Rozdział II

 

Na początek ogłoszenie: ponieważ Beige pracuje w ten weekend, niniejsza analiza znów jest mojego autorstwa; Beżuś powita Was oficjalnie za tydzień.

„Musimy stale czuwać, by nie dopadła nas choroba. Zdrowie całego narodu, naszych rodzin i naszych umysłów zależy od naszej nieustannej czujności.”

Podstawowe kwestie zdrowotne, [w:] Księga SZZ, wydanie 12

Swoją drogą, to ciekawe; dopisek „wydanie 12” może sugerować, że treść oficjalnej księgi propagandowej co jakiś czas zostaje zmieniona (a przynajmniej, że dopisywane są kolejne nakazy, zakazy i przestrogi), ale podczas lektury nie słyszymy, by narratorka musiała np. wkuwać na blachę nowe wierszyki czy dowiadywała się w szkole o „sensacyjnych” odkryciach w związku z nękającą naród chorobą. Trochę szkoda, bo tego rodzaju wstawki to coś, co autorce w tej serii wychodzi chyba najlepiej.

Dzisiejszym rozdziałem rozpoczynamy właściwą akcję powieści. Nasza bohaterka budzi się wczesnym rankiem „w dzień swojej ewaluacji”, nie informuje nas jednak na razie, czym jest owo wydarzenie.

W pokoju jest jeszcze szaro, światło powoli pełznie po ścianach sypialni należącej do mnie oraz do dwóch córek mojej kuzynki Marcii.

Informacja ta jest o tyle warta zanotowania, że (pomijając jeden, jedyny wątek istniejący na potrzeby przyszłego Imperatywu z Rzyci) podczas czytania tej serii naprawdę łatwo jest zapomnieć, że Carol to babcia, a nie matka owych dziewczynek (a narratorka to ich ciotka, a nie kuzynka).

Młodsza z dziewczynek, Grace, już nie śpi i próbuje wgryźć się w pomarańczę; okazuje się, że nasza protagonistka nie znosi zapachu tego owocu, ponieważ kojarzy jej się z pogrzebem jej matki, podczas którego rodzina karmiła dziewczynę pomarańczami, aby ją czymś zająć i – w domyśle – powstrzymać jej atak płaczu.

Bohaterka podchodzi do Grace i pokazuje jej, jak obrać owoc; dostajemy całkiem niezły opis mdłości, które musi zwalczać podczas owego procesu.

– No jedz – ponaglam ją szturchnięciem, ale dziewczynka tylko spogląda na pomarańczę, więc wzdycham i zaczynam dzielić owoc na pojedyncze cząstki, szepcząc przy tym łagodnie: – Wiesz, Gracie, ludzie byliby dla ciebie milsi, gdybyś się od czasu do czasu odezwała.

Tak przy okazji – to jest właśnie ów wspomniany przeze mnie przed chwilą wątek:

Grace nic nie odpowiada – nie, żebym spodziewała się czegoś innego. Carol przez całe sześć lat i trzy miesiące życia swojej wnuczki nie usłyszała od niej ani słowa – ani jednej sylaby. Ciotka sądzi, że coś jest nie tak z jej mózgiem, ale na razie lekarze nie odgadli, co to jest.

– Jest głupia jak but – westchnęła kiedyś bezceremonialnie, obserwując Grace, która obracała w dłoniach jaskrawy klocek jak piękny i magiczny przedmiot mający się zaraz zamienić w coś innego. Podchodzę do okna, żeby uwolnić się od Grace, od jej wielkich, wpatrzonych we mnie oczu i chudych, zwinnych palców. Tak mi jej żal.

Lekarze w Oliverversum są w takim razie ciency niczym ta część wężowego ciała, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę, biorąc pod uwagę, iż:

a) przyczyna upartego milczenia dziewczynki nie jest zbyt trudna do odgadnięcia i

b) powinna być jeszcze łatwiejsza do rozgryzienia, jeśli weźmie się pod uwagę obsesję tamtejszego społeczeństwa na punkcie wszystkiego choćby luźno związanego z terminem „miłość”.

