludzie, a muszą być rozsiani po całym kraju, wykorzystują luki w zabezpieczeniach. Powinnaś zobaczyć, co tam czasem wypisują. O... o remedium. Nie tylko Odmieńcy w to nie wierzą. Są tu ludzie, w całym kraju, którzy nie uważają... – Spoglądam na nią tak surowo, że spuszcza wzrok i zmienia temat.

Pożycz jej jeszcze kartkę i długopis, by po przejściu zabiegu nie zapomniała o żadnym kompromitującym cię szczególe, gdy pójdzie donosić Tajnym Bojówkom o twoim antypaństwowym hobby.

I powinnaś posłuchać tej muzyki. Jest niesamowita, zdumiewająca, nigdy w życiu czegoś takiego nie słyszałam, zapomina się przy niej o całym świecie, wiesz? Sprawia, że ma się ochotę krzyczeć, skakać, płakać, niszczyć wszystko dokoła...

- Poczekaj, zrobię głośniej, pan Collins i pani Brown z pewnością też chcieliby posłuchać!

Pokój Hany jest duży – prawie dwa razy większy od mojego – lecz mam wrażenie, że ściany na mnie napierają. Jeśli klimatyzacja ciągle działa, już jej nie czuję. Powietrze zrobiło się teraz ciężkie i gorące jak wilgotny oddech, więc wstaję i podchodzę do okna. Hana wreszcie milknie. Próbuję je otworzyć, ale ani drgnie. Popycham więc raz jeszcze, opierając się o parapet.

– Lena – odzywa się po chwili Hana cichym głosem.

– Nie chce się otworzyć. – Pod czaszką pulsuje tylko jedna myśl: potrzebuję powietrza. Poza nią moja głowa jest kotłowaniną dźwięków i obrazów: szum krótkofalówek, fluorescencyjne światło, fartuchy laboratoryjne, metalowe stoły i chirurgiczne noże, a do tego Willow Marks ciągnięta do laboratorium, z krzykiem na ustach, i jej dom oszpecony napisami.

Wiecie co? To chyba pierwszy rozdział, w którym autentycznie żal mi Leny. Ta dziewczyna nie chce pakować się w kłopoty, nie chce wdawać się w jakąkolwiek antypaństwową działalność – a Hana, która zna jej historię, powinna to rozumieć lepiej niż ktokolwiek inny. Tymczasem najlepsza przyjaciółka wciąga ją w bagno... właściwie nie wiadomo w imię czego, skoro na pierwszy rzut oka widać, że Lena nie ma najmniejszej ochoty bawić się w małych rebeliantów i nielegalnie ściągać starych nagrań Tokio Hotel.

Spanikowana Lena napiera na okno tak mocno, że wyłamuje blokadę; dziewczyna nie wiedziała, że okna u przyjaciółki otwierają się na zatrzask.

– Przepraszam – mamroczę. Nie mam odwagi na nią spojrzeć. – Nie chciałam... nie wiedziałam, że było zablokowane. U mnie w domu okna się nie blokują.

– Nie przejmuj się oknem. Mam gdzieś głupie okno.

– Dawno temu mała Grace wygramoliła się z łóżeczka i prawie udało jej się dostać na dach. Po prostu okno gładko się otwarło i zaczęła się wspinać...

– Lena. – Hana łapie mnie za ramiona. Nie wiem, czy mam gorączkę, skoro co pięć sekund robi mi się na przemian gorąco i zimno, ale jej dotyk wywołuje we mnie dreszcze, więc szybko się odsuwam. – Jesteś na mnie zła.

No proszę, wygląda na to, że dwie samotne synapsy w mózgu Hany wreszcie zderzyły się w biegu!

Lena kłamie, że wcale nie, ale w monologu wewnętrznym dzieli się z czytelnikami swoim rozżaleniem; jest zła i przestraszona, że jej przyjaciółka na jej oczach zmienia się w kogoś zupełnie obcego, i to bez zażycia remedium.

Przeszywa mnie ostrze smutku, głęboko i boleśnie. To się w końcu musiało stać. Zawsze wiedziałam, że tak będzie. Każdy, komu ufamy, na kogo, jak nam się wydaje, możemy liczyć, kiedyś nas rozczaruje. Pozostawieni samym sobie ludzie kłamią, mają tajemnice, zmieniają się i znikają, niektórzy za inną maską lub osobowością, inni w gęstej porannej mgle nad klifem. Właśnie dlatego remedium jest takie ważne. Właśnie dlatego go potrzebujemy.

Nie, żeby remedium w jakikolwiek sposób było zdolne powstrzymać kogoś od kłamstwa, ale i tak brawa za realistyczną reakcję Leny.

