Część VI

W Głuszy zawsze ktoś jest chory.

Cóż, nie powiem, aby szczególnie mnie to zdumiewało; przy waszym trybie życia, na które składa się m.in. jedzenie brudnymi łapami tuż po defekacji zadziwia mnie raczej, że większość z was całkiem nieźle się trzyma.

Gdy sama odzyskuję siły na tyle, by się przenieść z infirmerii na materac na podłodze, moje miejsce zajmuje Squirrel, a po Squirrelu przychodzi kolej na Dziadka. W nocy podziemie rozbrzmiewa kaszlem, wymiotami i gorączkowym mamrotaniem: odgłosami choroby, które przenikają przez ściany i napełniają nas lękiem.

Zaraz, zaraz; panowie zrobili sobie przecież swój własny fort z koca, z tabliczką „Dziewczynom wstemp fsbroniony” wiszącą nad wejściem. Dlaczego zatem niedomagających Squirrela i Dziadka przeniesiono do pomieszczenia, w którym kiedyś leżała Lena? Wiemy, że w tym samym „budynku” znajduje się wiele materacy, pełni więc on najpewniej rolę noclegowni dla kobiet. A skoro tak – to dlaczego izolatka dla wszystkich chorych jest położona w tym samym miejscu, co sypialnia dziewcząt?

I skoro już przy tym jesteśmy – jakiż to geniusz strategii (cóż, wszyscy wiemy, jaki...) wymyślił, żeby infirmeria znajdowała się w tym samym obiekcie, co sypialnia i jadalnia?! Macie tu całkiem sporo budowli, które w jako-takim stanie przetrwały nalot; czy naprawdę nie dało się zaadaptować żadnej z nich tak, aby...

Problemem jest przestrzeń i bliskość. Żyjemy jedno na drugim, oddychamy i kichamy na siebie, wszystko jest wspólne.

...uniknąć tego rodzaju oczywistych problemów?

Słowo daję, zaczynam podejrzewać, że Raven chce, aby wszyscy tu obecni wyzionęli ducha w ciągu maksimum roku.

A do tego nic i nikt nie jest tak naprawdę czysty.

Ech, głowa do góry, mała; być może w ciągu następnego półwiecza ktoś z was wpadnie w końcu na genialny pomysł, aby wystrugać sobie łyżkę.

Głód nie daje nam spokoju, rozstraja nas nerwowo. (...) Mija dzień, potem dwa. Prowiant jeszcze nie przybył.

Primo: żyjecie w lesie, w New Hampshire. Jeżeli wierzyć Internetom, musicie się bardzo postarać, aby paść tu z głodu. A nie wspominam już nawet o tym, że istnieje jeszcze opcja pod tytułem „różnorakie roślinki”.

Naprawdę – jeżeli przez cały ten czas nadal nie rozkminiliście, jak skombinować sobie papu, to Matka Natura ewidentnie chce wyeliminować was z kręgu życia dla dobra reszty ludzkości.

Secundo: Jak właściwie działa komunikacja na linii pseudo skauci – sprzymierzeńcy, skoro:

a) uciekinierzy nie mają pojęcia, kiedy dokładnie spodziewać się dostaw i

b) paczki od cioci z krainy Małego Brata zawierają najróżniejsze dobra, od żarcia, przez leki po płyn do mycia naczyń? Ktoś z obozu ma jakiś sposób na składanie zamówień, czy też pan Zdzisio przywozi to, co akurat ostało mu się w magazynie – nieważne, czy to zupa w torebkach, czy kredki świecowe?

Każdego ranka ktoś wychodzi, by sprawdzić informacje. Domyślam się, że w jakiś sposób komunikują się z sympatykami i ruchem oporu po drugiej stronie.

No...to może spytaj, w jaki konkretnie? Pomijając już fakt, że oddałabyś czytelnikom sporą przysługę, jako że wszystkich nas dręczy to zagadnienie, można by pomyśleć, że będziesz chciała jak najszybciej zdobyć informacje, gdzie możesz szukać pomocy i wsparcia w sytuacji kryzysowej...

I to wszystko, co mam tu do roboty: słuchać, obserwować, siedzieć cicho.

...nieważne.