* rozmyśla* Z drugiej wszak strony, jak się wkrótce przekonamy, Grace jest bodaj jedynym dzieckiem w całej serii, w przypadku którego możemy mówić o jakimkolwiek prawdopodobieństwie psychologicznym, gdy w grę wchodzi rozwój w takiej, a nie innej dystopii – być może to dlatego nieszczęśni doktorzy załamują nad nią ręce? Bycie nieświadomym, że znajduje się w opku YA to zaiste ciężka i prawdopodobnie nieuleczalna przypadłość.

Marcia, matka Grace, nie żyje. Zawsze powtarzała, że nie chciała mieć dzieci. To jeden ze skutków ubocznych zabiegu. Niektórzy uwolnieni od delirii uznają rodzicielstwo za coś odstręczającego.

Kochani, pamiętacie, jak wspominałam w poprzedniej analizie, że jedną z bolączek tej serii jest to, że autorka zdaje się sama nie być pewna, jakie konkretnie oblicza miłości są zakazane w stworzonym przez nią uniwersum? Cóż, dziś czas na odsłonę numer jeden: miłość rodzicielska. Tu trzeba oddać Oliver, że w teorii jest dosyć konsekwentna, utrzymując, że ten rodzaj miłości jest zabijany przez remedium. Jak się w swoim czasie przekonamy, w praktyce owo założenie nie do końca wypala, ale zgodnie z kanonem rodzice nie kochają – nie są w stanie pokochać - swoich dzieci.

...Oliver? Bardzo, bardzo chciałabym wiedzieć, dlaczego owo zjawisko dotyczy tylko „niektórych” wyleczonych. Niezależnie bowiem od tego, czy młode dziewczyny w Oliverversum pragnęły dziecka przed zabiegiem, pozostaje dla mnie wielką zagadką, dlaczego którakolwiek z nich mogłaby go pragnąć już po nim.

W naszym świecie kobieta w ciąży (oczywiście, podobnie ma się sprawa z ojcami, ale w tym przypadku patrzę na całą sprawę z perspektywy Marcii) może mieć nadzieję, że miłość do nowo narodzonego dziecka pomoże jej radzić sobie z wyzwaniami związanymi z opieką nad maluchem. Nie zniwelować (tu Maryboo przypomina sobie uroczą historię opowiedzianą przez jej mamę, kobietę zakochaną w swej córce od pierwszego wejrzenia, która zwykła była płakać rzęsistymi łzami i bluźnić jak szewc, ilekroć przyszło jej przez całą noc wozić w wózku po mieszkaniu małą Maryboo, która przez pewien czas nie była w stanie zasnąć w żaden inny sposób) - ale pomóc przezwyciężyć trudności w rodzaju chronicznego zmęczenia, niewielkiej ilości czasu dla siebie czy poczucie zagubienia w nowej roli. Wiele z nich może też liczyć na wsparcie kochającego partnera, rodziny czy przyjaciół.

Te z kobiet, które cierpią z powodu PPD, mogą sięgnąć po pomoc w postaci leków, terapii czy grup wsparcia, a także mieć nadzieję na to, że gdy uda im się pokonać poporodową depresję lub zaburzenia, zdołają nawiązać więź ze swoim dzieckiem.

Kobiety w Oliverversum nie mają tego rodzaju przywilejów.

Kochani, spójrzcie na kolejny akapit książki:

Na szczęście przypadki całkowitej obojętności – kiedy matka lub ojciec nie potrafią stworzyć „normalnych, wynikających z odpowiedzialności i poczucia obowiązku więzi” z własnymi dziećmi do tego stopnia, że gdy te płaczą, są w stanie je utopić, udusić lub zatłuc na śmierć – są rzadkie.