...Autorko, może nie jest jeszcze za późno, by na zawsze zakopać przyszłego tru loffa pod kopcem jesiennych liści? Naprawdę wolę Lenę w wersji 1.0.

– Posłuchaj, przecież nie wyląduję w więzieniu za przeglądanie jakichś stron. Albo za słuchanie muzyki.

Eee...owszem, wylądujesz. To przestępstwo, a Mały Brat zna uniwersalne rozwiązanie owego problemu: Krypty.

– Skąd wiesz? Ludzie lądują w więzieniu nawet za mniejsze przewinienia – mówię, ale przecież Hana to wie. Wie o tym, tyle że się nie przejmuje.

* wzdycha ciężko * Aleks, słuchaj, mam ofertę nie do odrzucenia. Co ty na to, żebyś zabrał sobie tę piękną jasnowłosą damę, a w zamian oddał nam Lenę? Myślę, że świetnie się ze sobą dogadacie, a ja naprawdę chciałabym choć raz przedzierać się przez jakąś serię z rozsądną protagonistką u boku.

– Nawet nie powinnyśmy o tym rozmawiać. Ktoś może...

– Ktoś może podsłuchiwać? – kończy za mnie. – O Boże, Lena, tego też mam już dość. A ty nie? Mam dość ciągłego oglądania się za siebie, sprawdzania, czy nikt nie słucha, uważania na to, co się mówi, myśli, robi. Nie mogę... nie mogę już oddychać, nie mogę spać, nie mogę się nawet poruszać. Mam wrażenie, że wszędzie są mury. Gdziekolwiek się ruszę – bach! Mur. Jeśli czegoś zapragnę – bach! Kolejny mur.

To bardzo smutne, ale może jednak zamknij to okno, zanim zaczniesz się dalej uzewnętrzniać.

– To przecież dla naszego bezpieczeństwa – mówię, przeklinając się w duchu za brak pewności w głosie. Nigdy nie byłam dobra w kłótniach. – Wszystko będzie lepiej, gdy tylko...

Hana znowu mi przerywa.

– Gdy tylko będziemy wyleczone? – Wydaje z siebie krótki, urywany śmiech, w którym nie ma radości, za to przynajmniej nie neguje wprost moich słów. – No tak, racja. Przynajmniej tak wszyscy mówią.

I nagle rozumiem. Hana przypomina mi zwierzęta, które widziałyśmy kiedyś podczas szkolnej wycieczki do rzeźni. Wszystkie krowy stały jedna obok drugiej w swoich przegrodach i patrzyły na nas w ciszy w ten sam sposób: ze strachem w oczach, rezygnacją i jeszcze czymś. Desperacją.

Swoją drogą, to już drugi przypadek, kiedy krowy w tej serii nabierają symbolicznego znaczenia... Przypadek? (odpowiedź: raczej tak. Ale przyznacie, że to ciekawe).

Gdy znowu się odzywa, jej głos jest trochę spokojniejszy.

– Może tak właśnie będzie. Może rzeczywiście będzie lepiej, gdy już będziemy wyleczone. Jednak do tego czasu... To nasza ostatnia szansa, Lena. Nasza ostatnia szansa, żeby coś zrobić, cokolwiek. Nasza ostatnia szansa, żeby wybierać.

Krypta numer pięć czy krypta numer sześć?

– Więc co zamierzasz zrobić?

Hana odwraca wzrok, przygryzając wargę. Pewnie się zastanawia, czy może mi zaufać.

Rychło w czas.

– Dziś wieczorem jest impreza...

...O, nie. Zbliżamy się do TEGO wątku.

– Dowiedziałam się o niej na efemerydzie. To będzie koncert. Kika zespołów występuje niedaleko granicy, w Stroudwater, na jednej z farm.

– Chyba nie mówisz poważnie... nie zamierzasz tam iść, prawda? Nawet mi nie mów, że w ogóle o czymś takim pomyślałaś...

– To jest bezpieczne, okej?

Hano, to, że Lena nie potrafiła przez osiemnaście lat wykuć na blachę kilku neutralnych zdań o ulubionym kolorze nie oznacza jeszcze, że jest AŻ TAK głupia.

A te strony... to naprawdę niesamowite, Lena, na pewno by ci się spodobało, gdybyś tylko tam zajrzała. Są ukryte. Linki są zazwyczaj wbudowane w zwykłe rządowe strony, ale sama nie wiem, jakoś się czuje, że coś jest z nimi nie tak, rozumiesz? Nie pasują tam.

…

…

… Rządowe strony.

Linki do nielegalnych witryn są wbudowane w rządowe strony.

I nikt nie orientuje się, że tam są.

Pomijając, rzecz jasna, nastolatki z zerową wiedzą informatyczną, które szóstym zmysłem wyczuwają, że link do zakładki „stypendia naukowe” to w rzeczywistości zakamuflowana ścieżka prowadząca wprost do teledysku „Despacito”.