Lenka śni i marzy o swym złotowłosym księciu na białym koniu, a czas nieubłaganie płynie:

Gdy mijają kolejne cztery dni, u wszystkich można już zaobserwować powolność i ociężałość, jak gdybyśmy znajdowali się pod wodą. Garnki wydają mi się niewiarygodnie ciężkie, niemożliwe do podniesienia. Kiedy zbyt gwałtownie wstaję, kręci mi się w głowie.

...Głodujecie od co najmniej kilku dni?

...I nikt z was nie pofatygował się pozbierać jakiegoś zielska albo zapolować na zwierzynę?

...Nie próbujecie przekroczyć granicy, skoro znajdujecie się tylko kilka kilometrów od miasta, a sytuacja najwyraźniej jest kryzysowa?

...Po prostu biernie czekacie na to, aż spadnie wam manna z nieba?

Wiecie co? Trzymam kciuki za to, aby wszystkich was jak najszybciej wymiotło z puli genetycznej.

Muszę spędzać więcej czasu w łóżku, a kiedy z niego wychodzę, wydaje mi się, że wszyscy się na mnie gapią, i czuję niechęć tych ludzi, namacalną i twardą jak mur. Może to tylko moja wyobraźnia, a może nie — w końcu to ja jestem przyczyną ich problemów.

Jakim cudem? Twoja obecność automatycznie pozbawiła ich umiejętności używania rączek, nóżek i mózgu, czy co?

Łowy też przynoszą marne skutki. Roach, ku ogólnej radości, złapał kilka królików. Ale mięso okazało się twarde i żylaste, a gdy podano je na stół, z trudem udało się obdzielić nim wszystkich.

Ach, zatem poznaliście jednak arkana tajnej sztuki zwanej polowaniem? W takim razie kajam się: nie jesteście głupi, a wyjątkowo niezaradni.

Pewnego dnia podczas zamiatania w magazynie — Raven nalega, byśmy dalej pracowali i utrzymywali azyl w czystości —

Idzie jej wprost fenomenalnie; przebłyskiem geniuszu było zwłaszcza ulokowanie sali dla chorych tuż obok kuchni i traktowanie ubrań niczym ścierek do podłogi.

Do magazynu wpadają uradowani Hunter i starsza kobieta o imieniu Miyako; okazuje się, że nadeszła wiadomość „z drugiej strony”.

— Dzisiaj przyjdzie zaopatrzenie. Potrzebujemy pomocy przy odbiorze towaru.

Wiecie co? Jestem podekscytowana niczym dziecko w wigilijny wieczór; nie mogę się doczekać, by zobaczyć, czy pan Wiesio w przypływie hojności nie postanowił spławić kilku paczek Cheetosów.

Miyako chce wiedzieć, czy Lena mogłaby im pomóc w przenoszeniu towaru do kryjówki, ale ta tłumaczy, że nadal jest zbyt słaba. Zapamiętajcie tę informację, a zwłaszcza fakt, że Lena z góry oceniła, że nie ma jeszcze dosyć siły, by przytargać pakunki, pomimo tego, że na dobrą sprawę nie wie, co się w nich znajduje; przyda nam się już za moment.

Jakiś czas później wracają, w dziesięć osób, dźwigając duże, mocne worki na śmieci, śliskie od wody. Umieszczono je w Cocheco River przy granicy, skąd przypłynęły do nas rzeką. Nawet Raven nie jest w stanie zaprowadzić porządku w grupie ani zapanować nad własną ekscytacją.

Wszyscy rozrywają worki na strzępy, wydając radosne okrzyki, gdy przysłane dobra wysypują się na podłogę: puszki fasoli, tuńczyka, kurczaka i zupy, opakowania ryżu, mąki, soczewicy i znowu fasoli, suszone mięso, worki orzechów i płatków śniadaniowych, jajka na twardo włożone do koszy z ręcznikami, plastry opatrunkowe, wazelina, pomadki do ust oraz sprzęt medyczny, nawet nietknięta paczka z bielizną, zawiniątko z ubraniami, butelki płynu do zmywania naczyń i szamponu. Sara przyciska suszone mięso do piersi, Raven wtyka nos w mydło i rozkoszuje się jego zapachem.