Z obu cytatów wyłania się prosty wniosek – brak chęci do opieki nad noworodkiem jest w DelirioStanach uznawany za coś anormalnego. Bycie rodzicem oznacza, że musisz sprostać wyzwaniom, jakie stawia przed tobą owa funkcja – wychować Modelowego Obywatela, niezależnie od swoich pobożnych życzeń. I najwyraźniej większości populacji udaje się to bez większego wysiłku.

Autorko, nie chcę cię martwić, ale ludzkość jakby tak nie działa.

Nieliczne z tych bobasów, które przeżyłyby w tego rodzaju społeczeństwie, raczej nie byłyby w stanie w nim bezproblemowo funkcjonować (ale tym aspektem sprawy zajmiemy się w swoim czasie). Spójrzmy jednak, jak wygląda cała ta sytuacja z perspektywy matek żyjących w Oliverversum.

Najpierw zachodzisz w ciążę, chociaż nie masz na to najmniejszej ochoty – bo i czemu miałabyś mieć? Przez najbliższe dziewięć miesięcy ciągle będą cię męczyć jakieś dolegliwości, staniesz się gruba i będziesz dźwigać dodatkowy ciężar.

Później spędzasz kilka lub kilkanaście godzin podczas tortury zwanej porodem.

Nagrodą za cały ten wysiłek jest bezbronna i niezaradna istota, która funkcjonuje wyłącznie w trybach: „daj jeść”, „zmień pieluchę” i „teraz nie chcę spać, teraz masz mnie zabawiać”. Musisz podporządkować jej swoje zwyczaje, plan dnia i sporą część dalszego życia. Musisz o nią dbać, ubierać ją, zabierać do lekarza, pilnować, by odrabiała lekcje i wydawać na nią mnóstwo forsy.

Nie masz przy sobie nikogo poza kompletnie obojętną rodziną i równie obojętnym (i walczącym z tego samego rodzaju demonami) mężem, możesz zatem zapomnieć o jakimkolwiek wsparciu. Zresztą wsparcie w ogóle ci się nie należy – twoim psim obowiązkiem jest dać krajowi nowego, doskonale ułożonego, grzecznego i zdrowego obywatela, a jeśli sobie z tym nie radzisz, to, no cóż, najwyraźniej jesteś kolejną wadliwą jednostką, której nieudany zabieg pomieszał w głowie i którą w takim razie należy spisać na straty.

A jako wisienka na torcie – przyczyna całego tego zamieszania jest ci całkowicie obojętna i pozostanie taką do końca swych dni. Przy czym „obojętność” to najlepsze, na co możesz liczyć w swojej sytuacji; bardziej prawdopodobne jest bowiem, że kompletnie znienawidzisz swoje dziecko już podczas jego pierwszych dni życia. Tutaj znajdziemy historie kobiet, które doświadczyły tego na własnej skórze; różnica polega na tym, iż one mogły przynajmniej mieć nadzieję na poprawę swojej sytuacji.

Naprawdę, Oliver: sądzisz, że rządowa propaganda czy nawet widmo prawnych konsekwencji powstrzymałoby doprowadzoną do ostateczności matkę od zatłuczenia niemowlaka - a w najlepszym przypadku, od porzucenia go w cholerę? I to wyłącznie zakładając, że jakakolwiek kobieta w tym uniwersum chciałby ryzykować seks bez zabezpieczenia lub nie poddałaby się aborcji przy pierwszej nadarzającej się okazji. Jasne, z pewnością znalazłyby się i matki, który postanowiłyby dzielnie dźwigać ów ciężar dla dobra partii narodu (a także takie, którym trafiłyby się wyjątkowo niekłopotliwe bobasy i/lub byłoby je stać na nianię) – ale znaczna część żeńskiej części tamtejszego społeczeństwa powinna uciekać z krzykiem na sam dźwięk słowa „macierzyństwo”.

Komisja ewaluacyjna uznała mimo wszystko, że Marcia powinna mieć dwójkę dzieci.

Aha, czyli o tym, ile masz mieć dzieci, decydują Siły Wyższe? Cóż, to wyjaśnia przynajmniej, dlaczego ktokolwiek w tym uniwersum decyduje się na potomstwo.