...Oliver, czy ty naprawdę starasz się prześcignąć Cass w kategorii „Najbardziej kuriozalne pomysły na życie w dystopii”?

– Bezpieczne? Jak to może być bezpieczne? Ten facet, którego spotkałaś, ten cenzor... przecież jego praca polega właśnie na tym, by wyłapywać ludzi na tyle głupich, że zamieszczają w sieci takie rzeczy...

Leno, błagam, ratuj się z tego uniwersum, zanim dopadnie cię klątwa Mary Sue Serii!

– Oni nie są głupi, tak naprawdę są niesamowicie inteligentni...

– Nie wspominając o porządkowych, o patrolach, o straży młodzieżowej czy o godzinie policyjnej, ani o segregacji i o wszystkim, co czyni z tego najgorszy pomysł pod słońcem...

Rozmawiałam już z Brygadą N i wujem Jebem, chętnie cię przygarną. Jeb i Charlie obiecali, że zastrzelą każdego typa z florą na głowie, który spróbuje zapuścić się w okolice kryjówki. Emmett z kolei dał mi słowo, że nawet nie będą musieli marnować kul; zawczasu profilaktycznie urwie łeb każdemu, kto będzie w najmniejszym choćby stopniu przypominał Warda.

– Okej. – Hana podnosi ręce, a potem uderza nimi głośno o uda, aż z wrażenia podskakuję. – Okej. Niech ci będzie. To zły pomysł. Ryzykowny. Ale wiesz co? Mam to gdzieś.

- Precz z ciemiężeniem ludu! Precz z remedium! Precz z Małym Bratem! ...Dzień dobry, panie Andrews! Jak tam, w domu wszyscy zdrowi?

– A co ze mną? – wyrzucam z siebie wreszcie, ze wszystkich sił starając się opanować drżenie głosu.

– Czuj się zaproszona. Dziesiąta trzydzieści, Roaring Brook Farms, Stroudwater. Muzyka i taniec. Jednym słowem, zabawa. Coś, na co chyba zasługujemy, zanim wytną nam połowę mózgu.

- Nie przejmuj się, jeśli nie zapamiętałaś – Hana wyciąga w moją stronę plik jaskraworóżowych ulotek. - Śmiało, weź sobie jedną. Pozostałe dwadzieścia rozdam sąsiadom, a te, które mi zostaną porozklejam na okolicznych drzewach. Im nas więcej, tym weselej!

Lena przypomina Hanie, że mają już plan na ów wieczór – plan, który ustaliły dobre dziesięć lat temu (nie zdradza jednak jego szczegółów), ale przyjaciółka beztrosko odpowiada, że czasy się zmieniają. Lena jest zrozumiale zraniona i z trudem powstrzymuje łzy.

Podchodzę do jej łóżka i zaczynam zbierać swoje rzeczy. Jak na złość plecak się przewrócił, na kołdrę wysypały się strzępy papieru, opakowania po gumie do żucia, monety i długopisy.

Dogodny Atak Marysujkowej Niezdarności odhaczony.

Może Hana poczuła się źle, ponieważ jej głos nieco mięknie.

– Mówiłam poważnie, Lena. Powinnaś to przemyśleć. Nic nam nie grozi, obiecuję.

Pomijając już absurdalność tego stwierdzenia – Hano, chyba nie rozumiesz, że to akurat nie ta kwestia zabolała Lenę najbardziej.

– Tego akurat nie możesz obiecać. – Biorę głęboki oddech, pragnąc teraz jedynie, by głos przestał mi drżeć. – Wiesz o tym. Nie możesz być pewna.

– A ty nie możesz tak ciągle wszystkiego się bać.

I to przepełnia czarę. Odwracam się, wściekła, czując, jak coś we mnie pęka i czarna masa tłumionych emocji wypływa na powierzchnię.

– Oczywiście, że się boję. I mam prawo się bać.

Brawo, Leno! Przemów tej rozwielitce do rozsądku, skoro najwyraźniej przez osiemnaście lat nie zauważyła, w jakim świecie żyje...

A ty może i się nie boisz, bo masz to swoje idealne życie, idealną rodzinę i wszystko wokół siebie również idealne. Co ty w ogóle wiesz o życiu?

… tylko może jednak niekoniecznie w ten sposób.

– Idealne? Tak właśnie myślisz? Uważasz, że moje życie jest idealne? – Jej głos jest cichy, lecz przepełniony gniewem. Mam ochotę się od niej odsunąć, jednak zmuszam się do pozostania w miejscu.

– Tak. Właśnie tak myślę.

Hana znowu wydaje z siebie krótki, metaliczny śmiech.