Słuchajcie, ja wiem, że ta radość jest zrozumiała, ale niestety, czytając tę scenę nie jestem w stanie czuć niczego poza rozbawieniem, bowiem treść dzisiejszego rozdziału wskazuje dosyć wyraźnie, że owe dobra są nie tyle niezwykle cenną, ale jednak pomocą z zewnątrz, co absolutnym niezbędnikiem, bez którego te ciamajdy nie byłyby w stanie przeżyć dwóch tygodni.

Najwyraźniej nasz los się odmienił, ponieważ kilka godzin później Tack ustrzelą jelenia.

Cóż, rychło w czas, biorąc pod uwagę, że jeśli wierzyć twemu opisowi, znajdowaliście się na skraju głodowej śmierci.

Nasi szczęśliwcy gotują sobie porządny obiadek:

Nakładamy sobie ogromne porcje brązowego ryżu z mięsem duszonym w sosie pomidorowym i suszonych ziołach.

Zioła też muszą wam spławiać?! Naprawdę, z każdym kolejnym akapitem wypadacie coraz lepiej.

Sara płacze ze szczęścia nad talerzem, Miyako ją przytula; ten gest przypomina Lenie o mamie i rozmowie, jaką przeprowadziła na jej temat z Raven:

— Jak ona wygląda? — spytała wtedy Raven, a ja musiałam wyznać, że nie mam pojęcia. Gdy byłam mała, miała długie, delikatne miedziane włosy i okrągłą twarz. Ale po ponad dziesięciu latach spędzonych w Kryptach, portlandzkim więzieniu, gdzie przebywała przez całe moje życie, podczas gdy ja myślałam, że ona nie żyje, wątpię, by przypominała kobietę z moich mglistych dziecięcych wspomnień.

— Na imię ma Annabel — dodałam, lecz Raven już kręciła głową.

No proszę, wreszcie poznaliśmy imię matki naszej Mary Sue!...I nie mogę powiedzieć, by zdumiewało mnie, że jest bardziej poetyckie niż to, które nosi jej siostra.

To chyba ten moment, kiedy mogę wreszcie przygotować drzewo genealogiczne naszej bohaterki, aby nikt z Was nie musiał więcej wysilać się, próbując sobie przypomnieć kim, do diabła, była Marcia (nie znamy jeszcze wprawdzie imienia ojca Leny, ale myślę, że tego rodzaju spoiler jesteście jednak w stanie przeżyć):

Nie ma za co.

...Swoją drogą, dopiero tworząc owo drzewo uświadomiłam sobie, jak dalece w nosie Oliver ma własnych bohaterów; nie wiadomo nawet, jakie nazwisko nosi po ślubie Rachel, co jednakowoż i tak stawia ją w lepszej sytuacji niż męża Marcii, który najwyraźniej nie zasłużył sobie nawet na imię.

— Jedz, jedz — zachęca Miyako Sarę, która je, tak jak my wszyscy, zachłannie: nabieramy ryż rękami, wylizujemy talerze do czysta.

Rany koguta, czy naprawdę nie moglibyście wymyślić jakiegoś sposobu, przy przekazać panu Zenkowi, że przydałoby wam się kilka widelców?

Ktoś z drugiej strony pomyślał nawet, by dołączyć do paczki whisky, owinąwszy ją starannie w bluzę od dresu, i butelka krąży teraz wokół stołu, a wszyscy wznoszą toast.

Pan Jurek (planuję zmieniać mu imię przy każdej sposobności, to ciekawsze), ma dosyć specyficzne priorytety; nic dziwnego, że dogaduje się z Raven i spółką.

Alkohol piłam zaledwie kilka razy w życiu i nigdy nie rozumiałam, co ludzie w tym widzą, ale kiedy nadchodzi moja kolej, pociągam z butelki. Whisky pali mnie w gardle i zaczynam kaszleć. Hunter uśmiecha się szeroko i klepie mnie po plecach, ale Tack niemal wyrywa mi butelkę z rąk, mówiąc oschle:

— Nie pij, jeśli masz zmarnować.

Primo: Niczego nie zmarnowała, zakrztusiła się przy przełykaniu, ale nie wypluła alkoholu z powrotem na stół.