Wtedy wydawało się, że to dobra decyzja.

...Przez „wtedy” rozumiesz ten okres, kiedy zarzekała się, że wizja posiadania dzieci ją brzydzi?

Jej rodzina osiągnęła podczas dorocznej kontroli wysoką ocenę stopnia stabilizacji.

Jakim cudem? Jak już wspominałam, nie słyszymy nic o terapeutach czy medykamentach; jeśli nasza narratorka mówi prawdę (a nie dostaniemy żadnego dowodu, że jest inaczej), to nie bardzo wiem, w jaki sposób na stempelek z uśmiechniętą buźką mogła sobie zasłużyć osoba, która z punktu widzenia systemu od początku zapowiadała się problematycznie.

Jej mąż był szanowanym naukowcem. Mieszkali w ogromnym domu przy Winter Street. Marcia sama przygotowywała wszystkie posiłki, a w wolnym czasie, by czymś się zająć, dawała lekcje gry na pianinie.

Formą zapłaty za lekcje były ciężkie dragi; tylko dzięki temu starsza córka Marcii nie skończyła w bidulu, a młodsza – z odciętą głową.

Jednak gdy jej męża oskarżono o sympatyzowanie z ruchem oporu, wszystko się zmieniło. Wraz z dziećmi, Jenny i Grace, musiała się przeprowadzić z powrotem do swojej matki, a mojej ciotki, Carol, i od tej pory wszędzie, gdzie się pojawiły, towarzyszyły im szepty i wytykanie palcami.

Wow.

Wielki Brat (musimy mu wymyślić jakąś ładną, pasującą do tego uniwersum nazwę; jakieś propozycje, kochani czytelnicy?) ssie, gdy w grę wchodzi karanie zdrajców systemu.

Autorko, no bez jaj. To jest los, jaki czeka rodziny wywrotowców? Plotki pani Jadzi spod trójki z panią Halinką z parteru? Jakim cudem ten system jeszcze nie runął, skoro najgorsze, co może spotkać bliskich opozycjonistów, to zszargana opinia wśród sąsiadów? Jestem pewna, że spora część rodzin buntowników jakoś zniosłaby tego rodzaju reperkusje. Gdzie pokazowe zsyłanie trzech pokoleń klanu winnego do obozu pracy? Gdzie zmuszanie wywrotowca, by udowodnił swą lojalność dla systemu przez ojcobójstwo? W najłagodniejszym wypadku – gdzie wyrzucenie poza nawias społeczeństwa, zmuszenie do życia w biedzie, odcięcie od przywilejów w rodzaju możliwości zdobycia legalnej pracy? Nawet jeśli uznamy, że buntownika nic nie łączy emocjonalnie z jego rodziną i walczy za samą ideę, powinien istnieć jakikolwiek straszak, który zagwarantowałby, że familia będzie gotowa wydać niepokornego rebelianta. Konieczność znoszenia krzywych spojrzeń pani z warzywniaka to niezbyt wysoka cena za bycie spokrewnionym z wrogiem systemu.

Aha, no właśnie – buntownicy. W tej książce też ich zobaczymy; wygląda na to, że obecnie żadne uniwersum YA nie może istnieć bez własnego Miecia i Henia. Niestety, istnieje spore prawdopodobieństwo, że tym razem nie będziemy mieli specjalnych powodów, by trzymać za nich kciuki.

Grace nie mogła jednak tego pamiętać. Zdziwiłabym się, gdyby w ogóle pamiętała swoich rodziców.

To zdanie jest nieco dziwne, biorąc pod uwagę, czego w swoim czasie dowiemy się o dziewczynce, ale będę wspaniałomyślna i uznam, że autorce chodzi tu o pamiętanie szczegółów dotyczących życia z rodzicami, a nie ich istnienia jako takiego.

Mąż Marcii zniknął jeszcze przed rozpoczęciem procesu i pewnie było to dla niego najlepsze wyjście z sytuacji.