– Więc właśnie tak ci się wydaje? Że niczego mi w życiu nie brakuje? – Obraca się z wyciągniętymi ramionami, jakby obejmowała nimi cały pokój, dom, wszystko wokół. Po tych słowach robi mi się nieswojo.

– A co jest nie tak?

– Wszystko, Lena. – Hana kręci głową.

Bardzo to przejmujące, szkoda tylko, iż na tym etapie serii Hana nie ma jeszcze właściwie żadnego powodu, by robić z siebie biedną małą bogatą dziewczynkę, w związku z czym jej uwagi brzmią mniej jak próba zwrócenia przyjaciółce uwagi, że nie ma co oceniać innych po pozorach, a bardziej jak dziecinna próba nakręcenia dramy dla samej dramy.

– Słuchaj, nie zamierzam cię przepraszać. Wiem, że masz powody, by się bać. To, co się stało z twoją mamą, było straszne...

Nie mieszaj do tego mojej mamy – przerywam jej, wciąż najeżona.

– Ale nie możesz ciągle winić jej o wszystko. W końcu zmarła dwanaście lat temu.

Co ma piernik...

Gniew zasnuwa mi umysł gęstą mgłą. Mój mózg pracuje na pełnych obrotach jak wirówka, rozbryzgując wokół pojedyncze słowa. Strach. Wina. Pamiętaj. Mama. Kocham cię. Tak, teraz widzę, że Hana rzeczywiście jest wężem – czekała tak długo, żeby mi to powiedzieć, czekała na dogodny moment, żeby mnie ukąsić głęboko i boleśnie.

– Odwal się. – Z całej tej kotłowaniny słów na zewnątrz wychodzą ostatecznie tylko te dwa. Hana podnosi ręce do góry.

– Słuchaj, Lena, chciałam ci tylko powiedzieć, że powinnaś odpuścić. Nie jesteś taka jak ona. I nie skończysz jak ona. Nie masz tego w sobie.

...do wiatraka?

Nie, naprawdę: o co chodzi z tą psychoanalizą dla ubogich? Nawet, gdyby Lena faktycznie żyła w nieustannym strachu przed delirią, który to lęk byłby w głównej mierze spowodowany losami jej matki (co zresztą jest faktem) – jak ma się to do całkowicie zdroworozsądkowego veta dla nielegalnej imprezy, która może je zaprowadzić wprost do Krypt?

– Odwal się. – Wiem, że stara się być miła, ale mój umysł jest zupełnie zablokowany, a słowa wylewają się z moich ust same, spływają kaskadami jedno za drugim, i chciałabym, żeby każde z nich było ciosem, żebym mogła walić ją nimi w twarz: bach, bach, bach, bach. – Co ty o niej nie wiesz? I co wiesz o mnie? W ogóle o niczym nie masz pojęcia.

Słuchajcie, rozumiem obecne rozgoryczenie Leny, ale mimo wszystko odczuwam lekki żal, że uczepiła się w tym momencie owego argumentu z odwłoka, miast wrócić do rzeczywistego sedna problemu – a mianowicie, iż istnieje zasadnicza różnica między odwagą a bezmózgowiem, owa szalona biba zaś zdecydowanie podpada pod kategorię nr 2.

Hana próbuje udobruchać przyjaciółkę, ale ta nie zamierza jej dłużej słuchać i z wściekłością wypada z domu dziewczyny; jest przy tym tak wzburzona, że o mało co nie ląduje pod kołami radiowozu (widziała pani, pani Malinowska, niektórym to się powodzi, tej spod dziewiątki to nawet auto kupili, tak to jest, jak stary co tydzień lata do centrali z whisky z Pewexu...). Szok połączony z emocjami po kłótni sprawia, że Lena zaczyna płakać.

Pocieszam się, że za niecałe dwa miesiące to wszystko przestanie mieć dla mnie znaczenie. Zrzucę to z siebie i odrodzę się nowa, wolna jak ptak szybujący ku niebu. Tego właśnie Hana nie rozumie, nigdy nie rozumiała. Dla niektórych z nas stawką jest coś więcej niż wolność od delirii. Niektórzy z nas, szczęśliwcy, dostaną szansę na odrodzenie, szansę, by stać się kimś nowym, poprawionym, lepszym. Uzdrowionym, pełnym i na powrót doskonałym, jak stal, która wychodzi z ognia lśniąca, twarda i zahartowana. Jedyne, czego pragnę, to obietnica remedium. Niczego więcej nie pragnę i nigdy nie pragnęłam.

I to już wszystko na dziś. A w następnym odcinku... *wzdycha ciężko * zgadnijcie, kto wygrzebuje się spod sterty liści.

Do zobaczenia!

Maryboo