Secundo: Powiedziałabym, że nie wiem, dlaczego autorka na Tru Loffa nr 2 upatrzyła sobie Juleczka, skoro Tack zdaje się być wprost wymarzonym kandydatem według standardów YA, ale tak właściwie to wiem, w związku z czym nie powiem nic i przewrócę tylko oczami, mając nadzieję, że ten pan dla dobra nas wszystkich nie będzie zbyt często otwierał jadaczki.

Gdy butelka trafia do mnie w drugiej rundzie, pociągam nieco większy łyk, a potem kolejny i ciepło wędruje mi do głowy. Po jakimś czasie wszystko przed oczami rozbija się na oderwane od siebie obrazy, jak zdjęcia ułożone w przypadkowej kolejności. Miyako i Lu tańczą w kącie, chwyciwszy się pod ramiona, podczas gdy reszta rękami wybija rytm. Blue śpi zwinięta w kłębek na ławce, a potem Squirrel wynosi ją śpiącą z pokoju. Raven stoi na jednej z ławek i wygłasza mowę o wolności. Ona też się śmieje, jej ciemne włosy wyglądają jak migocząca zasłona.

Swoją drogą, ciekawe, czy ktoś tam zachował jednak trzeźwość umysłu, czy też cały obóz urżnął się niczym stereotypowy wujek Janusz na poprawinach; jeśli to drugie, to byłoby bardzo śmiesznie, gdyby w nocy odwiedził ich niedźwiadek. Albo Hipolit z mamusią.

Potem Tack pomaga jej zejść: jego brązowe ręce chwytają ją w talii i przez chwilę dziewczyna zawisa w powietrzu, w jego ramionach. Ten obraz przywodzi mi na myśl lecące ptaki. A to z kolei — Aleksa.

No, drodzy czytelnicy – widzicie tę subtelną niczym czołg aluzję?

Pewnego dnia Raven zwraca się do mnie niespodziewanie:

— Jeśli chcesz tu zostać, musisz pracować.

— Przecież pracuję.

— Sprzątasz — prostuje. — I gotujesz wodę.

No i? To też praca. Lena trafiła do obozowiska ledwie żywa, powoli dochodzi do siebie. Zmuszanie kogoś do pracy ponad siły to nie kształtowanie charakteru, tylko prosta droga do tego, żeby przemienić rekonwalescenta w kalekę, która nie będzie w stanie pomóc absolutnie w niczym i stanie się – przynajmniej z perspektywy Raven - wyłącznie ciężarem i gębą do wyżywienia.

Reszta z nas przynosi ją, szuka jedzenia, sprawdza wiadomości.

Do kwestii wody przejdziemy wkrótce i uwierzcie mi na słowo, będzie o czym mówić. Jakie jedzenie? Gdyby nie pan Józek, zdechlibyście z głodu, bo szukanie pożywienia na własną rękę najwyraźniej zdarza wam się raz na ruski rok, a efekty są dosyć mizerne. Sprawdzanie wiadomości, jak się w swoim czasie przekonamy, jest ważnym zadaniem, aczkolwiek kłóciłabym się, czy jest to praca cięższa od wysprzątania całego tego bajzlu, w którym żyjecie.

Nawet Babcia nosi wodę, ponad dwa kilometry, w ciężkich wiadrach. A ma sześćdziesiąt lat.

...Raven jest psychopatką. Innego wytłumaczenia tego wątku nie znajduję.

Poczekajcie tylko, aż sami udamy się nad rzeczkę, a to zdanie nabierze cokolwiek gorszego wydźwięku, gdy ujrzymy na własne oczy, jak Raven traktuje kwestię przynoszenia wody.

— Tyle że ja... — Oczywiście Raven ma rację i jestem tego świadoma. Poczucie winy towarzyszy mi codziennie, ciężkie i gęste jak duszne powietrze. Słyszałam raz, jak Tack mówił Raven, że tylko marnuję dobre łóżko.

Doprawdy, ta dwójka jest stworzona dla siebie.