...tak, to dosyć oczywiste. Mnie ciekawi raczej, jak to zrobił – czy od chwili wykrycia zdrajca nie znajdował się pod ścisłym nadzorem?

Większość z nich to procesy pokazowe. Sympatycy niemal zawsze skazywani są na śmierć. Nieliczni, którym udaje się tego uniknąć, kończą w Kryptach, gdzie odsiadują wyrok potrójnego dożywocia.

Innymi słowy, zdrada Nowego Wspaniałego Świata to nie w kij dmuchał. No, chyba że jesteś synem czy siostrą jednego z więźniów skazanych na najwyższy możliwy wyrok, wtedy Siły Wyższe pogrożą ci paluszkiem, a chłopiec rozwożący poranną prasę zawsze wrzuci gazetę do ogrodu sąsiada.

Marcia doskonale o tym wiedziała. Carol uważa, że właśnie dlatego serce odmówiło jej posłuszeństwa zaledwie kilka miesięcy po zniknięciu męża, gdy została oskarżona zamiast niego.

Z tego wynikałoby, że odpowiedzialność zbiorowa jednak istnieje – ale tylko w wypadku, gdy sam zainteresowany dał dyla, a władzom muszą się zgadzać statystyki. O co właściwie zresztą oskarżono Marcię? O bycie członkinią ruchu oporu? Niemożliwe, w takim układzie zostałaby zatrzymana razem ze swoim mężem. O pomoc zbiegowi w ucieczce? Miałoby to większy sens, ale jak się w swoim czasie przekonamy, rodziny uciekinierów nie są narażone na tak poważne konsekwencje jak własny proces.

Dzień po otrzymaniu wezwania do sądu szła ulicą i nagle – bach! Atak serca. Serce to wrażliwy organ. Dlatego trzeba na nie uważać.

Czyżby zawał? Cóż, zgodnie z logiką poprzedniego rozdziału świadczyłoby to o tym, że Marcia jednak kochała swojego męża. Albo instytucję sądu. Ciężko jednoznacznie orzec, ale tak czy inaczej jej sercem najwyraźniej targały dzikie żądze.

Do sypialni bohaterki wkracza ciotka Carol; chce wiedzieć, czy dziewczyna denerwuje się przed ewaluacją. Bohaterka kłamie, że nie, ciocia jednak rozpoznaje blef i proponuje, by po porannej toalecie jeszcze raz przećwiczyły odpowiedzi.

Nie znoszę, jak ludzie na mnie patrzą. Tak, wiem, powinnam się z tym oswajać. W czasie egzaminu przez jakieś dwie godziny będę czuć na sobie wzrok czteroosobowej komisji ewaluacyjnej, ubrana zaledwie w cienkie, plastikowe, półprzezroczyste szpitalne ubranie, które pozwoli im obserwować reakcje mojego ciała.

Czy to jakiś podstępny zabieg Sił Wyższych, które w ten sposób uzasadniają bezczelne gapienie się statecznych niewiast i mężów na półnagie ciała młodzieży? Bo w innym przypadku nie bardzo rozumiem, na co komisji widok biustu tudzież pępka egzaminowanych; większość nerwowych symptomów (wykręcanie rąk, pocenie się, podrygiwanie stopą) można doskonale zaobserwować bez rozbierania zainteresowanych. Nie, żeby tak czy inaczej miało to większy sens – egzaminowani są jeszcze przed zabiegiem, ich nerwy nie powinny być zatem niczym nadzwyczajnym, biorąc pod uwagę, że w ten dzień niejako waży się ich przyszłość. Ale cóż, jak się wkrótce przekonamy, proces ewaluacji generalnie ma niewiele wspólnego z jakąkolwiek logiką.

Ciotka stwierdza, że nasza bohaterka ma szansę zdobyć nawet osiem punktów, ale jeśli się nie ogarnie, nie ma co liczyć na więcej niż sześć (tym diamentem zajmiemy się za chwilę).

Ostatni rok szkoły dobiega końca i jedynym testem, który mam jeszcze przed sobą, jest właśnie ewaluacja. Przez minione cztery miesiące zdawałam różne egzaminy końcowe – matematykę, fizykę, ustny i pisemny z języka, socjologię, psychologię oraz fotografię jako przedmiot fakultatywny.

Matematyka, fizyka – jak najbardziej ok. W dystopii walczącej z emocjami sensowny jest nacisk kładziony na przedmioty ścisłe.

Język – jak się przekonamy, lektury są tu interpretowane według Jedynego, Słusznego Klucza (a sam przedmiot mógł się wszak skupiać głównie na gramatyce), zatem także ok.

Socjologia, psychologia – nie wiemy, czego nauczano bohaterkę, ale możemy przyjąć, że postanowiono wykorzystać te przedmioty jako tubę propagandową do forsowania modelu Jedynych Słusznych Więzi Międzyludzkich i Jedynego Słusznego Modelu Osobowości (po Zażyciu Remedium). Miło byłoby zobaczyć, czy faktycznie tak się sprawy mają, ale niech będzie.

Największy problem mam z fotografią. Jak się wkrótce przekonamy, Siły Wyższe dążą do anihilacji wszystkiego, co może wzbudzać w ludziach tęsknotę za wzruszeniami i silniejszymi emocjami; skąd zatem w programie nauczania robienie zdjęć, dzięki którym można unieśmiertelnić to, co nas porusza? Możemy oczywiście przyjąć, że fotografia w tym świecie ogranicza się do cykania oficjalnych fotek do dokumentów czy uwieczniania ważnych wydarzeń z życia społeczności, ale w takim układzie przydałoby się jakieś wytłumaczenie dla umieszczenia tego przedmiotu w programie zajęć.

Za kilka tygodni powinnam poznać wyniki, ale jestem prawie pewna, że poszło mi całkiem dobrze i dostanę się na studia. Zresztą zawsze dobrze się uczyłam. Teraz czekam, aż komisja akademicka oceni moje plusy i minusy i wybierze odpowiednią dla mnie uczelnię i kierunek.

Drodzy czytelnicy, spójrzcie tylko! Bohaterka, która docenia wartość nauki i chce dostać się na dobry kierunek studiów!

...Ciekawe, kiedy jej przejdzie.

Ewaluacja jest ostatnim etapem wiodącym ku temu, żebym mogła zostać sparowana. W ciągu najbliższych miesięcy komisja przyśle mi listę czterech lub pięciu najbardziej odpowiednich kandydatów.

Innymi słowy, Wielki Brat nie narzuca nikomu z góry jednego, jedynego partnera; dostaje się pewną pulę kandydatów, z której można wybrać osobę, która najbardziej nam pasuje (jak się przekonamy, osobiste preferencje nie oznaczają jeszcze, że zostaniemy sparowani dokładnie z tą osobą, która najbardziej przypadła nam do gustu, ale komisja stara się, by końcowy efekt był satysfakcjonujący dla zainteresowanych stron).

Jeden z nich zostanie moim mężem, gdy skończę studia (o ile się dostanę; dziewczyny, które oblewają egzaminy, wychodzą za mąż zaraz po szkole średniej).

Dlaczego tylko dziewczyny? Facetów powinno wszak obowiązywać dokładnie to samo prawo; skoro nie kształcisz się dalej na chwałę ojczyzny, masz poświęcić się tworzeniu podstawowej komórki społecznej i dać znacznie przetrzebionemu przez wewnętrzne walki państwu nowych obywateli. Jak dla mnie, dużo logiczniejszym byłoby dzielenie eliminacji na dwie części, niezależnie od płci: „etap pierwszy” dla tych, którzy zostali przyjęci na studia i „etap drugi”dla tych, którzy kończą na ogólniaku i którzy w ciągu – powiedzmy – kilku następnych miesięcy mają obowiązek założyć rodzinę.