Jakie znów „marnowanie łózka”? Lena zabrała się do grzania wody, ledwo była w stanie ustać na własnych nogach. Wiele można tej dziewczynie zarzucić, ale nie to, że leni się kosztem innych osadników; czuje się jeszcze nie najlepiej, ale stara się, jak może – zamiata, pomaga w kuchni. A zresztą – jeżeli uważacie, że to za mało, to dlaczego, do diaska, nikt nie próbuje jej szkolić w codziennych zadaniach? Niech ktoś zabierze ją ze sobą na poszukiwanie jedzenia i pokaże, jak rozpoznawać jadalne rośliny, albo opowie jej, jak wygląda komunikacja ze światem zewnętrznym. Lena ma to wszystko opanować przez osmozę, czy jak?

— Nie jestem gotowa. Nie mam tyle siły.

Leno, promyczku, nie musisz od razu brać się do rąbania drwa; poproś Raven, żeby wyznaczyła ci nowe zadania, które nie wymagają potężnej krzepy, ale pomogą ci przysłużyć się innym i stopniowo nabierać sił. Ot, spójrz chociażby: wasz magazyn tonie w pogniecionych, ubłoconych ciuchach. Zadeklaruj, że poskładasz wszystko w kosteczkę!

Raven obserwuje mnie przez chwilę w milczeniu, pozwalając, by krępująca cisza rozciągnęła się między nami i żebym poczuła absurdalność swoich słów. Jeśli nie odzyskałam sił do tej pory, jest to tylko moja wina.

Chyba nie pojmuję owej logiki. Ale przyznaję, że tego rodzaju rozumowanie („Jeżeli po morderczej ucieczce przed porządkowymi i kilku dniach wałęsania się po lesie z raną postrzałową nie jesteś w stanie udźwignąć dziesięciu kilo z pieśnią na ustach, to możesz winić tylko siebie”) idealnie wpisuje się w dotychczasowy obraz Raven, więc w zasadzie wszystko gra.

— Wkrótce się stąd wynosimy. Wyruszamy za kilka tygodni. Potrzebna nam będzie każda pomoc.

— Wynosimy się? — powtarzam.

— Idziemy na południe. — Raven odwraca się w stronę wyjścia. — Zamykamy azyl na zimę. — To rzekłszy, zatrzymuje się w pół ruchu. — Rzecz jasna, możesz też zostać tu — dodaje, odwracając się i podnosząc brew. — Aczkolwiek zimy są tutaj zabójcze. Gdy rzeka zamarza, odcina drogę zaopatrzenia. Ale może tego właśnie chcesz?

Hej, Raven! Wiesz, kto jeszcze będzie musiał się udać na południe? Blue i Sara. No wiesz – te małe dziewczynki, które raczej nie zajmują się noszeniem wiader do osady. Czy im też przygotowałaś podobne ultimatum?

Słuchajcie, ja rozumiem, że życie w Głuszy lekkie nie jest i nie można sobie pozwolić na lenistwo i symulanctwo, ale nie mam pojęcia, dlaczego Raven zachowuje się, jakby Lena była rozpuszczonym bachorem, który odmawia wykonywania prac domowych, bo woli w tym czasie malować paznokcie. Jeżeli dziewczyna jest za słaba, by pomóc w cięższych pracach, to tego rodzaju szantaż tylko ją zestresuje i doprowadzi do tego, że z przerażenia porwie się na zadania, które ją przerosną, w efekcie stając się dla grupy kulą u nogi; a jeżeli jednak jest silniejsza, niż jej się wydaje, a Raven chce dać jej do zrozumienia, że może już zabrać się za poważniejsze wyzwania... to po diabła ujmować to w sposób godny czarnego charakteru? Dlaczego nie oznajmić jej czegoś w stylu: „Wiem, że sporo przeszłaś, ale zbliża się zima i każde ręce do pracy są na wagę złota. Musisz zacząć nabierać krzepy do dalekiej podróży; dołącz jutro do naszych myśliwych/osób, które zajmują się przynoszeniem wody i postaraj się pomagać, ile zdołasz”? To przecież nie jest tak, że Lena złośliwie wyleguje się w łóżku do południa, czekając, aż ktoś ją obsłuży.

— Do jutra masz czas na zastanowienie — rzuca mi na odchodne.

Raven, w swej szczodrości dałaś jej następujące opcje: zasuwaj niczym mały samochodzik, niezależnie od tego, czy jesteś na to gotowa, czy nie, albo zamarzaj tu samotnie w zimie. Nie sądzę, by Lena miała się tu nad czym zastanawiać, może poza kwestią, czy śmierć na skutek hipotermii nie byłaby jednak milszą alternatywą od spędzania czasu w twoim towarzystwie.