Komisja zrobi wszystko, co w jej mocy, by połączyć mnie z kimś, kto osiągnął podczas ewaluacji podobny wynik. Starają się unikać dużych dysproporcji w poziomie inteligencji, temperamencie, pochodzeniu i wieku, chociaż czasem słyszy się straszne historie o ubogich osiemnastolatkach wydawanych za bogatych osiemdziesięciolatków.

Biorąc pod uwagę, że ewaluacja odbywa się zaraz po skończeniu ogólniaka/studiów, owi osiemdziesięciolatkowie są zapewne wdowcami, którzy poszukują kolejnej żony. Co rodzi kolejne pytanie – jak w zasadzie działa ów proces? Czy każdy musi wziąć udział w obowiązkowym parowaniu po zakończeniu edukacji, a w przypadku rozwodu/śmierci współmałżonka nazwisko rozwiedzionego/wdowca jest ponownie wrzucane do kosza z napisem „kawaler/dama do wzięcia”? W serii pojawi się pewien wątek, który potwierdzałby tę teorię, ale spotkamy się również i z takim, który zdaje się jej zaprzeczać.

Pomijając wszystko, powyższy koncept brzmi trochę jak „kupowanie” sobie żony, co byłoby nieco dziwne, biorąc pod uwagę, że ewaluacja to jednak nie agencja matrymonialna; jakie są szanse, że osiemnastoletniej dziewczynie system dopasuje faceta w wieku jej dziadka? Sami zainteresowani nie mają wszak wpływu na proces ewaluacji, toteż przyjście nadzianego emeryta do komisji ze słowami „Znajdźcie mi ładną, długonogą blondynkę” raczej niczego by tu nie załatwiło.

Schody zaczynają skrzypieć i za chwilę w drzwiach pojawia się Jenny, siostra Grace. Ma dziewięć lat i jest wysoka jak na swój wiek, ale bardzo chuda: sama skóra i kości, a do tego klatka piersiowa zapadnięta niczym wypaczona blacha do pieczenia. Wiem, że nie powinnam tak mówić, ale nie przepadam za nią.. Ma tak samo nieprzyjemny wyraz twarzy jak miała jej matka.

Oho, wygląda na to, że poznaliśmy pierwszego antagonistę tej serii.

Jenny staje obok Carol i wbija we mnie wzrok. Mam zaledwie metr pięćdziesiąt siedem wzrostu, a Jenny jest tylko kilka centymetrów niższa ode mnie.

Swoją drogą, kolejna zagadka – dlaczego tyle Mary Sue literatury YA jest niskich?

Wiem, że martwią się, jak wypadnę podczas ewaluacji. Im również zależy na tym, żebym została sparowana z kimś odpowiednim. Jenny i Grace mają do zabiegu jeszcze mnóstwo czasu. Jeśli uda mi się dobrze wyjść za mąż, za kilka lat będą miały z tego wymierne korzyści. Być może ucichną wtedy wszystkie szepty i urywane słowa, które jeszcze dziś, cztery lata po skandalu, towarzyszą nam wszędzie, niczym szmer liści niesiony przez wiatr: sympatycy, sympatycy, sympatycy.

Tak, autorko, wiemy; pani Jadzia im nie odpuści. Jakieś inne, autentyczne konsekwencje bycia powiązanymi z wrogami systemu? Ewaluacja, która z automatu przyzna im zero punktów i najgorszych możliwych kandydatów na małżonków (najprawdopodobniej spokrewnionymi z innymi sympatykami)? Brak możliwości wstępu na studia, a co za tym idzie – zdobycia lepiej płatnej pracy? Cokolwiek?

A tak w ogóle...Jakim cudem ktokolwiek w tej rodzinie w ogóle zakłada, że bohaterka ma szansę na porządną przyszłość? Sama to dopiero co przyznałaś, narratorko: twoja familia jest naznaczona piętnem zdrady kraju. Spodziewanie się dużej liczby punktów tylko i wyłącznie na podstawie ładnie udzielanych odpowiedzi to jakieś kuriozum; w twojej sytuacji powinnaś zaklinać los, żeby pozwolono ci choćby popatrzeć na wnętrze uniwerku przez okno.