Następnego ranka Raven potrząsa mną, budząc mnie z koszmaru. (…) Pozostałe kobiety śpią, a pokój wypełnia spokojny rytm ich oddechów.

(...)

— I co postanowiłaś? — pyta mnie szeptem.

— Chcę iść z wami — odpowiadam, ponieważ nic innego nie jestem w stanie powiedzieć.

Czy ktoś z Was ma może ochotę na napisanie fanfika? Chętnie przeczytałabym historię, w której Lena z uśmiechem na twarzy oznajmia Raven, że z dwojga złego wybiera samotne koczowanie w wyziębionej osadzie.

Nie mogę dostrzec, czy się uśmiecha, ale wydaje mi się, że to słyszę: jej usta rozciągają się, dociera też do mnie krótkie westchnienie, które mogłoby być uśmiechem.

— Dobra decyzja.

Raven, jeżeli nocą napada cię łysy drab, przystawia ci nóż do gardła i oznajmia: „Dawaj forsę, albo zginiesz”, oddanie mu portfela nie jest „dobrą decyzją”, tylko smutną koniecznością.

Podnosi wgniecione wiadro.

— Idziemy po wodę.

Serio? Ze wszystkich taktyk, mających na celu zahartowanie Leny, wybierasz akurat tę?

...W sumie nie mogę nawet powiedzieć, że jestem zdziwiona.

Kiedy tutaj przybyłam, pokój sypialny jawił mi się niczym jeden wielki chaos, plątanina szmat, ubrań i osobistych drobiazgów.

Trudno się nie zgodzić.

Z czasem dotarło do mnie, że ten nieporządek jest pozorny. Każdy ma swoje terytorium, małą przestrzeń wydzieloną na jego rzeczy. Narysowałyśmy niewidzialne kółka wokół naszych łóżek, koców albo materaców, i wszystkie pilnujemy tych przestrzeni tak zaciekle, jak psy strzegą swojego terenu.

Przykro mi, żabko – syf ograniczony do konkretnej przestrzeni nadal pozostaje syfem.

Musisz trzymać wszystkie rzeczy w obrębie swojego kółka. Jeśli wyjdą poza nie, przestają być twoje. Ubrania, które wybrałam z magazynu, leżą złożone w rogu mojego koca.

Doprawdy, fantastyczna filozofia, która w żaden sposób nie prowadzi do atmosfery paranoi i wzajemnej podejrzliwości między mieszkańcami. Pomijając już fakt, że mocno rozbawiła mnie moja autorska wizja Dziadka, który ze złośliwym chichotem podkrada nieporządnemu Squirrelowi gacie z krokiem w kolanach – jak owo chomikowanie ma się do samej idei magazynu jako takiego, w którym wszystkie ciuchy leżą luzem?

Wygrzebuję się z pokoju i po omacku idę korytarzem. Znajduję Raven w kuchni, otoczoną pustymi wiadrami, jak roznieca ogień z zeszłego wieczoru tępym, zwęglonym końcem wielkiego patyka. Tutaj też nie zapaliła latarenek. To by było marnowanie baterii.

Świece, podobnie jak sztućce, nie mają wstępu do Królestwa Raven.

Raven i Lena biorą wiadra i wyruszają na wycieczkę. Po wyjściu ze schronu dziewczynę uderza fala zimna; okazuje się, że za kilka dni zaczyna się październik.

— Jeślibym szła zbyt szybko, daj znać — mówi Raven.

...Nie mam pojęcia, dlaczego Oliver postanowiła wprowadzić do akcji Finemana seniora, skoro idealny kandydat na antagonistę już znajduje się na scenie. Poważnie: to niewinne zdanko wkrótce nabierze zupełnie nowego kolorytu.

Przy wejściu do starego skarbca bankowego, gdzie nocują mężczyźni, czeka na nas Bram, chłopak o ciemnych włosach i jasnobrązowej skórze. Jest jednym ze spokojniejszych mężczyzn, jednym z nielicznych, którzy mnie nie przerażają. On i Hunter są nierozłączni, a ich widok przypomina mi Hanę i mnie: jedno ciemne, drugie jasne. Raven bez słowa wręcza mu kilka wiader, a on dołącza do nas w milczeniu. Ale uśmiecha się do mnie i ten uśmiech dodaje mi otuchy.

Bram i Hunter (cytat z dzisiejszego rozdziału, który wycięłam wcześniej: „Hunter jest jedynym z osadników, który jest dla mnie miły, ale on jest miły dla wszystkich.”) wydają się naprawdę w porządku gośćmi. Czy nie mogliby może zastąpić PŚ i Juleczka (o którym wprawdzie jeszcze niewiele wiemy, ale jego oczy są opisywane za pomocą poetyckich metafor, a to zawsze wzbudza u mnie pewną analizatorską nieufność) w roli Tru Loffów?

Mimo że powietrze jest zimne, po kilku chwilach jestem zlana potem, a serce boleśnie kołacze mi w piersi. W ciągu ostatniego miesiąca nie uszłam naraz więcej niż dwadzieścia metrów. Mam osłabione mięśnie i niesienie nawet pustych wiader wywołuje wkrótce ból w ramionach. Ciągle zmieniam ułożenie dłoni na uchwytach. Nie chcę się skarżyć ani prosić Raven o pomoc, chociaż z pewnością widzi, że mam problem z dotrzymaniem im kroku. Nie chcę nawet myśleć o tym, jak długa i żmudna będzie droga powrotna z pełnymi wiadrami.

Innymi słowy, ćwiczenie zapowiada się wprost fenomenalnie.

Zostawiwszy za sobą osadę i ulicę, skręcamy w stronę drzew. Liście mienią się odcieniami złota, oranżu, brązu i czerwieni. Wygląda to tak, jak gdyby cały las płonął spokojnym, pięknym ogniem. Chłonę każdą cząstką siebie przestrzeń wokół mnie, bezkresną, jasną i otwartą. Dobiega mnie też szelest zwierząt skrytych przed naszym wzrokiem wśród suchych liści.

— Jesteśmy już prawie na miejscu - krzyczy do mnie Raven. — Świetnie ci idzie, Lena.

— Dzięki - odpowiadam, ledwo dysząc.

Primo: Raven, nie pogrążaj się.

Secundo: Jestem pod wrażeniem, że tego rodzaju złocisto-liściasty opis nie poprowadził Leny wprost do przemyśleń o Plastikowej Simorośli.

Pot kapie mi do oczu i aż trudno mi uwierzyć, że jeszcze przed chwilą było mi zimno. Nie dbam nawet o wystające gałęzie. Idący przede mną Bram przepycha się między nimi, więc uderzają mnie z impetem w ręce i nogi, boleśnie smagając skórę. Jestem jednak zbyt zmęczona, by się tym przejmować. Mam wrażenie, że idę tak godzinami, ale przecież Sara mówiła, że rzeka jest niecałe dwa kilometry od osady. Zresztą słońce dopiero wzeszło.

Pamiętajcie, drodzy czytelnicy: to dopiero rozgrzewka, Lena jest nadal względnie wypoczęta, a wiadra – puste.

Nasi bohaterowie docierają do niesławnego strumyka; Lenę dopada nagły atak nostalgii, gdy zdaje sobie sprawę z tego, że owo miejsce istniało od zawsze, obojętne na remedium, blitz i inne historyczne zawirowania.

Zdaję sobie też sprawę, jak małymi i głupimi stworzeniami jesteśmy. Przez większość życia uważałam naturę za bezrozumną siłę: ślepą, zwierzęcą, destrukcyjną. Wydawało mi się, że my, ludzie, stoimy wyżej, bo mamy rozum, dbamy o porządek, umiemy się kontrolować. Bo podporządkowaliśmy sobie resztę świata, stłamsiliśmy ją, wtłoczyliśmy pod szkiełko mikroskopu i między strony Księgi SZZ.

I to już wszystko na dziś. A w następnym odcinku: przynosimy wodę do osady, a Lena po raz pierwszy od początku powieści pogrąża się w poważnych rozmyślaniach na temat Plastikowej Simorośli.

Zostańcie z nami!

Maryboo