To jedynie nieco lepsze od innego słowa, snującego się za mną przez lata po śmierci mamy, niczym syk wijącego się węża, który pozostawia po sobie ślad trucizny: samobójstwo. Słowo wstydliwe, słowo, które wymawia się szeptem, niewyraźnie lub mimochodem; słowo, które można z siebie wydobyć, zasłaniając usta rękami lub wymamrotać w gronie najbliższych. Jedynie w moich snach rozlega się ono głośno jako krzyk.

Innymi słowy, podwójnie przegwizdane; nie dość, że mają w rodzinie rebeliantów, to jeszcze samobójców (na razie nie wiemy, co było powodem, ale najwyraźniej w tej rzeczywistości odbieranie sobie życia nie jest dobrze widziane). Naprawdę, jakim cudem nasza bohaterka w ogóle liczy na porządny wynik w procesie ewaluacji?!

– Czy Lena wychodzi dzisiaj za mąż? – pyta ją [Carol] Jenny głosem przypominającym monotonne brzęczenie pszczół w upalny dzień.

– Nie bądź głupia – odpowiada ciotka tonem pozbawionym irytacji. – Wiesz, że nie może wyjść za mąż, dopóki nie będzie wyleczona.

Zapewne wie, dlatego nie bardzo rozumiem, dlaczego ów dialog w ogóle znalazł się w książce. To przecież nawet nie jest tak, że autorka wkłada tu bohaterom w usta zdania, które z ich perspektywy powinny brzmieć bezsensownie, żeby poinformować o czymś nowym czytelnika; na tym etapie wszyscy już raczej się domyślili, że ślub w Oliverversum następuje po przyjęciu remedium (a jeśli nawet autorka wątpi w naszą inteligencję, to mogła po prostu zawrzeć tę informację w wewnętrznym monologu narratorki).

BTW – wreszcie poznaliśmy imię naszej protagonistki.

Na dźwięk słów „wyjść za mąż” robi mi się sucho w ustach. Każdy wstępuje w związek małżeński, gdy zakończy właściwy dla siebie etap edukacji. Taka jest kolej rzeczy.

A nie mówiłam?

Lena wspomina, że myśl o małżeństwie ją przeraża; nigdy nie rozmawiała dłużej z żadnym niespokrewnionym z nią mężczyzną, bowiem kontakty między niewyleczonymi przedstawicielami odmiennych płci są zakazane.

A jeśli, nie daj Boże, nie zdam egzaminów końcowych, wyjdę za mąż, jak tylko zostanę wyleczona, czyli za niecałe trzy miesiące. I czeka mnie wtedy noc poślubna.

A właśnie – seks. Oliver, jak wygląda w twoim uniwersum kwestia seksu? Czy młodzi ludzie mają na ten temat jakiekolwiek pogadanki? Jak absolutne odseparowanie od siebie dziewczyn i chłopaków wpływa na ich proces dojrzewania? Czy w ogóle wiedzą, na czym polega rozmnażanie? A jeśli tak, to czy są w stanie dojrzeć korelację między swoją burzą hormonalną a seksem jako takim?

Tyle pytań, tyle pytań; czas pokaże, czy kolejne rozdziały zaspokoją naszą ciekawość w tej kwestii.

Powietrze wciąż przesycone jest intensywnym zapachem pomarańczy i znowu czuję falę mdłości. Żeby ją powstrzymać, kryję twarz w ręczniku i biorę głęboki wdech.

Z dołu dobiega szczęk naczyń. Carol wzdycha i spogląda na zegarek.

– Musimy wyjść za niecałą godzinę – oznajmia. – Lepiej zacznij się szykować.

I to już wszystko na dziś. A w następnym odcinku: udajemy się na ewaluację.

Zostańcie z nami!

Maryboo